Lalala...Laos!
Door: MAmissie
Blijf op de hoogte en volg Marije Koster en Annemiek Havinga
13 November 2011 | Laos, Vientiane
Lieve allemaal,
Na een week radiostilte zijn we weer terug om jullie te informeren over onze avonturen! Want er is weer veel gebeurd.
Het laatste verslag werd afgesloten met het plan om naar Laos te gaan en zo gezegd; zo gedaan. Zaterdagochtend vroeg stapten we in de tuktuk naar het busstation. De bus zou ons brengen naar Stung Treng (60 km van de grens), de volgende dag zouden we naar de grens worden gebracht etc etc. De trip naar Stung Treng zou ongeveer 8-9 uur duren. Nou, dat werden er wel meer. Want jawel, autopech midden in de middle of nowhere! Het was inmiddels tegen een uur of vier (al 8 uur in de bus), er was nog ongeveer 2 uur te gaan. Maar de weg was niet zo best en de bus niet zo goed, rambam, bij de eerste flinke kuil; bus stuk. Er was iets met de vering ofzo. Afijn, we bleven maar in de bus (het regende en de buschauffeur kleedde zich al om/uit om de boel te fiksen). Na een half uur geen verbetering in de situatie, besloot Marije om een kijkje te nemen. Na een grondige inspectie concludeerde ze dat de wielen recht stonden en de bus naar links helde. Dit was niet meer te repareren. Dus moesten we op de volgende bus wachten (dat duurde ruim twee uur). Even overwogen we mee te liften met een voorbij rijdende ossenkar, dit was praktisch het enige vervoer wat voorbijkwam.. Uiteindelijk kwamen we tegen 21.00 uur aan Stung Treng, moe en hongerig.
De volgende ochtend namen we een nieuwe bus (wat later dan gepland) naar de grens. Aldaar haalden we een nieuw visum en stapten we in een nieuwe bus naar Ban Nakasang. Jaja, zomaar in Laos aanbeland! Vanaf daar weer een ander busje genomen (die onderweg, met alle mensen en bagage erin, ook nog een nieuwe band kreeg) en toen we er weer gedropt werden, volgde een bootreisje over de Mekong naar Don Khong. Één van de vier duizend eilanden in het gebied Si Phan Don. Aldaar vonden we gauw een fijn guesthouse en wat schetste met name Annemiek’s verbazing: ze spreken hier ook Frans. Fijn o fijn. Het was inmiddels middag en we deden het chill aan.
Op zondag huurden we fietsen om het eiland over te gaan. Fietsen van Lao-formaat, tja, daar moesten we even aan wennen. We wilden het hele eiland rond, dat is ons gelukt. Maar het had wat voeten in de aarde. Onderweg zijn we vaak gestopt onder Aga’s motto: Asia is about the people. We kwamen in contact met de locals, het was echt heel uniek. Want buiten het stadje is Don Khong helemaal niet toeristisch. Marije heeft nog een rok geweven, we zagen visnetbordurende mensen en we lunchten met noedelsoep bij een omaatje van 75. Echt het pure Azië, zoals het ooit was en soms dus nog is. Onderweg renden de schoolkinderen met ons mee en was het ‘sawadii hier, sawadii daar’. Sawadii is trouwens hallo in het Lao. Aan het einde van de dag waren we het eiland nog steeds niet rond, misschien dat het daarom de bijnaam ‘big island’ heeft.. Het werd donker en eigenlijk dachten we dat we verdwaald waren. Maarja, hoe kan dat nou op een eiland met ongeveer één weg? Moegestreden kwamen we na zessen weer terug bij de fietsverhuur. Au au au, zadelpijn en zweten als een malle. We kwamen een Fransman tegen en gaven hem het advies om, mocht hij willen fietsen, niet het heeele eiland te doen, daar is het veel te warm voor! En op een Lao-fietsje is dat ook echt te ver. Hij keek ons lachend aan en zei: ‘Nou, toevallig heb ik vandaag net 160 km gefietst!’ Er volgde een kort moment van shock en we besloten met hem te gaan dineren, dit was namelijk Interessant.
Het werd een interessante avond, in negatieve zin, helemaal na het diner. Aga verloor haar bewustzijn na het eten. Ze zakte in elkaar en gaf over. Na een tijdje kwam ze weer bij. Een Engels stel en een Belgische verpleegster schoten te hulp. En die Laotianen (we zaten nog steeds in een restaurant) deden niks! Pfoe! We zijn uiteindelijk naar huis gegaan waar Aga zich douchte en ging slapen. Wij kletsen nog wat met de andere Belgen en de Fransman, het was een enerverende avond. Helemaal interessant werd het toen Annemiek besloot Aga was te laten doen. Allereerst vroeg ze de bazin van het hostel om raad. Toen die de besmeurde was zag, dacht ze ‘no way, dat ik dat ga wassen’. Ze zei letterlijk: ‘Tu peux laver cette à le Mekong et après tu lave avec du savon.‘ Wat zoveel betekent als dat we het maar in de Mekong moesten laten weken. Even was Annemiek in shock, serieus nadenkend hoe ze dat dan zou moeten doen. Uiteindelijk maar met behulp van de Fransman de was gedropt bij een Laotiaans vrouwtje die het wel even roggelde.
