Change
Door: MA-missie
Blijf op de hoogte en volg Marije Koster en Annemiek Havinga
03 Maart 2014 | Thailand, Koh Tao
Lieve allemaal,
Korte samenvatting: Lees hieronder over het paradijselijke Koh Tao met Marlotte en mijn keuze om weer in Phnom Penh te gaan wonen.
Daar zit ik dan weer. Op het vliegveld van Bangkok, daar waar ruim een half jaar geleden de reis begon.
Marlotte is net weg. Wat hadden wij een geweldige tijd. Ook al had ik Marlotte al een hele tijd niet in het echt gezien, we gingen gewoon verder waar we gebleven waren.
Koh Tao was prachtig, wat een mooi eiland. We moesten er een beetje voor afzien; ‘n laaaange busrit en flink wat zeeziekte op de veerboot. Zeg maar; binnen tien minuten op de woeste zee deelde een willekeurige matroos plastic zakjes uit en stond in een mum van tijd de helft van de passagiers al op het achterdek te kotsen (moi incluis, al ging ik daarvoor niet helemaal naar het achterdek lopen). Maar die lange trip was het meer dan waard. Elke dag op Koh Tao was een groot cadeau.
Overdag lagen we op het strand of snorkelden we in de zee. Alsof je in een aquarium duikt, zulke mooie vissen en kunstig koraal. En ’s avonds aten we ons diner op het strand en dansten we in de zee.
Nu op het vliegveld dringen alle herinneringen pas een beetje tot me door.
En ik ben moe.
Moe van lange busritten, nachttreinen, gesleep met zware bagage, onderhandelingen met malafide taxichauffeurs, dronken medereizigers, kaartlezen.
Ik ben geraakt. Alle indrukken van de afgelopen tijd op mijn netvlies. De gezichten van de mensen onderweg, de overweldigende natuur, de oplossingen en de creatieve manier waarop Aziaten soms denken, de onvergetelijke ervaringen en gekke avonturen, de gesprekken met anderen ver weg en dichtbij, de lieve reacties op dit blog.
“You’ve changed a lot, in a positive way, I mean.” Dit zei iemand onlangs tegen mij, die me een jaar geleden ook had gesproken.
Ik weet niet of ik ben veranderd.
Terugkijkend door de foto’s van de afgelopen maanden of de oude smsjes in mijn telefoon, lijkt mijn leventje in Nederland alweer langgeleden. Maar ik ben nog steeds Annemiek, alleen een beetje ouder.
Ik kies ervoor om de komende maanden in Phnom Penh te zijn, in tegenstelling tot verder reizen. Een keuze die ik moeilijk vind, maar waar ik wel goed over heb nagedacht.
Allereerst vind ik het een moeilijke keuze, omdat ik nu denk dat ik nooit weer op reis ga. Ik ben nu toch zo dichtbij plekken die ook nog op m’n bucketlist staan…
Maar in feite is dat onzin, ik weet hoe fijn reizen is en wat het me kan brengen, de backpack zal heus niet verstoffen op zolder.
Daarnaast heb ik het gevoel dat aan de keuze voor Phnom Penh logischerwijs meerdere keuzes vastzitten. Wanneer ik voor Cambodja kies, kies ik dus niet voor Nederland. Door een deur te openen, gaan er ook deuren (tijdelijk) dicht. En dat vind ik, eerlijk is eerlijk, best moeilijk. Want ook heimwee speelt mij zo nu en dan parten. Lieve Leanne, Marjolein, pap, mam, Marije, Lys, Alied, Gerlin, vrienden en familie, ik mis jullie echt! Zwak misschien, maar wel de waarheid.
(Oh én, Lys, wat zou ik graag even jullie baby’tje in het echt willen zien. Met alle respect hoor, jullie kindje is echt het allermooiste van 2014)
Ik wil nu even niet reizen. Het is tijd voor een pauze.
Dat klinkt gek. Want iedereen die vast zit in het ritme van de week, de dagelijkse verplichtingen, zou misschien wel smachten naar een tijdje vrijheid.
Vrijheid die ik nu heb.
Ik kan niet anders zeggen dan dat het reizen me veel heeft opgeleverd. Vooral de tijd alleen is een periode geweest met allermooiste en allerslechtste momenten, waar ik veel van over mezelf heb geleerd.
Het gaat niet om de route die ik heb gedaan of de landen specifiek. Het gaat om de ervaringen, de ‘levenslessen’, de mensen onderweg. Los van alles zijn, los van iedereen, ultieme vrijheid.
Ga ik dan nu ergens een leven opbouwen om weer vast te zijn, geklonken aan een baan en anderen?
Deels, ja. Niet alleen uit praktisch oogpunt (financiën, om het even een naam te geven), maar ook uit het feit dat ik dit nu graag wil.
De afgelopen tijd alleen heb ik mezelf verplicht om een concreet antwoord te geven op de vraag: Wat wil ik nu? Niet straks, niet later, niet ooit. Maar nu.
