Feesten en partijen!

Lieve allemaal,

Worden jullie al zat van onze verhalen? ’t Is nu toch bijna vaste prik; zondag even MA-missie lezen!
Iedereen bedankt voor de leuke reacties, mailtjes, e-cards etc. :D :D
Ook deze week was een gewone week. Ja, de gewone weken rijgen zich aan één. Maar niet getreurd, een gewone week in Cambodja is nevernooitniet gewoon. Lees dus gauw verder!

De allereerste dag van de week werd begonnen in de copy-shop bij ons om de hoek. Er moest namelijk het één en ander geprint worden voor de ontwerpen. Dat duurt (ja, zelfs vergeleken met de kopieerapparaten van Stenden) in Cambodja altijd langer dan je verwacht. Ook nu, toen de cartridges leeg waren. Afijn, na ruim drie kwartier waren we 13 kopiën verder en moest er ook nog gelamineerd worden (leg dat maar eens uit in het Cambodjaans..). Gelukkig was er veel te zien in de copy-shop, waaronder een man die visitekaartjes sneed met een bijzondere snijmachine. Opzich was dat niet bijster interessant, wel het feit dat de beste man tijdens zijn ‘zware’ job van papiertjes-ergens-doorheen-laten-gaan een helm droeg…
Na het printfestijn gingen we naar COLT om onze leskisten in elkaar te zetten, trots zijn we! Met natuurlijk een enorme dank aan de Protestantse gemeente Garmerwolde/Thesinge, waar onder andere hiervoor is gecollecteerd. Het geld dat van het totaalbedrag over is, krijgt uiteraard ook een goede bestemming binnen COLT. Bij terugkomst zal hierover natuurlijk een presentatie volgen!
Afijn, we kletsten ook nog even bij met Frida, want die was lekker een weekje naar Phu Quoc geweest. Ja, daar hadden wij ook nog wel eventjes heen gewild..! Maarja, de plicht roept, want ook deze middag stonden we weer voor de klas rekenen te geven.
’s Avonds was het natuurlijk Pakjesavond. Even kort gezegd: die van ons was wel wat sneu. Geen Piet te zien, geen schoen gevuld. Cambodja is voor de Sint natuurlijk ook wel ver.. Toen besloten we maar om zelf gedichten te schrijven voor bij de souvenirs. Mocht je van ons dus een Cambodjaans presentje gewenst hebben, nou, dan kan je dus ook een lel van een gedicht erbij verwachten. Ha!

De volgende dag begon wederom in de copy-shop. Nu bleek het Internet kuren te hebben. Ga dus vooral zonder ochtendhumeur richting de kopieerwinkel, gegarandeerd kom je met een dito humeur terug. Helemaal toen ze ons wilden ‘chargen’ voor het Internetgebruik. Ja doei, daar hoefden we gisteren ook niet voor te betalen en bovendien deed Internet het amper. Uiteindelijk ook zonder hiervoor te betalen naar huis vertrokken.
De rest van de dag hadden we gewoon even geen zin in ontwerpen afmaken en scriptie-bezigheden. Het is allemaal heus interessant en we zijn ook best trots op de resultaten tot nu toe, maar het blijft veel werk. En daar heeft één ieder soms gewoon heel eventjes geen zin in, dus deze dag was even minder productief.
De oudste kinderen waren deze dag op stap voor een project over genocide. Ze bezochten de Killing Fields en het Tuol Sleng museum (genocide museum hier in PP). Marije was zodoende vandaag vrij. Veel wordt er door de Cambodjanen niet over de tijd van de Rode Khmer gesproken. Zoals er in Nederland de vrijheid nog elk jaar gevierd wordt, dat kennen ze hier helemaal niet. Voor ons komt het bijna over alsof ze de geschiedenis doodzwijgen en alleen maar vooruit willen kijken. Aan de ene kant is dat wel begrijpelijk, maar aan de andere kant moet ook de nieuwe generaties weten wat er gebeurd is. Zodat ze begrijpen dat zoiets nooit weer mag gebeuren. Met die reden heeft Thet Sambath een film gemaakt over de Khmer Rouge. Deze hebben wij ’s avonds gezien in het Meta House, een soort open lucht bioscoop. De film laat veel zien van de impact van de Khmer Rouge en er zitten veel interviews in met Nuon Chea (de tweede leider naast Pol Pot). Momenteel proberen ze deze man te berechten, hij is ook wel in het nieuws geweest, maar wij denken niet dat hij de misdaden gaat toegeven..
Trouwens, na het lesgeven ging Annemiek nog even ananas kopen op de markt. Bij het desbetreffende kraampje verkochten ze ook vissen. Die vissen zwemmen/liggen in lage teiltjes met water. Soms zijn de vissen wat druk en floept er ééntje uit de teil. Nu ook, zodanig dat Annemiek een flats water in haar gezicht kreeg die de vis met zijn staart omhoog zwiepte. Best knap, op zich. Nog mooier wordt het verhaal toen die desbetreffende vis uit de teil ontsnapte en op straat ging zwemmen. Menig vis houdt dat niet lang vol. Maar deze SuperVis wel! Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, zwom het beest een paar minuten over het asfalt. Uiteindelijk verdween het beest onder een kist.

