Rammeldebammel naar Rattanakiri
Door: MAmissie
Blijf op de hoogte en volg Marije Koster en Annemiek Havinga
13 November 2011 | Cambodja, Phnom-Penh
Lieve allemaal,
Woensdag vertrokken we dus weer naar ons homeland Cambodja, de planning was om daar tegen een uurtje of vier ’s middags aan te komen. Maar dit was slechts een planning, hè.. Om 8.00 uur vertrokken we per boot naar Ban Nakasang, dit duurde ongeveer 3 kwartier. Daar hebben we ruim een uur gewacht op de bus naar de grens. Na een kort ritje naar de grens, was daar binnen een half uur alles met visum e.d. geregeld, maar de bus kwam niet. Ruim drie uur zaten we in de verzengende hitte bij de grens te wachten. Toen er eindelijk een bus was, moest die natuurlijk eerst van een nieuw wiel worden voorzien.. Vervolgens reed hij bijna over een aantal tassen en toeristen heen. Om 13.00 gingen we dan toch door naar Stung Treng. Eenmaal daar wachtten we anderhalf uur op de bus naar Ban Lung. Tegen zessen waren we daar dan ook eindelijk. (Grappig detail: de weg tussen Stung Treng en Ban Lung is niet geasfalteerd). We hadden een ietwat krakkemikkige bus tot onze beschikking gekregen, zodoende verwachtten we dat óf het dak óf de ramen óf beide het zouden begeven. Dit is overigens niet gebeurd en er was natuurlijk karaoke onderweg! Vanaf het busstation gingen we met z’n zessen in de tuktuk naar de Lake View Lodge, stukje buiten de stad. Mensen, ga hier niet heen! De eerste nacht sliepen wij in een kamer dat meer weg had van een mergelgrot of een schimmelige schuilkelder, dan een redelijke overnachtplaats. Annemiek kon dit na een lange dag van reizen dan ook totaal niet waarderen, maar dit geheel terzijde. Later bleek ook het personeel erg onvriendelijk en onprofessioneel. Geen aanrader dus. Donderdag kregen we trouwens wel een meer upgraded room.
Die dag zijn we wederom met z’n allen gaan fietsen. Wij twee en Aga, Jessica (het Amerikaanse meisje dat we in Sihanouk hadden ontmoet) en haar vriendin Julie (eveneens Amerikaans) en Marketa (een Tsjechische die we bij de grens hadden ontmoet). Het was heel gezellig met z’n allen, maar Marketa bleek achteraf niet zo leuk. Na een dag irriteerden we ons echt scheel aan haar houding (enkel geïnteresseerd in zoveel mogelijk Aziatische mannen proberen en klagend over de hitte en het eten). We zagen twee mooie watervallen verstopt in de Cambodjaanse jungle en het Yak Lom meer. In het meer konden we overigens niet zwemmen (dit kon eerst wel, heul helder water). Maar er zat nu iets van blauwalg in, ofzo, in ieder geval was het niet helder meer. Soneath vertelde ons vandaag dat er gedacht wordt dat een Boeddhistische god niet blij is gestemd en dus het water heeft vies gemaakt. Binnenkort volgt zodoende een uitgebreide ceremonie om het water weer helder te laten worden.
’s Avonds liepen we weer terug naar de lodge. Onderweg kwamen we allemaal kinderen tegen. Zij hadden de mooiste creaties in elkaar geknutseld, die ze later op het meer zouden laten drijven. Ook hier werd dus het Water Festival gevierd. Aan de lakeside was het druk en het was een prachtig gezicht: al die kaarsjes/creaties op het water. Één kind vertelde dat ze de namen van personen van wie ze houden op de creaties schrijven, mooie gedachte. Er werd ook van alles geofferd; bloemen e.d. Daarnaast was er een vat aan vuurwerk opengetrokken. Alleen hebben de Cambodjanen de slechte gewoonte om hiermee te gaan gooien (naar mensen). Nadat vuurwerk tussen onze voeten belandde, was voor ons de lol er dan ook af en liepen we terug.