De volgende ochtend namen we de boot naar Don Khon (het kleinere broertje van Don Khong en dus ‘small island’. Kleiner was het zeker en ook meer toeristisch. Aga bleef deze dag thuis slapen, wij verkenden het eiland (wederom per fiets). We bezochten een hele grote waterval, wat winkeltjes en een hele grote view over de Mekong.
Laos was zeker heel mooi en de meeste mensen erg aardig. Niet iedereen overigens, zeker niet de dag na Aga’s collapse; toen we vriendelijk doch dringend verzocht werden om toch nog maar de rekening van gisteravond te betalen. We mochten ook de helft betalen, omdat er slechts maar één van ons was ziek geworden. Ja, dag! Echt niet, één persoon is al één te veel. Gauw vertrokken we met een bootje, op dit eiland kunnen we ons voorlopig even niet vertonen..
Marije en Annemiek
Ps. Zie voor verder avonturen in Ban Lung het volgende verslag!
Na een week radiostilte zijn we weer terug om jullie te informeren over onze avonturen! Want er is weer veel gebeurd.
Het laatste verslag werd afgesloten met het plan om naar Laos te gaan en zo gezegd; zo gedaan. Zaterdagochtend vroeg stapten we in de tuktuk naar het busstation. De bus zou ons brengen naar Stung Treng (60 km van de grens), de volgende dag zouden we naar de grens worden gebracht etc etc. De trip naar Stung Treng zou ongeveer 8-9 uur duren. Nou, dat werden er wel meer. Want jawel, autopech midden in de middle of nowhere! Het was inmiddels tegen een uur of vier (al 8 uur in de bus), er was nog ongeveer 2 uur te gaan. Maar de weg was niet zo best en de bus niet zo goed, rambam, bij de eerste flinke kuil; bus stuk. Er was iets met de vering ofzo. Afijn, we bleven maar in de bus (het regende en de buschauffeur kleedde zich al om/uit om de boel te fiksen). Na een half uur geen verbetering in de situatie, besloot Marije om een kijkje te nemen. Na een grondige inspectie concludeerde ze dat de wielen recht stonden en de bus naar links helde. Dit was niet meer te repareren. Dus moesten we op de volgende bus wachten (dat duurde ruim twee uur). Even overwogen we mee te liften met een voorbij rijdende ossenkar, dit was praktisch het enige vervoer wat voorbijkwam.. Uiteindelijk kwamen we tegen 21.00 uur aan Stung Treng, moe en hongerig.
De volgende ochtend namen we een nieuwe bus (wat later dan gepland) naar de grens. Aldaar haalden we een nieuw visum en stapten we in een nieuwe bus naar Ban Nakasang. Jaja, zomaar in Laos aanbeland! Vanaf daar weer een ander busje genomen (die onderweg, met alle mensen en bagage erin, ook nog een nieuwe band kreeg) en toen we er weer gedropt werden, volgde een bootreisje over de Mekong naar Don Khong. Één van de vier duizend eilanden in het gebied Si Phan Don. Aldaar vonden we gauw een fijn guesthouse en wat schetste met name Annemiek’s verbazing: ze spreken hier ook Frans. Fijn o fijn. Het was inmiddels middag en we deden het chill aan.
Op zondag huurden we fietsen om het eiland over te gaan. Fietsen van Lao-formaat, tja, daar moesten we even aan wennen. We wilden het hele eiland rond, dat is ons gelukt. Maar het had wat voeten in de aarde. Onderweg zijn we vaak gestopt onder Aga’s motto: Asia is about the people. We kwamen in contact met de locals, het was echt heel uniek. Want buiten het stadje is Don Khong helemaal niet toeristisch. Marije heeft nog een rok geweven, we zagen visnetbordurende mensen en we lunchten met noedelsoep bij een omaatje van 75. Echt het pure Azië, zoals het ooit was en soms dus nog is. Onderweg renden de schoolkinderen met ons mee en was het ‘sawadii hier, sawadii daar’. Sawadii is trouwens hallo in het Lao. Aan het einde van de dag waren we het eiland nog steeds niet rond, misschien dat het daarom de bijnaam ‘big island’ heeft.. Het werd donker en eigenlijk dachten we dat we verdwaald waren. Maarja, hoe kan dat nou op een eiland met ongeveer één weg? Moegestreden kwamen we na zessen weer terug bij de fietsverhuur. Au au au, zadelpijn en zweten als een malle. We kwamen een Fransman tegen en gaven hem het advies om, mocht hij willen fietsen, niet het heeele eiland te doen, daar is het veel te warm voor! En op een Lao-fietsje is dat ook echt te ver. Hij keek ons lachend aan en zei: ‘Nou, toevallig heb ik vandaag net 160 km gefietst!’ Er volgde een kort moment van shock en we besloten met hem te gaan dineren, dit was namelijk Interessant.