Woensdag vertrokken we eerst met Aga naar de IBC om wat spullen/papier voor haar lessen te kopen. Hierna gingen we naar B2B om ons visum te verlengen. Tja, een nieuw maandje Cambodja kostte ons mooi $43 p.p. Dat was even een domper, zeg maar. Hierna deden we boodschappen en gingen we weer naar COLT om les te geven. Marije deed een toets en bij Annemiek leren ze klokkijken. Dat is namelijk lastiger dan je denkt.
’s Avonds kwam Elizabeth bij ons langs. Een meisje dat we al eerder ontmoet hadden en we gingen vandaag samen eten. Op het dakterras, uiteraard. We hadden speciaal voor de gelegenheid Cambodjaanse rode curry gemaakt met rijst. Normaal gesproken kopen we gewoon wat groenten op de markt, vleesjes en rijst erbij, beetje bakken, sausje erdoor en rambam: diner! Maar nu dus curry, ’t was echt heul lekker. Na het eten kwam Aga met een verrassing: 3 bakken ijs van het tankstation. Het was een verlaat Sinterklaascadeau, heerlijk. Daarna moest Annemiek nog even druk in de weer voor de verrassing van morgen.

Want 8 december was het precies 22 jaar geleden dat Marije ter wereld kwam! Jawel, dat betekende ontbijt (donut, puddingbroodje, croissant en appelflap, met kaarsjes) op bed. Ook werden de cadeaus uitgepakt. Een mooi setje memo’s van Marije’s familie en Jip&Janneke vlaggetjes + ballonnen (ja, die hadden de hele reis al in de backpack van Annemiek gezeten). Een olifantenhanger en vlaggen van Cambodja en Laos van Annemiek. En natuurlijk een kaartje van Alied & Lysette. Daarnaast hebben ook heel veel mensen op de digitale manier Marije een bericht gestuurd. Hoewel we dus zeer ver van huis zijn, heeft Marije zich wel echt jarig gevoeld deze dag. Helemaal toen we richting de bakker gingen om de taart te halen. ’t Was werkelijk een juweeltje van een taart. Thuis gingen we proeven. Wat bleek? Hij was lekker! Ondanks dat ze in plaats van limoen sinaasappel-vulling hadden gedaan. ’s Middags gingen we naar de kapper. ‘No, no scissors. No cutting!’ Ons haar werd vandaag namelijk gemodelleerd naar Cambodjaanse idealen. Marije’s haar werd behoorlijk in de krul gezet en ook het haar van Annemiek onderging een behoorlijke operatie. Gestyld, gewafeld, gekruld en getoupeerd: van tante Sidonia tot Cruella tot een gevalletje Beatrix. Het werd bovendien allemaal goed gefixeerd en de spelden waren niet meer te tellen; maar wie mooi wil zijn, moet pijn lijden. Zie de foto’s voor het verbluffende resultaat.
https://picasaweb.google.com/104639354872434371910/PhnomPenh?authkey=Gv1sRgCJ6Vy-LFsqmLfQ#5683990626132924242
We konden onze paspoorten vandaag ook alweer ophalen. Goede service van B2B en we hadden zo waar 2 dagen extra gekregen. Op 7 december is het nieuwe visum ingegaan en hij is geldig tot 9 januari. Fijnfijn. Hierna vertrokken we naar COLT om les te geven. ‘Oh teacher, you look pretty today!’, hoorden we erg vaak. Na de lessen vertrokken we naar huis. We kleedden ons om, want we gingen uiteten. Algauw stonden Wilco en Frida bij ons voor de deur, konden ze gelijk even ons optrekje zien. Van hen en Aga kreeg Marije nog een mooie sjaal, een bos bloemen en een t-shirt met monniken erop. Hartstikke leuk. Toen vertrokken we naar Asian Spice, waar we elke avond van onze eerste week in Phnom Penh eten gehaald hadden. Tijd voor een reünietje. We aten daar met alle vrijwilligers van COLT, het was heel gezellig. Tijdens het feestmaal werd Marije nog gebeld door oma, wat een leuke verrassing! ’s Avonds na het diner zaten we nog even na op ons dakterras, toen ook het gezin Koster belde! Het werd voor ons wel een latertje, de volgende ochtend zetten we de wekker dan ook ietsje later..