En toen was het Sint Maarten: 11-11-’11! We planden deze dag een tour via de lodge. De 4wd pick-up die we zouden nemen, was stuk. Jammerdebammer, dus stapten we met 8 personen in de Lexus van de hostelbaas. Hij was er niet zo van gecharmeerd; die auto was zijn kindje, of we wel gently de deuren wilden dichtslaan.. Terwijl hij dit zei, gaf hij een kus op één van de autoramen. Haha! De tour begon wat later dan gepland, maar was echt super. We hebben een rubberplantage bezocht. De rubber wordt uit bomen gewonnen, op erg primitieve wijze overigens (zie foto’s). Dit wordt vervolgens verkocht aan Vietnam en daar maken ze er rubber van. Daarna gingen we naar een gem mine. Hier wordt (wederom op primitieve wijze) gezocht naar edelstenen. In dit stuk van Cambodja is de aarde rood/oranje. Alle mijnwerkers hadden dan ook dezelfde kleur kleding. Ze zoeken via tunnels naar de stenen, een grote steen betekent een grote party in het dorp. De mensen leven echt heel primitief, zo hebben we het nog niet eerder gezien in Cambodja: hutten van plastic zeil en wat hout, geen elektriciteit of stromend water. Dat was wel even heftig.
We vervolgden onze trip in de Lexus naar minority villages (een mooie vertaling in het Nederlands kunnen we even niet bedenken). In deze dorpen wonen aparte groepen mensen, ze zijn niet Cambodjaans, ze hebben een eigen cultuur, taal, geloof en manier van bouwen. Voor sommige kinderen was het de eerste keer dat ze (lange) blanke mensen zagen, huilen dus. Het was een unieke ervaring om deze dorpjes te bezoeken, de gids vertelde veel over de mensen. Alleen we voelden ons soms een beetje te veel, alsof we hun cultuur kwamen verstoren met die dikke Lexus.
Als laatste gingen we die dag naar een fruitplantage, want Jessica wilde graag durian verbouwd zien worden. Durian is een speciale vruchtsoort, maar helaas was het nu niet het seizoen voor dit fruit in Ban Lung. We vervolgden de weg naar de markt, daar konden we wel durian uit Kampong Cham kopen. 6 dollar voor één vrucht, we hebben het dan ook maar overgeslagen..
Zaterdag gingen we heel vroeg weer naar huis, nadat we eerst de rekening in de lodge hadden betaald. Dit duurde vrij lang, omdat we ook wat eten to take-way hadden besteld. Afijn, uiteindelijk achterop de brommer keihard naar het busstation gesjeesd om de bus niet te missen. In de bus zat Marije voorin en Annemiek achterin. Marije, de gelukkige van de twee, heeft Annemiek zien verdwijnen gedurende de rit. Zo nu en dan kwam er een enorme stofwolk achterin de bus, vraag ons niet hoe. En Cambodjanenlogica zegt dan dat alle ramen open moeten; nog meer stof in ogen/oren/neus/kleding/fruitsalade. Na een tijdje was het weer helder en konden we weer ademen. Hans Klok is er niets bij. Annemiek dacht dat ze het erg had getroffen met de rode stof, maar toen we onze tassen uit het bagageruim te voorschijn zagen komen (voorheen zwart, nu rood), verdween die gedachte als stof voor de zon.
Met de tuktuk zijn we na een 9 uur durende busrit weer naar ons stekkie gereden. Het was een week vol avonturen, te veel om te beschrijven.
Zondag hadden we onze tweede artclass. De les ging over kleuren mengen, mooie resultaten weer. Daarna deden we boodschappen en gingen we bezig met de scriptie. Want: onze begeleider heeft gereageerd. Jawel, we kunnen weer even vooruit! Volgende week gaan we observeren en onze ontwerpen afmaken.
Daarnaast hebben we allemaal alweer andere plannen om te doen in PP, dat vertellen we tzt wel! We blijven de komende weken in onze hometown, vanwege de scriptie en feestjes die we hebben. Het wordt vast weer top!
We hebben nog steeds geen post
ontvangen, dus we hebben een hard hoofd in TNT hiero. Ook onze mobieltjes ontvangen amper smsen. Skypen/msnen/mailen is wel gewoon mogelijk.
De nieuwe foto’s staan ook online, o.a. in de map van Phnom Penh. Ook heb je al eerder foto’s kunnen zien van de Killing Fields. Hier hebben we niks over vermeld in de verslagen, maar het was zeker indrukwekkend! Veel gruwelijke details à la de WO2, echter is dit veel korter geleden.. Zeker een aanrader om te bezoeken, om meer te weten te komen over de historie van Cambodja.
