Langs de zuidkust weer naar huis

Lieve allemaal,

We hebben afgelopen zondag verzuimd van ons blog. Feitelijk omdat we het gewoon heel druk hadden en we geen tijd namen om de boel eens op te schrijven. We namen afscheid van Phnom Penh en reisden via de zuidkust terug naar Thailand. Een onvergetelijk week, hieronder volgt het verslag. Een lang verslag, dus neem de tijd! :)

De laatste dagen in Phnom Penh waren zonder meer ook echt de laatste dagen. De fietsen leverden we in bij het weeshuis, de keukeninventaris kwam bij Wilco en Frida terecht. De kaartjes en foto’s van de muur, de kast leeg. Alles werd opgeruimd, weggegooid of toch ingepakt.
We namen afscheid van de kinderen en iedereen bij het weeshuis. We beseften het nog niet helemaal, maar dit was toch echt voorlopig de laatste keer dat we de kinderen zouden zien. Ze hadden heel veel tekeningen voor ons gemaakt en we deelden lolly’s uit. En we bleven natuurlijk nog heel lang kletsen met iedereen om de laatste keer door het COLT-hek maar uit te stellen.

4 januari vertrokken we voor het laatst uit Phnom Penh. Wel gek, want we waren al zo vaak de stad uitgegaan, maar nu kwamen we niet meer terug. We zaten in een VIP-bus (die is dubbeldeks, maar voor de rest gewoon een bus) naar Sihanoukville. Er was ook een groep Australische jongens ingestapt. Zij hadden een berg dvd’s gekocht die ze aan de chauffeur gaven, zo hoefden we deze rit niet te kijken naar Cambodjaanse karaoke. Opzich vonden wij dat ook wel weer jammer. ;)
We gingen naar een hostel waar we al eerder waren geweest, de Zweedse eigenaren vonden het erg leuk om ons weer te zien. Voor hen natuurlijk wel een compliment dat we weer terugkwamen. We sliepen die nacht niet boven de bar, maar in een soort iglo’s. De volgende dag hebben we vooral veel van het strand genoten. Terugkijkend hebben we er ook maar twee foto’s gemaakt, we willen jullie natuurlijk niet al te jaloers maken. :)