Vrijdag gingen we ’s ochtends weer bezig met de ontwerpen. Het einde is echt in zicht, maar de laatste loodjes, you know.. Ook hebben we vandaag het museum gemaakt van alle schilderijen die de kinderen tijdens de tekenlessen hebben gemaakt. Het resultaat is erg mooi. Morgen wordt het officieel geopend. Spannend!
Na de les liepen we nog even langs het naailokaal, Annemiek’s jurkje was klaar! En hij is echt heel mooi geworden, heel netjes gemaakt door Ratana en Rachny! & bovendien past-ie, ook wel belangrijk.

Zaterdag was het vroug piss’n. Om zes uur ’s ochtends stonden we bij COLT voor de deur. We gingen namelijk met een groep kinderen naar het centrum. Op 10 december is het namelijk Human Rights Day en dat werd hier groots gevierd. We liepen met heel veel mensen door het centrum van Phnom Penh. Iedereen had een wit t-shirt aan en er waren spandoeken met de rechten van de mens erop. Het was erg grappig om nu door deze straten te lopen, wat anders echt niet te doen is. Ook hadden we veel bekijks en bleek de Cambodjaanse media massaal te zijn uitgerukt. We willen nog even kijken of we op ‘Hart van Cambodja’ te zien zijn.. ;) Na een behoorlijke wandeling door de stad kwamen we bij de feesttent aan. We zaten op de eerste rij en we konden alles goed volgen. Er werden ongeveer drie uur lang heel veel toespraken gehouden en tussendoor waren een aantal traditionele dansen te zien. Tegen een uurtje of twaalf kregen we de lunch en liepen we met z’n tweeën naar het postkantoor. Maarja, Human Rights Day is ook genoeg reden om het postkantoor ‘s middags te sluiten. Raar was wel dat het ministerie van communicatie e.d. om de hoek wel gewoon open was.. Terug bij de feesttent bleek driekwart van de mensen te zijn vertrokken, maar was inmiddels de muziek gestart. Een bandje speelde op het podium, terwijl er steeds van zanger werd gewisseld. Er werd gezongen in het Khmer en van de kinderen hoorden we dat eigenlijk alle liedjes over eindigende liefde en verdriet gingen. Lekker dan.. :D
Later zochten we de taxi weer op, Marije met de kinders achterin de pick-up, om naar COLT te gaan. Want we gingen het museum eindelijk openen! Één jongetje vond dat we veel te laat waren; het was al 14.20 en we zouden om twee uur het museum openen! (sinds wanneer maakt een Cambodjaan zich zorgen over de tijd?). De taxi was wat laat, dus wij waren ook te laat bij COLT. Na een kort toespraakje van Annemiek knipte Marije het lint door en mochten de kinderen het museum betreden. Ze waren er best trots op, en wij ook!

Zondag:
Vanochtend waren we ook weer vroeg op, we gingen naar de vuilnisbelt. De familie van twee van onze kinderen leeft daar en ook zij zijn daar opgegroeid. Het was ongeveer drie kwartier fietsen buiten de stad. Sokhun, leraar bij COLT, woont daar in de buurt en zou met ons mee. De vuilnisbelt mogen we zelf niet op, ook Sokhun niet, daarvoor moet je eerst toestemming krijgen, ofzo. Maar aan het ‘straatje’ er vlakbij wonen de mensen die op de vuilnisbelt werken. Er staan een soort hutjes van plastic en golfplaat, en daar woont dan een gezin in. De mensen gaan overdag naar de vuilnisbelt om nog waardevolle spullen te zoeken. Toen wij er waren, werd net al het gesorteerde spul weer opgehaald met een auto. Een man was ondertussen bezig met een koperen spoeltjes uit machines te halen en verderop lag een stapeltje gespen. Alle families zoeken voor zichzelf spullen van de vuilnisbelt, die ze demonteren en sorteren, dat wordt verkocht en zodoende komt er brood op de plank. Gevaarlijk werk, en bovendien zeer onhygiënisch. Het afval stinkt sowieso heel erg in deze hitte en naast huis-tuin-keuken afval, ligt hier bijvoorbeeld ook chemische troep en injectienaalden e.d. De mensen liepen hier gewoon op blote voeten, geld voor slippers is er niet. Ze hebben ook smoezelige kleren aan en zien er ook vies uit. Er is geen stromend water of elektriciteit. Echt een heel hard leven.
De familie van de kinderen nodigde ons uit om binnen te komen in hun hutje, die eerst even werd opgeruimd. Ze waren erg vriendelijk, ze hebben nog twee jongere kinderen en één oudere dochter die ook al een kind heeft. Ze wonen met z’n zessen in het hutje. De jongste dochter van vier sprong gelijk in Marije’s armen, een prachtig kindje dat eigenlijk helemaal niet in zo’n omgeving hoort. We hadden opblaasballen meegenomen, die we aan de kinderen gaven. Ze waren er erg blij mee, natuurlijk met dank aan de familie Wegter die deze ballen aan ons had gegeven. We hebben hier geen foto’s gemaakt. We hadden behalve één telefoon ook niks bij ons, uit angst dat het gestolen zou worden. De mensen zijn erg arm en tja, dan kan het natuurlijk in hen opkomen om iets te stelen. Ook vonden we het een beetje raar om hier foto’s te maken, het begint dan op ramptoerisme te lijken ofzo. Terwijl we alleen maar wilde weten waar de kinderen vandaan komen. Denk maar gewoon aan een heel heel armoedige situatie en dan nog een beetje erger en viezer.
Na een tijdje gingen we weer weg en fietsten we na een half uur het rijke Phnom Penh weer in.