Lieve mensen, geniet van het Sint Maartensnoep en de pepernoten (echt een gemis, hier). We kijken elke dag even naar het Sinterklaasjournaal om op de hoogte blijven. :) We laten gauw weer iets van ons horen en laat ook even weten hoe het met jullie is. Want reacties vinden we ontzettend fijn!
Voorzichtig aan met de nachtvorst, dan buffelen wij rustig verder in de bloedhete Cambodjaanse zon.
Groetjes en tot horens!
Marije & Annemiek
Ps. De foto's van onze week weg zijn te vinden op: https://picasaweb.google.com/104639354872434371910/LaosEnRatanakiri?authkey=Gv1sRgCJC1rqiI5N3OlwE#
Andere nieuwe foto's staan in de map van Phnom Penh!
Woensdag vertrokken we dus weer naar ons homeland Cambodja, de planning was om daar tegen een uurtje of vier ’s middags aan te komen. Maar dit was slechts een planning, hè.. Om 8.00 uur vertrokken we per boot naar Ban Nakasang, dit duurde ongeveer 3 kwartier. Daar hebben we ruim een uur gewacht op de bus naar de grens. Na een kort ritje naar de grens, was daar binnen een half uur alles met visum e.d. geregeld, maar de bus kwam niet. Ruim drie uur zaten we in de verzengende hitte bij de grens te wachten. Toen er eindelijk een bus was, moest die natuurlijk eerst van een nieuw wiel worden voorzien.. Vervolgens reed hij bijna over een aantal tassen en toeristen heen. Om 13.00 gingen we dan toch door naar Stung Treng. Eenmaal daar wachtten we anderhalf uur op de bus naar Ban Lung. Tegen zessen waren we daar dan ook eindelijk. (Grappig detail: de weg tussen Stung Treng en Ban Lung is niet geasfalteerd). We hadden een ietwat krakkemikkige bus tot onze beschikking gekregen, zodoende verwachtten we dat óf het dak óf de ramen óf beide het zouden begeven. Dit is overigens niet gebeurd en er was natuurlijk karaoke onderweg! Vanaf het busstation gingen we met z’n zessen in de tuktuk naar de Lake View Lodge, stukje buiten de stad. Mensen, ga hier niet heen! De eerste nacht sliepen wij in een kamer dat meer weg had van een mergelgrot of een schimmelige schuilkelder, dan een redelijke overnachtplaats. Annemiek kon dit na een lange dag van reizen dan ook totaal niet waarderen, maar dit geheel terzijde. Later bleek ook het personeel erg onvriendelijk en onprofessioneel. Geen aanrader dus. Donderdag kregen we trouwens wel een meer upgraded room.
Die dag zijn we wederom met z’n allen gaan fietsen. Wij twee en Aga, Jessica (het Amerikaanse meisje dat we in Sihanouk hadden ontmoet) en haar vriendin Julie (eveneens Amerikaans) en Marketa (een Tsjechische die we bij de grens hadden ontmoet). Het was heel gezellig met z’n allen, maar Marketa bleek achteraf niet zo leuk. Na een dag irriteerden we ons echt scheel aan haar houding (enkel geïnteresseerd in zoveel mogelijk Aziatische mannen proberen en klagend over de hitte en het eten). We zagen twee mooie watervallen verstopt in de Cambodjaanse jungle en het Yak Lom meer. In het meer konden we overigens niet zwemmen (dit kon eerst wel, heul helder water). Maar er zat nu iets van blauwalg in, ofzo, in ieder geval was het niet helder meer. Soneath vertelde ons vandaag dat er gedacht wordt dat een Boeddhistische god niet blij is gestemd en dus het water heeft vies gemaakt. Binnenkort volgt zodoende een uitgebreide ceremonie om het water weer helder te laten worden.
’s Avonds liepen we weer terug naar de lodge. Onderweg kwamen we allemaal kinderen tegen. Zij hadden de mooiste creaties in elkaar geknutseld, die ze later op het meer zouden laten drijven. Ook hier werd dus het Water Festival gevierd. Aan de lakeside was het druk en het was een prachtig gezicht: al die kaarsjes/creaties op het water. Één kind vertelde dat ze de namen van personen van wie ze houden op de creaties schrijven, mooie gedachte. Er werd ook van alles geofferd; bloemen e.d. Daarnaast was er een vat aan vuurwerk opengetrokken. Alleen hebben de Cambodjanen de slechte gewoonte om hiermee te gaan gooien (naar mensen). Nadat vuurwerk tussen onze voeten belandde, was voor ons de lol er dan ook af en liepen we terug.