Vrijdag vertrokken we ’s ochtends heel vroeg met de bus naar Koh Kong, vlakbij de Thaise grens. Tot onze verbazing moesten we wel overstappen. Maar overstappen is hier niet bus in - bus uit. Gemiddeld moet je nog wel even op de volgende bus wachten. Irritant was ook wel dat we niet overstapten bij de kruising, maar drie kwartier verder. Dat stuk moesten we dus sowieso ook weer terug. Volgens een informatieboekje was de weg in excellent condition. Nou, dat viel wel een beetje tegen. Maar de bus reed en daar gaat het om. Uiteindelijk kwamen we aan het einde van de middag aan. We hebben een beetje door het stadje gelopen, op zoek naar het restaurant. En wat eet je daar in de outback van Cambodja? Jawel, schnitzel met jus. We sliepen in het Dugout Hotel, gerund door een gekke Nieuw-Zeelander, overigens wel een heel vriendelijke man die al twintig jaar in Cambodja woont. De volgende dag gingen we naar de jungle. De echte jungle! Daar hadden we ons al drie maanden op verheugd!
We vertrokken in twee bootjes door de mangrove (= bos in het water). Let op, dit wordt een leuk verhaal. Na een rit van ruim een uur stapten we uit aan de rand van de jungle. Er gingen vier gidsen mee (1 schele en 1 dove, ja, soms tref je dat) en twee machetes. Er was wel sprake van een pad, maar daar had al in geen tijden meer iemand gelopen. Echte jungle, dus. We liepen anderhalf uur door het woeste woud. Maar denk maar niet dat zo’n pad vlak is, we klommen over rotsen en soms ging het vrij steil omhoog en naar beneden, een behoorlijke work-out. Onderweg kwamen we nog bij een mooi viewpoint over de Tatai rivier. Na een behoorlijke tocht kwamen we bij de Koh Por waterval waar we lekker konden zwemmen en waar we ook geluncht hebben. De gidsen vingen ook vis die ze roosterden op een vuurtje. Lekker back to basic. Na ook nog wat hogergelegen in de rivier te hebben gezwommen liepen we weer terug naar het bootje, toch zeker nog wel ruim een uur klimmen en afdalen. En toen weer terug met het bootje naar het beginpunt. Maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Want, zo blijkt, de stand van het water zakt in de mangrove naarmate de dag vordert. Eenmaal aangekomen in de mangrove liep de boot dan ook meerdere malen vast. De dove gids trok ons toen maar vooruit. Het water kwam niet hoger dan zijn knie, een gemiddelde Cambodjaan heeft vaak geen lange benen; dus tel uit de laagte van het water. Afijn, na een tijdje reikte het water slechts de enkel van de beste man en moesten wij er ook maar uit. Hoppa, lekker wadlopen door de modder van de mangrove. Opzich nog wel weer een avontuur. We hadden nog geen spectaculaire beesten gezien vandaag, en misschien kwamen we wel een slang ofzo tegen. Toen werd de schele gids gebeld, want ook in de jungle heeft men gewoon bereik. De andere gids hing aan de lijn, ook zijn bootje was al eerder vastgelopen maar inmiddels was hij al bij het beginpunt. Hij legde uit dat er onderweg een heel groot bijennest was, daar moesten wij maar niet te dicht bij in de buurt komen. We konden zodoende het pad langs de mangrove niet meer volgen en moesten door de bosjes lopen. Oke, prima. Maar wat deed de slimme dove gids? Die gooide een tak tegen het bijennest aan (het bijennest was inmiddels gesignaleerd in een boom vlakbij, ongeveer zo groot als een gevulde Sinterklaaszak). En dat vinden bijen meestal niet zo leuk. Maar goed, we liepen ruim om de boom heen. Toen ineens zagen we recht voor ons een grote grijze wolk, of eigenlijk was het een zwerm bijen. De zwerm had een diameter van ongeveer vijf meter en de bijen waren toch wel van golfbalgrootte. En die kwam recht op ons af. Wij renden dus weer terug door de mangrovemodder, want een plek om te schuilen was er niet. Heel even dachten we dat onze laatste minuut geslagen was, want aangevallen worden door die zwerm overleefde je waarschijnlijk niet. Maar de bijen waren ons goed gezind, ze vlogen uiteindelijk de andere kant op. Na deze inspannende dag, kwamen we weer even helemaal bij in het zwembadje van het hotel. Hmm, fijn.

Zondag gingen we geld wisselen, want de handige Cambodjanen betalen ook al met Thaise baht in Koh Kong. Drie valuti zijn hier dus te verkrijgen (riel, dollar en baht), maar ook wisselen met euro’s scheen geen probleem te zijn. We gingen ook nog even internetten; kwamen we erachter dat half gemeente Ten Boer mogelijk overstroomde en dus geëvacueerd was. Heel even moesten we heel hard lachen, en ook heel even vonden we het echt wel erg. Maar dit is wel echt het aller, allerlaatste dat je verwacht als je in Cambodja zit (dat tot voor kort nog overstroomd was). ’s Middags gingen we naar de grootste mangrove van Zuid-Oost Azië. Erg mooi en ook wel gek, zo’n hoog bos in het water. Het was heel schoon water, maar er was haast geen vis te bekennen. Wel mini-zwaardvisjes en een slang (dat vond Marije toch niet zo leuk).