Althans, dat dachten we, tot het moment dat Marije’s band ontplofte. Ze reed net door een bultje zand, waardoor de klapband op een heuse woestijnexplosie leek. We besloten om –na de slappe lach- verder te lopen. Na een half uur kwamen we aan bij een brommermaker die ook wel een fietsband kon verwisselen. Maarja, Annemiek moest eerst naar huis om geld te halen. Eenmaal terug parkeerde ze de fiets bij de fietsenmaker voor de deur en nam plaats op een bankje. *Pang*, nog geen twee minuten later klapte ook Annemiek’s achterband. De chaos was compleet! De fietsenmaker was ook net weg om een fietsband te halen, want die had hij niet op voorraad. We instrueerden de vrouw van de fietsenmaker hem te bellen en te zeggen dat hij nog een binnen- en buitenband moest meenemen, want ook Annemiek’s baandjes kon’n nait meer plaakt word’n. En jawel, de fietsenmaker kwam terug en repareerde beide fietsen binnen een uur.
Mit neie baandjes konden we weer deur de stroat’n en gingen we naar de markt. Eigenlijk konden we niks vinden, wel slippers, maar niet in goede maat en de man was te lui om de goeie op te zoeken. Pfff. Uiteindelijk was de buit een halve kilo mandarijntjes en 1 souvenir voor Marije. :D
Hierna gingen we naar huis om ons te klaar te maken voor de trip naar het vliegveld. Annemiek’s ouders kwamen vandaag aan in PP. We waren ruim een uur te vroeg op het vliegveld en aangezien het een openlucht aankomsthal is, zaten we ons mooi te verkleumen in het windy season. Zo hee, we zijn echt wel gewend aan de tropische temperaturen. Het was nu rond de 28 graden, een koude dag dus, lange broek aan, en mooi dat we beide met kippenvel op de aarms zaten te wachten.
Na een uurtje konden we de familie in de armen sluiten en werden we per taxi vervoerd naar hun hotel aan de riverside. Onderweg kletsten we met de chauffeur die ons de rest van de trip de komende tijd ook zal vergezellen. Leuke man, die Vichea (zeg: fietsjee)
Nou, en toen kregen we de buit uit Nederland te zien. Heul wat Nederlandse lekkernijen die we zó gemist hebben en spullen voor COLT die we morgen gaan geven. Ook een envelop vol kerstkaarten e.d. van Marije’s familie, vooral de grootouders van Marije hebben hun best gedaan. Reken maar dat die een mooi plekje kregen hier. Het grootste cadeau waren natuurlijk wel pap & mam zelf. Want hoewel je familie en vrienden altijd met je meereizen en we veel aan jullie denken hoor, is het toch ook wel erg leuk om ze hier alles te laten zien.

Dan zijn we nu weer aangekomen bij de MA-missie vragenronde! Rapapapaaa!
1. Wanneer gaan jullie rondreizen?
Halverwege volgende week zullen we ongeveer twee weken gaan rondreizen.
2. En waar??
We reizen eigenlijk een rondje door Cambodja, langs de verschillende highlights van het land. We hebben het zo gepland dat we, met het weekend Sihanoukville &de week Laos/Rattanakiri & de laatste week terug naar Bangkok via Koh Kong, alles van Cambodja wel gezien hebben! Dus dat wordt nog een drukke twee week. :) Maar we hebben er heel veel zin in!

We sluiten voor nu weer af, het is alweer een lang verhaal. Ook deze week hebben we veel verschillende dingen meegemaakt. Veel feesten en avondjes uit, maar ook de harde wereld die Cambodja ook kent. Afhankelijk van het internet in de andere plekken van Cambodja zullen we weer een volgend verslag plaatsen. Het kan dus zijn dat het wekelijkse MA-missie-moment verplaatst moet worden naar een andere dag komende week.. Haha.
Leuk dat iedereen zo meeleeft. Bedankt voor het lezen en voor alle reacties en tot horens!

Liefs van twee missiestrijders met kippenvel,
Marije & Annemiek