Wil ik nog graag onderweg zijn de komende tijd? Of ben ik op dit moment wel even klaar met het reizen? Met in m’n achterhoofd natuurlijk wel dat, wat het antwoord ook mag zijn, dit niet voor eeuwig is. Dus deels ook, nee.
Ik heb door het reizen veel keuzes moeten maken, over routes, budget, activiteiten. Keuzes die ik moest maken, maar het waren wel allemaal kortdurende keuzes. Ik ben van nature iemand die alles minstens 26 keer afweegt en –wikt. Dus, laat ik het zo zeggen, het reizen is een goede oefening. Om weloverwogen keuzes te maken, dichtbij hetgeen wat ik graag wil. En me niet te laten leiden door onzekerheid, what-if scenario’s of andere (irrationele) gedachten.
En eerlijk gezegd, daar was de reis ooit wel om begonnen.
Dus misschien ben ik toch een beetje veranderd. Op een positieve manier, hoop ik.
Liefs,
Annemiek
Korte samenvatting: Lees hieronder over het paradijselijke Koh Tao met Marlotte en mijn keuze om weer in Phnom Penh te gaan wonen.
Daar zit ik dan weer. Op het vliegveld van Bangkok, daar waar ruim een half jaar geleden de reis begon.
Marlotte is net weg. Wat hadden wij een geweldige tijd. Ook al had ik Marlotte al een hele tijd niet in het echt gezien, we gingen gewoon verder waar we gebleven waren.
Koh Tao was prachtig, wat een mooi eiland. We moesten er een beetje voor afzien; ‘n laaaange busrit en flink wat zeeziekte op de veerboot. Zeg maar; binnen tien minuten op de woeste zee deelde een willekeurige matroos plastic zakjes uit en stond in een mum van tijd de helft van de passagiers al op het achterdek te kotsen (moi incluis, al ging ik daarvoor niet helemaal naar het achterdek lopen). Maar die lange trip was het meer dan waard. Elke dag op Koh Tao was een groot cadeau.
Overdag lagen we op het strand of snorkelden we in de zee. Alsof je in een aquarium duikt, zulke mooie vissen en kunstig koraal. En ’s avonds aten we ons diner op het strand en dansten we in de zee.
Nu op het vliegveld dringen alle herinneringen pas een beetje tot me door.
En ik ben moe.
Moe van lange busritten, nachttreinen, gesleep met zware bagage, onderhandelingen met malafide taxichauffeurs, dronken medereizigers, kaartlezen.
Ik ben geraakt. Alle indrukken van de afgelopen tijd op mijn netvlies. De gezichten van de mensen onderweg, de overweldigende natuur, de oplossingen en de creatieve manier waarop Aziaten soms denken, de onvergetelijke ervaringen en gekke avonturen, de gesprekken met anderen ver weg en dichtbij, de lieve reacties op dit blog.
“You’ve changed a lot, in a positive way, I mean.” Dit zei iemand onlangs tegen mij, die me een jaar geleden ook had gesproken.
Ik weet niet of ik ben veranderd.
Terugkijkend door de foto’s van de afgelopen maanden of de oude smsjes in mijn telefoon, lijkt mijn leventje in Nederland alweer langgeleden. Maar ik ben nog steeds Annemiek, alleen een beetje ouder.
Ik kies ervoor om de komende maanden in Phnom Penh te zijn, in tegenstelling tot verder reizen. Een keuze die ik moeilijk vind, maar waar ik wel goed over heb nagedacht.
Allereerst vind ik het een moeilijke keuze, omdat ik nu denk dat ik nooit weer op reis ga. Ik ben nu toch zo dichtbij plekken die ook nog op m’n bucketlist staan…
Maar in feite is dat onzin, ik weet hoe fijn reizen is en wat het me kan brengen, de backpack zal heus niet verstoffen op zolder.
Daarnaast heb ik het gevoel dat aan de keuze voor Phnom Penh logischerwijs meerdere keuzes vastzitten. Wanneer ik voor Cambodja kies, kies ik dus niet voor Nederland. Door een deur te openen, gaan er ook deuren (tijdelijk) dicht. En dat vind ik, eerlijk is eerlijk, best moeilijk. Want ook heimwee speelt mij zo nu en dan parten. Lieve Leanne, Marjolein, pap, mam, Marije, Lys, Alied, Gerlin, vrienden en familie, ik mis jullie echt! Zwak misschien, maar wel de waarheid.
(Oh én, Lys, wat zou ik graag even jullie baby’tje in het echt willen zien. Met alle respect hoor, jullie kindje is echt het allermooiste van 2014)
Ik wil nu even niet reizen. Het is tijd voor een pauze.
Dat klinkt gek. Want iedereen die vast zit in het ritme van de week, de dagelijkse verplichtingen, zou misschien wel smachten naar een tijdje vrijheid.
Vrijheid die ik nu heb.
Ik kan niet anders zeggen dan dat het reizen me veel heeft opgeleverd. Vooral de tijd alleen is een periode geweest met allermooiste en allerslechtste momenten, waar ik veel van over mezelf heb geleerd.