Maandag was het laatste ontbijt in Cambodja, we vertrokken die ochtend naar Thailand. Een grote tuktuk met nog drie andere mensen bracht ons naar de Thaise grens. In tegenstelling tot de grens bij Laos was het hier een drukte van belang. We kregen een stempel (zonder geld te betalen!) en we konden het land uit. Aan de Thaise zijde ging het van hetzelfde, wederom zonder ook maar een bahtje neer te leggen. Hadden we, eh Annemiek, zich daar nou zo zorgen om gemaakt? We stapten in een minibusje naar Trat, waar we om elf uur aan kwamen. Onderweg was het busje nog drie keer open gemaakt door mensen in uniformen om te checken of we illegalen vervoerden. Omdat we zo vroeg in Trat waren, besloten we in één keer door te gaan naar Bangkok. Dat was nog een uurtje of zes met de bus, we zouden er rond vijf uur zijn. Samen met de Noorse Monica en Russische Natasja reisden we verder. Eenmaal in Bangkok deelden we de taxi naar het hotel. We waren wel weer even ondersteboven van deze enorme wereldstad, die in onze ogen gelukkig niet meer onder water stond.
En gelijk over de grens merkten we dat Thailand toch echt wel een stuk rijker is. De wegen zijn beter, de heggen zijn in de gekste vormen gesnoeid en de elektriciteit ziet er qua bekabeling net iets eleganter uit.
De tweede dag in Bangkok was eigenlijk een cadeautje, aangezien we eerste gepland hadden om in Trat te overnachten. We gingen die dag naar Chinatown, een drukke markt-wijk in hartje Bangkok. Werkelijk de meest kitscherige dingen kun je daar kopen. Denk je dat je alles gezien hebt, dan wordt het altijd nog net een stukje erger. Kitsch ten top, werkelijk. Ook waren er kilometers stof en knopen te koop, kralen, snoep, pennen en ander bureaugerei, en eigenlijk alles wat je maar kunt verzinnen. Het slimste van alles was dat er door de smalle straatjes ook hele karren met koopwaar worden gerold, want dat past eigenlijk allemaal net niet. De exotische eetafdeling van deze markt hebben we vanwege de staat van onze darmen die dag overgeslagen. We liepen terug via de riverside op naar het toeristische Khoasan Road. Ook wel weer een happening. Daarna gingen we naar de boekwinkel, het Thaise mevrouwtje verkocht ook Nederlandse boeken; Herman Koch, Marion Pauw en Kluun stonden daar gewoon in het rek. We hadden een Lonely Planet van Thailand gekregen in Koh Kong en die wilden we hier graag omwisselen. We wilden graag een Lonely Planet van Zuid-Amerika; wellicht een volgende bestemming? Maar die was een beetje prijzig voor Aziatische begrippen. Marije kocht een boek over de Rode Khmer. Hierna gingen we terug naar het hotel om even te douchen en klaar te maken voor de reis naar huis.

