Vijfde dag in Krakau + dag 6

Hallo,

Na een dag verzuimd te hebben van ons blog staan we nu weer paraat om jullie te berichten over onze laatste dagen in Krakau. Immers, een dag verzuimen betekent natuurlijk niet dat we niets meegemaakt hebben.
We zouden de vrijheid gaan vieren. Nu, 24 uur later, is dat (helaas zonder gebak) ruimschoots gelukt met kebab (2x), 3 ijsjes, asia-to-go-noedels, liters water en een biertje (of wat).
Woensdag was een dag om een beetje door de stad te slenteren, te winkelen (tegen ons Missie-principes in), een wandeling uit het boekje te lopen, ijsjes eten en gezelligheid bij de fontein/vijver opzoeken.
Dinsdagavond bleek er al iemand in te zwemmen (ja, in die vijver).
Woensdag krnipperden we 2 keer met onze ogen en de hele vijver zat vol (ja, met mensen, ja). Kortom, spitsuur wat nog de hele dag aan zou houden. Aldaar hebben we ook ons Poolse zusje gezien, echt een dotje. Onze Polski familie wordt steeds groter, Marije had zondag ook al onze Polski grandmom aan de hand bij de Wawel naar beneden begeleid.
Winkelen is hier harstikke leuk; hippe kleding en megaveel souvenirs. Onze buit liegt er dan ook niet om.
Maar het belangrijkste wat we vandaag gedaan hebben is: het ontwerpen van gadgets voor onze site. Jaja!
Dus straks is onze site/hyve/facebook/bello/whatever versierd met (jawel): een 360 graden-tour door het hostel.
Én een echte game! Het is niet te geloven..! Het spel lijkt een beetje op het bekende fenomeen 'Zoek Wallie', maar nu is het dus 'Zoek MaMissie' (op hele crowded foto's bij bijzondere plekken in hartje Krakau). Leuk!
's Avonds spraken we nog een tijdje met George, onze Aussie friend. Tja, waar praat je dan over? Economie, reizen, pensioenen (George was reeds retired), salaris (wat zouden wij toekomstige onderwijzers gaan verdienen?), oftewel; het leven.
Naast deze man uit Melbourne zijn er ook Koreanen, Indianen, Argentijnen, Spanjaarden en Belgen. Zeer intercontinentaal, dus.
Gisteravond (het is nu donderdag) hebben we onze koffers ingepakt. Het blijkt maar weer dat stop-zoveel-mogelijk-spullen-in-een-kleine-trolley echte topsport is. Vooral toen bleek dat Slotje kwijt was, de beschermheer van M's koffer.
Die zat niet in de trolley (dat bleek toen deze weer was uitgepakt).
Ook niet in de schoen, in de jas, in de broekzak, onder het bed, in de kast, tussen de lakens of achter het prullenbakje. Zo groot is onze oranje WK-kamer nu ook weer niet, dus waar kon dat ding nou zijn? Na wederom een gedetailleerde zoekactie zat meneer Slotje (Slottie voor intimi) in de andere tas van Mer. Hmm, merkwaardig merkwaardig...
Na het inpakken van de koffers was onze kamer netjes! Wauw, je kon wel zien dat we in een hotel gewerkt hadden. :)

