De weken vliegen voorbij!

Lieve allemaal,

Goed, goed, ook deze week was het weer een gewoon weekje, evenals vorige week. Maar een week is hier nooit gewoon, dus we hebben weer genoeg om een blog(je) te vullen.

Al eerder is genoemd dat de stroom hier wel eens (elke dag..) uitvalt. Zo ook afgelopen maandag. De scriptie-bezigheden besloten we te staken en we gingen over tot het koken. Maarja, hier in Cambodja is het tegen zessen echt wel donker en geen elektriciteit betekent ook geen licht! De schoonmaakster was alleen thuis en durfde het niet aan op de generator aan te zetten. Even later kwam ze terug met een zaklamp, konden we toch nog koken! Haha. We hadden aardappelpartjes met een hamburger en salade op het menu, even wat anders dan rijst. Het was wat improviseren, maar heerlijk gemaakt door Marije!
Nog even over het eten van de babyshower van mister Sokhun afgelopen zondag. Dat bleek toch niet zo goed te zijn, we vonden het ook al niet zo lekker als de vorige keer. Het was heel erg opgespiced, waardoor je eigenlijk niet meer proefde wat je at. Daarnaast bleek het ook niet erg goed veur de daarms van Annemiek. Drie dagen nadien stond de vertering nog stil en daarna kwam het er feitelijk op een ochtend allemaal in een keer uit. (even heel persoonlijk: ik heb nog nooit zoveel poep in die staat van ontbinding bij elkaar gezien. & mam, speciaal voor jou had ik er bijna een foto van gemaakt om over te kletsen in de koffiekamer, maar dit geheel terzijde).

Dinsdag bleek ons brood beschimmeld te zijn en gingen tussen we de middag op zoek naar baguettes (over het algemeen worden die op elke straathoek verkocht; ’t is ‘n Franse kolonie geweest, hè). Ook deze keer hadden we ze gauw gevonden. Eenmaal thuis bleek het stokbrood bij het opensnijden vol met mieren te zitten, ja, echt ín het brood. Gatsie, gauw weer terugbrengen dus en we kregen het geld ook weer terug. Toen gingen we maar verder zoeken naar een degelijke lunch, kwamen we zomaar uit bij de KFC! :)
Deze week geven we voor het laatst ’s ochtends les, omdat het tenslotte zo december wordt. Dan gaan de kids weer ’s ochtends naar de Khmer school en ’s middags krijgen ze van ons rekenen e.d. Ook zijn we erg druk met de ontwerpen, we werken er praktisch de rest van de dagen aan. Soms is dat weleens jammer, omdat we ook graag nog zoveel andere dingen willen zien en doen. Maarja, het moet. Gelukkig gaan we over anderhalve week rondreizen!

Ook woensdag was eigenlijk een zelfde dag. ’s Ochtends lesgeven, ’s middags ontwerpen maken. Tussendoor hadden we ook nog een volunteersmeeting. Er is inmiddels een nieuwe vrijwilliger bijgekomen: Stephanie uit Nieuw-Zeeland. Een erg leuk meisje en ze had bovendien lekkere cake bij zich, dat maakt ook veel goed, hè. Bij Marije in de klas zijn ze druk met oppervlakte, in Annemiek’s klas leren ze meten en zijn ze bezig met het behalen van hun tafeldiploma: de skatties. ;)
’s Avonds gingen we uiteten met o.a. Gerda, want het was vandaag haar echte verjaardag. De obers zongen zodoende ook nog even Happy Birthday voor haar (op een hele rare melodie, dat wel).
En we hebben vandaag de foto’s van de Khmer-shoot opgehaald. Wat een grap! Ze hadden de foto’s helemaal bewerkt, ons witter gemaakt en een leuk achtergrondje geplaatst. Zodoende staan we met onze Khmerjurkjes ineens een Cambodjaans paleis. Haha! Hartstikke geinig.
Foto’s van de afgelopen weken zijn te zien in de map van Phnom Penh:
https://picasaweb.google.com/104639354872434371910/PhnomPenh?authkey=Gv1sRgCJ6Vy-LFsqmLfQ#5682277632344301090

