Nacht 1

Vlak nadat Marije had verkondigd dat ze graag op het puntje van haar kussen slaapt, vielen we in diepe slaap.
En toen, in het holst van de nacht, op uren dat mensen normaal gesproken op één oor liggen, wij overigens ook, ja toen, toen werden wij allebei wakker. Als in: rechtop in bed.
‘An, ben je ook wakker?’
(ietwat krakerig) ‘Eh, ja. Wat gebeurt er allemaal?’
We werden deze keer niet wakker van een Poolse kerel die op de deur stond te bonken, maar omdat het halve Amsterdamse Korps Der Veiligheid bij ons op de stoep stond. Duizenden sirenes van politie, brandweer en ambulances maakten ons wakker en hielden minutenlang aan, om vervolgens vlakbij ons hotel te parkeren.
‘Ik kan zo echt niet weer gerust gaan slapen.’
Bevend lagen we in onze bedjes, wachtend op wat komen ging.
‘Ruik jij dat ook?’
‘Gatver, wat is dat?’
Toen kwam er ook nog een brandlucht door de kieren van onze kamer zetten. O, o, o!
We hadden in het informatieboek van het hotel gelezen, of beter gezegd; had Marije voorgedragen, dat we hoe dan ook altijd de receptie moesten bellen, in case of emergency. Al laat je een scheet, bel de receptie. Maarja, het nummer van de receptie konden we zou gauw niet bedenken. Dus besloten we bij de receptie langs te gaan.
‘Ik wil best met je mee, maar ik hem m’n lenzen niet in, hè..’
Eenmaal het gezicht gladgestreken, het haar wat presenteerbaar en in degelijke pyjama’s besloten we toch onze hotelkamer te verlaten, op naar de receptie.
We stapten de deur nog niet uit of het brandalarm ging af. Hemeltjelief, dit is niet goed.
‘Ik pak m’n spullen, ik ben weg hier!’
Annemiek haalde de badkamer leeg, Marije deed haar kleren aan (waarop Annemiek besloot dat ook maar te doen, het was immers koud buiten). Eenmaal klaar om te evacueren was het brandalarm alweer uit.
‘Laten we anders even zonder tassen naar de receptie gaan, die halen we later wel op.’
‘Hmm, oké.’
(vraag ons niet om de logica van deze conversatie, op dat nachtelijke moment was het allemaal heel logisch).
Dus wij in onze jassen naar de receptie, waar op dat moment natuurlijk niemand achter de balie zat. Uiteindelijk kwam de grootste sjap van het hotel eraan met de sjappigste openingszin ever:
‘Do you sleep here?’
Ja, dat deden we tot voor kort. Waarna Annemiek een heel verhaal afstak in het Engels..
‘Waarom spreek je geen Nederlands tegen die man?’ aldus Marije.
Het gesprek hervatte in het Nederlands. Nederlands of Engels, er kwam beide keren weinig zinnigs uit de beste man. Afijn, de sjap herhaalde wel tien keer dat er niets aan de hand was. Er was iemand een sigaret aan het roken op zijn kamer, vandaar het brandalarm. Buiten (waar de sirenes nog steeds waren) was volgens hem niks te beleven, niks, echt niks, nee hoor, niks.
Gedwee liepen we maar weer naar onze kamer; trillend van de adrenaline om f*cking half vier ’s nachts. De alarminstallatie doet het in ieder geval wel dus.
We lagen nog ruim een uur wakker.
‘Wat een avontuur op dit avonduur,’ zei Marije.
‘Ja, ik heb zelfs de zeepjes ingepakt,’ aldus Annemiek.
En ja, weer de slappe lach.
Van deze belevenis hadden we wel honger gekregen. Even wilden we de receptie er voor bellen.
‘Can we have some bitterballs, please?’ Maar nee, over drie uur stond het ontbijt al gepland. Tot die tijd; lekker slapen en dan zullen we merken wat ons de volgende dag brengen zal..!?