Het gaat niet om de route die ik heb gedaan of de landen specifiek. Het gaat om de ervaringen, de ‘levenslessen’, de mensen onderweg. Los van alles zijn, los van iedereen, ultieme vrijheid.
Ga ik dan nu ergens een leven opbouwen om weer vast te zijn, geklonken aan een baan en anderen?
Deels, ja. Niet alleen uit praktisch oogpunt (financiën, om het even een naam te geven), maar ook uit het feit dat ik dit nu graag wil.
De afgelopen tijd alleen heb ik mezelf verplicht om een concreet antwoord te geven op de vraag: Wat wil ik nu? Niet straks, niet later, niet ooit. Maar nu.
Wil ik nog graag onderweg zijn de komende tijd? Of ben ik op dit moment wel even klaar met het reizen? Met in m’n achterhoofd natuurlijk wel dat, wat het antwoord ook mag zijn, dit niet voor eeuwig is. Dus deels ook, nee.
Ik heb door het reizen veel keuzes moeten maken, over routes, budget, activiteiten. Keuzes die ik moest maken, maar het waren wel allemaal kortdurende keuzes. Ik ben van nature iemand die alles minstens 26 keer afweegt en –wikt. Dus, laat ik het zo zeggen, het reizen is een goede oefening. Om weloverwogen keuzes te maken, dichtbij hetgeen wat ik graag wil. En me niet te laten leiden door onzekerheid, what-if scenario’s of andere (irrationele) gedachten.
En eerlijk gezegd, daar was de reis ooit wel om begonnen.
Dus misschien ben ik toch een beetje veranderd. Op een positieve manier, hoop ik.
Liefs,
Annemiek
-
03 Maart 2014 - 15:16
Alieke:
Laiverd!
Mooi verhaal en snap je helemaal natuurlijk! Gewoon moe van reizen en even een break en een beetje settelen is toch heel normaal?!
Zodra je er zat van bent (al is t een jaar, of wat dan ook) kan je gewoon verder. Of niet. Als je maar gelukkig bent!
Hoop dat t goed met je gaat!
Succes & genietse!
LIEFS xxxxx :) -
03 Maart 2014 - 20:48
Gerlinda:
Hej schat!
Blij om weer wat van je te lezen, tegelijk zit ik te janken om het feit dat je nog langer weg blijft.(tis maar goed dat Willem dit niet ziet haha, lijk wel een klein kind.... Een mietje :p)
Meid ik heb echt respect voor je en je het doet.
Hou van je xx -
03 Maart 2014 - 21:18
Lysette:
Lieve meid!! Ik vind t heel dapper dat je deze keuze heb gemaakt.. :) we missen jou ook heel erg. Ik ga je gewoon overladen met Sophie-foto-spam, want ze groeit zo snel dat je wel een beetje bij moet blijven. Vandaag heeft ze voor t eerst haar duim gevonden om flink op te zuigen! Zo genieten we allemaal van onze eigen dingen. Als je maar achter je keuzes staat dacht kzo!! We hebben je kaart+enveloppe bewaard, mocht ook de enveloppe van William niet weggooien, haar eerste kaart helemaal uit Thailand! :) xxxxx knuffel van Sophie en heel veel liefs vanuit kronkeldorp!;) -
04 Maart 2014 - 10:30
Frouwkje:
Hoi lieve Annemiek, weer een mooi verhaal, kan me wel voorstellen dat je het reizen een beetje hebt gehad, je hebt heel wat afgereisd, beleefd en gezien en een hele ervaring rijker. En nu terug naar Cambodja je vertrouwde stekkie. -
04 Maart 2014 - 11:49
Roelie:
Annemiek,
Respect voor je keuze en niets is permanent toch? Altijd op de hobbel (soms letterlijk op een woeste zee) is op den duur ook niet alles. (Even) aarden op een vertrouwd plekje is niks mis mee. (Even) bijkomen en nagenieten van alle indrukken. Ik ben soms al moe als ik twee keer in de week het kippeneindje Groningen-Randstad reis. Maar dat zal de leeftijd zijn..
Ik wens je alle goeds toe en hoop je ergens in dit decennium nog eens te treffen @thesinge. -
05 Maart 2014 - 09:27
Anita:
He lieve schat,
Een paar verslagen terug las ik iets over een backpack die leger raakte doordat je dingen verloor & kwijtraakte.
Maar als ik dit zo lees is die backpack juist gevuld geraakt met heel wat nieuwe ervaringen, levenslessen etc!!
Dus misschien maar goed dat daar wat plek voor gemaakt was ;)
En jou kennende is de gemaakte keuze inderdaad in meervoud overdacht, gewikt en gewogen dus dan is het goed meid!!
Uiteraard vinden we het fijn te lezen dat we allemaal ook een beetje gemist worden en word ook jij hier gemist maar wat is het dan toch fijn dat je door het internet toch nog zo dichtbij ervaren kan worden!!
Ga lekker genieten op je plekje in Phnom Penh en leef je leven en jij en wij zullen wel gaan zien wat de toekomst brengt.
Hele dikke kus, knuffel en high fives
Jelle, Anita, Lieke & Tim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