Donderdag werd het rooster veranderd, want de kids gaan nu weer ’s ochtends naar de Khmer school. Het was weer even wennen om ’s middags les te geven, aangezien het dan veel warmer is en de kinderen lang niet zo ‘fris’ meer zijn in de kop. Maar afijn, we hebben het er weer levend vanaf gebracht. ’s Ochtends heeft Mer hard gewerkt aan de ontwerpen, terwijl Annemiek over markt liep met Aga. Eerst gingen ze naar de Olympic Market (bij het Olympisch stadion). En wat bleek, ook zonder Marije wist Annemiek min of meer de weg. Ha! Afijn, op deze markt konden we niet helemaal vinden wat we zochten (stof voor een jurkje en opbergdozen). Toch hadden Aga en Annemiek iets te vroeg gejuicht, want eenmaal uit de Olympic Market (het is in een groot gebouw, meerdere verdiepingen), konden we de fietsen niet meer terugvinden. Annemiek was overtuigd dat de fietsen gejat waren, Aga vond dat we een rondje moesten lopen om de fietsen terug te vinden. En jawel, fietsen gevonden! We hadden gewoon een andere uitgang genomen als waar we erin gegaan waren (vrouwen..). Dus konden we de weg vervolgen naar de Orussey Market. Dit is eveneens in een gebouw met meerdere verdiepingen. Maar hier was het een stuk drukker en opgepropt (als is dat wel vaker het geval op Cambodjaanse markten). We vonden twee grooote opbergdozen voor $9 en in een nabijgelegen straatje (ja, die straat met al die Jan Sikkensen) mooie stof voor een jurkje. De naaileraar gaat een jurkje in elkaar zetten voor Annemiek, leuk hè! Daarna werden er ook nog inkopen gedaan voor Marije’s verjaardag. Hier wijden we natuurlijk niet over uit, want het is een verrassing veur heur. Vast staat dat we nog een joepster van een versierde taart gaan bestellen.
We hebben deze week ook weer veel verslagen opgestuurd naar onze begeleiders. En het is nu echt de laatste dingen afronden. Maar het zijn nog veel laatste dingetjes, reflecteren, foto’s maken, printen, lamineren etc. ’s Avonds gingen we naar Friends restaurant aan de riverside. Het was een half uur fietsen, Annemiek’s fiets geraakte nog even onder een rijdende auto, maar het restaurant maakte veel goed. Heel veel. We moesten wel even Corinne en Max wachten, want die waren verdwaald.. Dit is één van de beste restaurants in PP en dat bleek. Allemachtig, wat was dit lekker hemels!! Het was dan ook ietsje duurder dan een gemiddeld restaurant hier Cambodja, maar dat hadden we er ruimschoots voorover. We komen zeker terug (volgende week).
Donderdag gingen we trouwens ook naar een verfwinkel voor, jawel, verf. Dit weekend beschilderen we de muur van de keuken en de eetzaal met prachtige paradijsbloemen en daar is verf voor nodig. Soneath roggelde even een mooi prijsje voor ons en de verf werd gemengd (ja, net zoals ze dat bij de Hornbach ook doen met zo’n mengcomputer). In sommige dingen is Cambodja dan ineens heel erg ontwikkeld. Het blijft vreemd.

Zaterdag was het zodoende klusdag, want we zijn de hele dag beziggeweest in en om COLT. De muur is nu beschilderd met oranje-paarse bloemen en wij zijn er trots op. De kinderen vinden het ook heel mooi. Het gekke was dat het vandaag voor het eerst niet warm aanvoelde. Het was frisjes voor ons, iets onder de 30 graden. Lekker schilderweer dus en bovendien droogde de verf niet gelijk op aan de kwast. Tijdens het verven werden we nauwlettend in de gaten gehouden door Navin de kokkin, ’t was tenslotte toch de muur van de keuken annex eetzaal. Ook de kinderen waren een gezellig publiek, nadat ze uit school kwamen. ’s Middags hadden ze niet zoveel te doen, dus mochten ze met ons fotocameraatje foto’s maken. Dit konden ze wel waarderen, heel COLT werd gefotografeerd. Om vijf uur sloten we de tent en was het dan ook af. Daarna was het weer koken en eten thuis op het dakterras, waarna we dag alweer was afgelopen. Rambam, gaat supersnel allemaal.

Dan nog even over het fenomeen post. We zijn nog niet weer naar het postkantoor geweest, want het kost ons enige moeite daar heen te fietsen (drie kwartier in de hitte) en daarnaast hebben we het ook gewoon druk. Maar gelukkig zijn er mensen die hier al rekening mee hadden gehouden, door de kaartjes bij vertrek mee te geven (lees: Lysette en Alied). Op de voorkant prijkt een datum waarop het geopend mag worden en soms duurt dat zo lang.. Het eerste kaartje was op 4 oktober en tweede kaartje pas op elf november. Men! Inmiddels hebben we al drie kaartjes geopend en de vierde volgt volgende week! Leukleuk! (en heus, we fietsen binnenkort echt wel weer langs het postkantoor om te zien of het kaartje van Mary’s mum is aangekomen).