En toen was het Sint Maarten: 11-11-’11! We planden deze dag een tour via de lodge. De 4wd pick-up die we zouden nemen, was stuk. Jammerdebammer, dus stapten we met 8 personen in de Lexus van de hostelbaas. Hij was er niet zo van gecharmeerd; die auto was zijn kindje, of we wel gently de deuren wilden dichtslaan.. Terwijl hij dit zei, gaf hij een kus op één van de autoramen. Haha! De tour begon wat later dan gepland, maar was echt super. We hebben een rubberplantage bezocht. De rubber wordt uit bomen gewonnen, op erg primitieve wijze overigens (zie foto’s). Dit wordt vervolgens verkocht aan Vietnam en daar maken ze er rubber van. Daarna gingen we naar een gem mine. Hier wordt (wederom op primitieve wijze) gezocht naar edelstenen. In dit stuk van Cambodja is de aarde rood/oranje. Alle mijnwerkers hadden dan ook dezelfde kleur kleding. Ze zoeken via tunnels naar de stenen, een grote steen betekent een grote party in het dorp. De mensen leven echt heel primitief, zo hebben we het nog niet eerder gezien in Cambodja: hutten van plastic zeil en wat hout, geen elektriciteit of stromend water. Dat was wel even heftig.
We vervolgden onze trip in de Lexus naar minority villages (een mooie vertaling in het Nederlands kunnen we even niet bedenken). In deze dorpen wonen aparte groepen mensen, ze zijn niet Cambodjaans, ze hebben een eigen cultuur, taal, geloof en manier van bouwen. Voor sommige kinderen was het de eerste keer dat ze (lange) blanke mensen zagen, huilen dus. Het was een unieke ervaring om deze dorpjes te bezoeken, de gids vertelde veel over de mensen. Alleen we voelden ons soms een beetje te veel, alsof we hun cultuur kwamen verstoren met die dikke Lexus.
Als laatste gingen we die dag naar een fruitplantage, want Jessica wilde graag durian verbouwd zien worden. Durian is een speciale vruchtsoort, maar helaas was het nu niet het seizoen voor dit fruit in Ban Lung. We vervolgden de weg naar de markt, daar konden we wel durian uit Kampong Cham kopen. 6 dollar voor één vrucht, we hebben het dan ook maar overgeslagen..
Zaterdag gingen we heel vroeg weer naar huis, nadat we eerst de rekening in de lodge hadden betaald. Dit duurde vrij lang, omdat we ook wat eten to take-way hadden besteld. Afijn, uiteindelijk achterop de brommer keihard naar het busstation gesjeesd om de bus niet te missen. In de bus zat Marije voorin en Annemiek achterin. Marije, de gelukkige van de twee, heeft Annemiek zien verdwijnen gedurende de rit. Zo nu en dan kwam er een enorme stofwolk achterin de bus, vraag ons niet hoe. En Cambodjanenlogica zegt dan dat alle ramen open moeten; nog meer stof in ogen/oren/neus/kleding/fruitsalade. Na een tijdje was het weer helder en konden we weer ademen. Hans Klok is er niets bij. Annemiek dacht dat ze het erg had getroffen met de rode stof, maar toen we onze tassen uit het bagageruim te voorschijn zagen komen (voorheen zwart, nu rood), verdween die gedachte als stof voor de zon.
Met de tuktuk zijn we na een 9 uur durende busrit weer naar ons stekkie gereden. Het was een week vol avonturen, te veel om te beschrijven.
Zondag hadden we onze tweede artclass. De les ging over kleuren mengen, mooie resultaten weer. Daarna deden we boodschappen en gingen we bezig met de scriptie. Want: onze begeleider heeft gereageerd. Jawel, we kunnen weer even vooruit! Volgende week gaan we observeren en onze ontwerpen afmaken.
Daarnaast hebben we allemaal alweer andere plannen om te doen in PP, dat vertellen we tzt wel! We blijven de komende weken in onze hometown, vanwege de scriptie en feestjes die we hebben. Het wordt vast weer top!
We hebben nog steeds geen post
ontvangen, dus we hebben een hard hoofd in TNT hiero. Ook onze mobieltjes ontvangen amper smsen. Skypen/msnen/mailen is wel gewoon mogelijk.