Het was vroug piss'n vanochtend. Iets na vijven ging onze wekker. We vertrokken iets na 6-en richting het airport nadat we de receptionist hadden wakker gemaakt om de sleutel in te leveren.
Gisteren hadden we al uitgezocht hoe en waar we een ticket voor de trein naar het vliegveld konden kopen. Dat ging echter niet zonder slag of stoot. Twee keer hadden we in de rij gestaan en twee keer bleek de vrouw achter het loket geen Engels te kunnen. Het was erg benauwd in de stationshal, oftewel; tijd voor een nieuwe tactiek. We besloten de mevrouw (achter weer een ander loket) aan te spreken in het Engels zonder te vragen of ze überhaupt deze taal wel kon verstaan. 'Airport... tickets...eh?' Er daagde iets in het Oosten bij de vrouw, ze schreef een 8 op papier. 8 zloty (= 2 euro) kostte het ticket. Dat was 1.
Nu 2: 'Where (groot gebaar met de armen).. buy a ticket (geldgebaar met de vingers)..?'
En toen viel uiteindelijk ook de zloty bij mevrouw Loket. 'Oh! In train! (tjoeketjoeke-gebaar met de armen).'
Fijn, wij naar perron 1 voor de trein richting airport. Er was inderdaad een automaat, maar je kon enkel een kaartje kopen voor de huidige dag.
Dus wij vandaag (op de dag van vertrek) weer richting de automaat.
Maar toen... Machine out of order! Hebben we dat weer... Gisteren er 1.5 uur over gedaan om erachter te komen wat en hoe, doet dat ding het vandaag niet!
Dus wij met onze bagage richting het eerste beste loket. Marije bestookte de vrouw direct met onze nieuwe tactiek.
'Airport, two tickets!' (met twee vingers erbij natuurlijk).
- 'Sixteen' (16 zloty bedoelde de vrouw).
'Oke, perron 1?'(met 1 vinger erbij, natuurlijk).
Perron is in het Pools ook gewoon perron* (*uit: Krakau, wat&hoe!), dus dat snapte mevrouw. Yes, 2 tickets voor de trein zijn binnen. Nu hup! Terug naar het perron om aldaar te vertrekken naar het vliegveld. Deze trip en de vlucht verliepen voorspoedig. De koffer/mens-controle op Krakow Airport is wel wat strenger, dat brengt leuke anekdotes met zich mee.
Zo dacht Marije dat mijn koffer de koffer van de meneer achter mij was. Toen ze op het X-ray apparaat ineens een wimperkruller voorbij zag komen, stond ze wel even raar te kijken...
Veel mensen worden gefouilleerd, dat hadden wij op zich ook wel gewild (er stonden enkel mannelijke douaniers, niet on-apetijtelijk bovendien).
Maar sommige mensen leggen het er wel erg dicht boven op:
1e keer door het poortje; alarmbellen gaan af. Vervolgens gaat de riem af.
2e keer door het poortje; weer alarmbellen. Vervolgens gaat de horloge af.
3e keer door het poortje; alarmbellen. Vervolgens komt het mobieltje uit de broekzak tevoorschijn.
4e keer door het poortje; alarmbellen. Vervolgens gaan de schoenen uit.
5e keer door het poortje; het blijft doodstil.
En, meneer wordt gefouilleerd.
Wij hebben het uur wachten bij de gate ons dus ook kostelijk vermaakt.
Verder ging het op Krakow Airport heel gemoedelijk, net zoals op Weeze. Nergens paspoortcontrole o.i.d. We namen ook een busje eerder terug naar Nijmegen. De rijstijl van deze chauffeur was gelukkig beter.
Bij de grens werden we wederom aangehouden. Nu geen alcoholcontrole, maar paspoortcontrole. We spoeden ons dus naar het bagageruim om ons paspoort te zoeken. Wat de marechausseeër er vervolgens mee deed is ons een raadsel. Kijken hoe oud we waren, erachter komen wat onze namen waren (Aaltje..?) of waar we vandaan kwamen, of waar we reeds heen geweest waren? Ach ja, 't is natuurlijk wel een stoer verhaal zo. En ook wel tegenstrijdig; van Polen naar Duitsland met het vliegmasjien is er niemand die checkt of jij en je paspoort dezelfde zijn. En bij Duitsland de grens over willen is een stuk lastiger.
Uiteindelijk waren we binnen 8,5 uur van deur tot deur gekomen! Er volgt gauw nog een reflectie (m.b.v. de spiraal van v. Korthagen..;) ) over deze trip!

Tot blogs!

Dowidzenja & x
Marije en Annemiek

Ps. Weet iemand hoe lang muggenbulten blijven zitten?