Zondag was het even een bijkom-dag. Annemiek was wat stijf in de schouders van het schilderen en we waren bovendien al twee nachten wakker gehouden/geworden van de honden van de buren. K****beesten, zelfs de hondenliefhebster onder ons (Marije) denkt er zo over. Dus het bed lag deze ochtend wel heel lekker. We deden chill aan en hadden ontbijt op bed. Dit gebeurt hier overigens elke dag bij gebrek aan andere meubels: we hebben maar één stoel in onze kamer. Daarna vertrokken we per fiets naar de riverside om naar het Royal Palace te gaan. Op zich zou het gebouw wel een likje verf kunnen gebruiken, maar de tuin maakte veel goed. Het museum zelf vonden we niet bijster interessant, veel Buddhabeelden e.d. Toch wel even leuk om er geweest te zijn. Hierna vervolgden we de weg naar het postkantoor, want belofte maakt schuld. Maar het postkantoor was dicht! Alle winkels zijn alle dagen van gemiddeld 8 tot 8 open, maar nee, onder het mom van ‘wij doen ook eens burgerlijk in Cambodja’ gooien we het postkantoor op zondag lekker dicht. Grrr.
Daarna gingen we door naar ons good-old restaurant Asian Spice. Hier hebben we de eerste week vaak gegeten toen we nog in het guesthouse zaten (dat lijkt lang geleden..). Het eten was weer lekker en goedkoop. Bovendien hoorden we dat de chefkok hiervoor werkte in het Inter Continental hotel (poepiesjiek hotel van de kerst-fair, remember..?), vandaar dat het prima smaakte. Toen gingen we naar het Olympisch Stadion, alwaar een vat aan voetballende mensen was opengetrokken. De ballen vlogen ons om de oren. Vergelijk het maar met ‘hallo Groningen, laten we met iedereen gaan voetballen op de parkeerplaats van de Euroborg!’. Uiteraard zijn we ook nog even in het stadion geweest, waar vele Cambodjanen aan het trainen waren (hardlopen over de tribune van het stadion). Ja, in deze hitte! Al moeten we toegeven dat het ook zondag niet bijzonder warm was. Op de foto’s zul je ons dan ook zien in een spijkerbroek. Niet dat het zooo koud was, maar omdat in het museum bedekte knieën gewenst zijn. En ach, we wennen echt aan het klimaat. Dus een temperatuurtje onder de 34 graden is frisjes. Echt waar. Langebroekenweer is het onder de 28 graden. Maar goed, na het station gingen we naar de City Mall. Omdat het vlees pas na vijf uur voor 50% korting is, aten we eerst even een taartje met een kop warme chocolademelk (veur het decembergevoel en omdat het zondag was). Daarna deden we boodschappen (brood en vlees) en gingen we naar huis om een film te kijken. We hadden de film Red Light geleend van Wilco en Frida. Een indringende docu over kinderen die slachtoffer zijn van kinderprostitutie. We werden echt wel even weer met de neus op de feiten gedrukt van hoe het hier ook gaat. We merken er zo in het dagelijks leven weinig van, behalve dat de club aan de overkant van de straat achter ons huis vaak veel jonge meisjes in de aanbieding heeft (waar overigens gretig gebruik van wordt gemaakt door deze en gene). We kunnen het zien gebeuren vanaf ons dakterras. Voor de rest weten we dat van één jongen in COLT zijn zusjes zijn verkocht en naar Thailand zijn vervoerd, waarschijnlijk werken zij nu ook in de prostitutie (het was de bedoeling dat deze jongen ook verkocht zou worden, maar hij is gevlucht en via via bij COLT terecht gekomen). Het ligt echt aan de geschiedenis van het land, de Rode Khmer heeft veel kapot gemaakt. Een derde van de bevolking is uitgemoord (met name oude en intellectuele mensen) en families zijn ontwricht. De veiligheid was ver te zoeken, zeker voor kinderen, en sindsdien is er prostitutie in Cambodja. Kinderen worden verkocht of ontvoerd (ja, ook door eigen familie, zoals het geval was bij de jongen in ons weeshuis) en gedwongen tot seks. Onvoorstelbaar. Maar het land houdt het zelf in stand. Pedofielen en bordeelhouders worden opgepakt, maar bij het betalen van genoeg geld weer vrijgelaten. Bovendien zijn arme families tot veel in staat, als het gaat om het verkrijgen van geld op één of andere manier. Daarnaast wordt er aan prostitutie ook gewoon veel geld verdiend en zijn, naast Westerse toeristen, ook Cambodjanen en andere Zuid-Aziaten bordeelbezoekers. Een rare wereld in een tegelijkertijd zo mooi land met ook zulke vriendelijke mensen.
Ook vanavond kookten we zelf en Annemiek raakte in gesprek met een man die sinds kort bij ons op de verdieping woont. Echt een sukkel eerste klas. Sorry hoor. Eerst zei hij dat het hem speet dat hij onze plek had ingepikt in de keuken. Toen maakte Annemiek hem maar even duidelijk dat niemand hier een plek heeft in de keuken, het is een ge-deel-de keu-ken, slimbo. (ja, lekker juffig). En hij dacht dat we hier lesgaven om onze cv op te pimpen. Nou mooi niet. Als dat de enkele reden was; lekker kortzichtig.. Hij was notabene ook leraar hier, maar ja, ‘I’m getting money for it, otherwise I won’t survive.’ Nee, en wat doe jij allemaal met dat geld, hè? (we hadden net die film gezien en hij paste precies in het Plaatje Pedofiel, vandaar). Gewoon een sneue kerel. Toen hij vroeg waar onze school dan was, antwoordde Ann met ‘Oh, just somewhere on the other side of the street.’ (street 271 loopt helemaal langs PP, dus dat wordt lastig zoeken, gnagna). Moiie, we gaan die vieze vent echt niet aan zijn neus hangen waar het weeshuis is, hij heeft daar niks te zoeken.