De nieuwe foto’s staan ook online, o.a. in de map van Phnom Penh. Ook heb je al eerder foto’s kunnen zien van de Killing Fields. Hier hebben we niks over vermeld in de verslagen, maar het was zeker indrukwekkend! Veel gruwelijke details à la de WO2, echter is dit veel korter geleden.. Zeker een aanrader om te bezoeken, om meer te weten te komen over de historie van Cambodja.
Lieve mensen, geniet van het Sint Maartensnoep en de pepernoten (echt een gemis, hier). We kijken elke dag even naar het Sinterklaasjournaal om op de hoogte blijven. :) We laten gauw weer iets van ons horen en laat ook even weten hoe het met jullie is. Want reacties vinden we ontzettend fijn!
Voorzichtig aan met de nachtvorst, dan buffelen wij rustig verder in de bloedhete Cambodjaanse zon.
Groetjes en tot horens!
Marije & Annemiek
Ps. De foto's van onze week weg zijn te vinden op: https://picasaweb.google.com/104639354872434371910/LaosEnRatanakiri?authkey=Gv1sRgCJC1rqiI5N3OlwE#
Andere nieuwe foto's staan in de map van Phnom Penh!
-
13 November 2011 - 13:54
Willie:
Een prachtig verhaal en vooral de foto's vind ik ook erg mooi.
Liefs Mama -
13 November 2011 - 13:58
Tineke Wubs:
Prachtige foto's!! -
13 November 2011 - 17:10
Hermien:
Mooie verhalen, en wat maken jullie veel mee, enz. Ik denk dat jullie Holland straks "het luilekkerland" vinden. Het is dan wel een beetje koud maar met een zonnetje prima weer. Alle bussen en treinen rijden op tijd (meestal) En de keuringsdienst van waren zorgt dat we schoon en netjes kunen eten en drinken. Hou je taai en veel plezier en hartelijke groeten. -
13 November 2011 - 20:43
Margreet Aarden:
Mooi om jullie verhalen te lezen !
Wat een belevenissen !
Heel veel groetjes uit Halsteren.
Margreet -
14 November 2011 - 09:40
Naomi:
Leuk verhaal!! Hebben jullie trouwens daar geen last van muggen in die hitte? :) Succes meiden! -
14 November 2011 - 16:47
Leonie:
Hoi Marije en Annemiek,
Heel leuk om jullie belevenissen te volgen! Mooie dingen maken jullie mee, geniet ervan en heel veel succes me alles! De fot's zijn ook erg mooi om te zien. Liefs Leonie (de Vries) -
14 November 2011 - 19:52
Foka:
Mooie verhalen en mooie foto's: leuk hoor! Maandagavond is boekhoudavond en voor 'the break' lees ik jullie verhaal, geweldig. Alles goed hier, de poes Mika zit naast het bureau op de PC te dommelen. Henk is bezig met reparaties in de loods, ook de hartelijke groeten van Henk. Hij leest jullie verhalen nog eerder dan ik haha. -
15 November 2011 - 06:42
Tina:
wat een avontuur.. leuk om te lezen. En nee... natuurlijk hebben jullie geen post ontvangen ha ha ha.....
Een pakje... dat gaat wel!!!
Als iemand een pakje stuurt: er moet een telefoonnummer opstaan: GROOT.
Van een Cambodjaan dus.... want diegene die belt ( postkantoor) spreekt alleen Khmer. Dus : goede adres er op...telefoonnummer van b.v. Soneath.... en dan is er het er wel over een week of drie en o ja.... geen chocolade of zo er in doen ( dat deed ik een keer) daar blijft niets van over.
-
15 November 2011 - 13:36
Alieke:
Wat een heerlijk verhaal weer! Echt leuk om jullie te blijven volgen!! Klinkt echt super allemaal! Veel plezier nog! xxx -
16 November 2011 - 12:54
Van Patrice Wortelbo:
wauw meiden, wat weer een geweldig reisverslag! ik lees het iedere keer met erg veel plezier, sterker nog... ik kijk nu al weer uit naar het volgende reisverslag. op deze manier reizen we met jullie mee, erg leuk en interessant.
Liefs, en een speciale hugg voor Marije vanuit Baflo! -
19 November 2011 - 13:48
Jolanda Bol Thesinge:
Hey hoi
Ook ik lees jullie leuke verhalen erg leuk om te lezen wens jullie heel veel plezier daar !!!
Groetjes out Thais'n
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