Het werd een interessante avond, in negatieve zin, helemaal na het diner. Aga verloor haar bewustzijn na het eten. Ze zakte in elkaar en gaf over. Na een tijdje kwam ze weer bij. Een Engels stel en een Belgische verpleegster schoten te hulp. En die Laotianen (we zaten nog steeds in een restaurant) deden niks! Pfoe! We zijn uiteindelijk naar huis gegaan waar Aga zich douchte en ging slapen. Wij kletsen nog wat met de andere Belgen en de Fransman, het was een enerverende avond. Helemaal interessant werd het toen Annemiek besloot Aga was te laten doen. Allereerst vroeg ze de bazin van het hostel om raad. Toen die de besmeurde was zag, dacht ze ‘no way, dat ik dat ga wassen’. Ze zei letterlijk: ‘Tu peux laver cette à le Mekong et après tu lave avec du savon.‘ Wat zoveel betekent als dat we het maar in de Mekong moesten laten weken. Even was Annemiek in shock, serieus nadenkend hoe ze dat dan zou moeten doen. Uiteindelijk maar met behulp van de Fransman de was gedropt bij een Laotiaans vrouwtje die het wel even roggelde.
De volgende ochtend namen we de boot naar Don Khon (het kleinere broertje van Don Khong en dus ‘small island’. Kleiner was het zeker en ook meer toeristisch. Aga bleef deze dag thuis slapen, wij verkenden het eiland (wederom per fiets). We bezochten een hele grote waterval, wat winkeltjes en een hele grote view over de Mekong.
Laos was zeker heel mooi en de meeste mensen erg aardig. Niet iedereen overigens, zeker niet de dag na Aga’s collapse; toen we vriendelijk doch dringend verzocht werden om toch nog maar de rekening van gisteravond te betalen. We mochten ook de helft betalen, omdat er slechts maar één van ons was ziek geworden. Ja, dag! Echt niet, één persoon is al één te veel. Gauw vertrokken we met een bootje, op dit eiland kunnen we ons voorlopig even niet vertonen..
Marije en Annemiek
Ps. Zie voor verder avonturen in Ban Lung het volgende verslag!
-
13 November 2011 - 12:12
Willie:
Wat weer een belevenissen zeg. Viel Aga flauw van het eten? Wat een schrik zeg.
Zijn er wel fietsen voor papa? Of wordt het dan een soortement van loopfiets :)
Veel plezier nog! -
13 November 2011 - 12:17
Aafke:
Wat weer een spannende taferelen in het verre Azië. Nog veel plezier en voorzichtig doen!!! Liefs xxxxx -
13 November 2011 - 12:40
Alied:
Oh wat een belevenissen en wat een schrik ja wichters! En dan zeggen ze dat Groningers bot zijn! Nou meiden take care en enjoy :) -
13 November 2011 - 13:12
Alieke:
Meiden! Het blijft leuk om jullie belevenissen te lezen! Wel beetje heftig deze! Maar gelukkig is 't goed gekomen! Geniet er nog maar even van!!! Liefs! -
13 November 2011 - 13:13
Irma:
Wauw! Wat heerlijk om zo je horizon eens even royaal te verbreden...
Geniet er lekker van!
Else heeft op dit moment geen boodschap voor jullie zegt ze. Hahaha, die heeft het heel druk met het bouwen van een lego-dorp, waarin zij postbezorger is (..) en in het ziekenhuis werkt.
-
17 November 2011 - 13:34
Tante Titia:
Hallo Mary-Ann,
Wat een indrukwekkende verhalen en prachtige foto's....die kleuren van dat fruit en mooie stoffen!!!
ik herkende mij in die mevrouw die de draad niet door de naald kreeg....ik wilde een visdraad (voor de houten kerstfiguurtjes...)door het gaatje doen en toen bleek dat ik mijn eigen haar erdoor had gedaan...haha...werkelijk!
hoogste tijd voor specksavers!!!
Nou lieve meiden...geniet ervan en ik kijk uit naar het volgende verhaal...en foto's...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