Dan is het nu weer tijd voor de MA-Missie Vragen Ronde!! Jeee!
1. Hebben ze daar in PP maar 23 uren in een etmaal, jij bent 1 uur eerder weg, blijft over 22 uur, hoe zit dit?
Ja, het blijkt: we hebben tenminste 1 oplettende lezer in ons publiek. Nou, het zit zo. Annemiek ging tot voor kort om kwart voor acht de deur uit, om van 8-9 les te geven. Marije deed hetzelfde, maar dan een uur later om van 9-10 les tegeven. Dus al met al zagen we elkaar sowieso 2 uur niet. En dat maakt de som 22 + 2 = 24. Bedankt oom Reinder voor deze oplettende vraag!

En nu viert heel Nederland Sinterklaasavond en zitten wij hier zonder pepernoten of wat ook ons te verkneukelen in ons appartement middenin Cambodja. Ook hebben we nog niks in onze schoen gekregen. Ook wel weer logisch, want Sinterklaas kapoentje – Gooi wat in mijn slipper – Gooi wat in mijn Birkenstock.. Dat klinkt ook niet. Zielig zijn we.
Nee hoor! We willen ook helemaal nog niet weg hier. Zeker niet toen we vrijdag bij wederom een diner op ons immens fijne dakterras werden verblijd met groot siervuurwerk. Het was echt prachtig boven de skyline van PP en waarschijnlijk een voorproefje op Oud en Nieuw..!? Ja, die Aziaten weten wel wat Vuurwerk is.

We sluiten deze vierde van december af met grote dank voor alle reacties die we hebben gekregen. Het is heel leuk om dat hier te lezen en we hopen dat jullie zullen blijven reageren! In het bijzonder een bedankje voor Alied. Zij schreef een Sinterklaasgedicht voor ons. Alied, bedankt. Het is een geweldig stukje poëtisch vakwerk.

Beste wereldreizigers,

Oaltied Alied, Alied Oaltied
Die geloofde haar ogen niet!
Het was als Barbie en Ken..
Marije en Annemiek opgedirkt in Phon Phem.
Een cultuurschok zo mag je het gerust noemen,
Oaltje kon wel lachen om deze 2 woman.
Jullie verhalen halen haar uit de dagelijkse sleur,
onderbreken de saaie scriptie en het stendengezeur.
Ze hoopt dat jullie nog veel mogen beleven,
maar ook dat jullie je snel weer in Holland mogen begeven.
Ja Oaltje mist jullie grappen en grollen,
En hoopt snel weer met jullie over het Bleuteveuttnpaadje te hollen!

Groeten, Oaltje de rijmpiet.

En daarmee ook de groeten van ons uit een land ver van jullie vandaan!
Een dikke knuffel van M & A! & een fijne Pakjesavond allemaal!