En om 6 uur ‘s avonds begon de echte reis. We namen de taxi naar het vliegveld, waar we nog heel lang moesten wachten om de bagage te kunnen droppen. We deden zodoende ´even´ een rondje airport om de tijd te doden. Na de vele controles namen we plaats bij de immer koude gates van het vliegveld. Ze hebben daar om de twee meter een soort kasten van airco´s neergezet waar je haar letterlijk recht omhoog van gaat staan. Kkkkoud! Gelukkig maakte het vliegtuig Boeing triple seven veel goed. Het vliegtuig was goed gevuld met mensen en eten, want we kregen diner en ontbijt. Overstappen deden we in Cairo. Inmiddels was het alweer ochtend en zagen we de zon na een nacht van ruim 18 uur (huh? jawel, dat kan) weer opkomen. Ook dit vliegtuig zat vol, wij hadden een tweepersoonsbankje bij de nooduitgang. Gezellig naast elkander en een heel klein raampje om door te kijken. En we hadden Youssef. De leukste steward in het vliegmasjien die tussen de vluchten door nog wat free time had om Amsterdam te zien. Helaas voor Youssef hadden wij na twee korte nachten en ruim drie maanden van huis meer zin in een directe rit naar Groningen. Maar, zoals de beste man zelf zei, ‘I will fly again to Amsterdam, so then we can visit the city together.’
Tegen half drie konden we onze beide tassen van de band plukken en de familie in de armen sluiten. Na een welverdiende stroopwafel en kommetje sukkelaaijepoeder begon de tocht naar het hoge Noorden. Per auto, gelukkig, een boot over het Eemskanaal was gelukkig niet nodig.
En wat is hier veel verlichting langs de weg en wat houdt iedereen zich aan de verkeersregels?! Ook wel gek dat er niemand op de vrachtwagen zit. In Cambodja wordt er bijvoorbeeld een vracht meloenen vervoerd en dat zit er ook nog iemand op de meloenen. Dat gebeurt in Nederland niet, want dat mag niet. En de wc’s zijn hier hoog, je zit al voordat je het in de gaten hebt! Wc’s in Cambodja/Thailand zijn of hurkexemplaar of reiken net de kuit. En jeempie, wat is het hier stil. Je hoort alleen de wind! Nouja! (we zullen nog eens een hoorspel maken van de straatgeluiden in Phnom Penh, dat wordt een publiekstrekker, zeker weten!). En koud is het ook, al mogen de bollen misschien alweer opkomen, het is echt koud. Maar klagen doen we niet, hoor.

Ja, het is wel weer wennen thuis. Na een dagje merken we al veel verschillen. De bomen zijn kaal, de lucht is grijs, de bloemkolen zijn groot, de bananen enorm, er is een schap in de winkel met alleen maar kaas! En wat is hier veel, alles in veelvoud. Een kast vol kleren, een la vol bestek, een landschap vol verkeersborden. We hebben het goed hoor, in Nederland.
Onze tijd in Azië was onvergetelijk. We hebben het er echt geweldig gehad. Bij COLT was het erg fijn en in Phnom Penh is het prima leven. We hebben ons geen moment onveilig o.i.d. gevoeld. We hebben mooie herinneringen gemaakt en de Cambodjanen hebben echt een plekje in ons hart veroverd. Mooie en gezellige mensen zijn het, soms een beetje onnozel. Maar zelfs als ze bijna niets hadden, wilden ze het met je delen. Hun vriendelijkheid is onbetaalbaar, hoewel een glimlach toch echt niets kost.
Ook jullie, jou en u als lezer hebben het voor ons een erg fijne tijd gemaakt. Het was erg leuk dat mensen steeds de moeite namen om onze foto’s te bekijken, de verhalen te lezen en te reageren! Want dat MA-missie niet vergeten werd, blijkt wel uit dat onze webpagina de afgelopen tijd meer dan 19000 keer bekeken is..
Voorlopig zal het MA-missie-moment op de zondagmiddag even uit de agenda’s geschrapt moeten worden, want het schrijven wordt tijdelijk gestaakt. Maar de MA-missie kent geen eind. Misschien wordt het (zoals eerder geschreven) een reis door Zuid-Amerika. En we kunnen jullie verklappen dat we erg graag weer terug willen naar COLT, het liefst in oktober dit jaar. Het geld is nu eerst op, dus een sponsor kan zich melden bij een van ons, haha. :D
Als laatste willen we Wilco en Frida bedanken voor voornamelijk hun gezelligheid bij COLT en natuurlijk alle steun en hulp en tips en adviezen! ;) Wil & Friet: ga zo door en groetjes aan de kids!

Mensen, dit was het dan. We willen iedereen via deze weg bedanken voor alle reacties, mailtjes, e-cards, kaartjes en lieve woorden. En sorry voor de soms wat lange verhalen, we hopen dat het u heeft mogen vermaken! :)

Liefs van Marije en Annemiek
MA-missie 2011-2012