Writer's block

Lieve allemaal,

Korte samenvatting: Er is een beetje sprake van een writer’s block. Wellicht omdat Maleisië heel anders is dan Myanmar? Of omdat er zoveel is gebeurd, dat je niet meer weet waar te beginnen? En er mooie ontmoetingen en plaatsen onderweg zijn geweest? Of omdat in onze huidige pleisterplaats voor het eerst sinds tijden het kwik rond de twintig graden is gedaald, en we veel energie steken in het warmhouden van onszelf? Afijn, toch genoeg om over te vertellen dus!

Kuala Lumpur is een stad om nooit te vergeten. Het is een soort Center Parcs, een park waarin alles gecultiveerd is. Stoepen, heggen, bomen, stoepen om bomen. Het is allemaal af of wordt gerenoveerd. En het is schoon. Als je zou willen, kun je hier letterlijk van de straat eten. Ook is er veel hoogbouw, bijvoorbeeld de beroemde Petrona Towers, leuk hoor (ja, prachtig).
Een ander gemeenschappelijk feit met CP is de constante lucht van frituur uit KFC’s en McDonalds. En de wegwijsbordjes. In plaats van linksaf naar de wildwaterbaan, ga je hier links naar een moskee. Oja, want Maleisië is dus grotendeels islamitisch (lees later meer).
Zonder kaart kun je je in de stad prima redden, want er zijn ook straatnaamborden. Andere grote verschillen met Myanmar zijn strepen op de weg, men houdt zich ook daadwerkelijk aan de verkeersregels, de mensen zijn veel stiller (ze schreeuwen niet als ze gewoon praten, wat een rust bij het opbouwen van een markt) en de taal. Het schrift is romaans (‘onze’ letters dus) en lijkt vrij simpel. Een teksi is een taxi, een compleks een gebouw, sukses; dan gaat het goed en ambulans, dan gaat het minder goed.
Het leukste in KL is toch wel de monorail (monorel in het Maleis, haha). Dan zoef je ongeveer 6 meter boven de grond in een trammetje over één spoor. Ondertussen kijk je uit over de skyline van KL. Behalve tijdens de spits, dan zie je niks behalve Maleisiërs. We namen ook nog een ander trammetje, dat was eigenlijk een omgebouwde golfkar en zo toeristisch fout (voor meer details, check de foto’s).
Het lijkt dus logisch dat wij na Myanmar als twee inheemse imboorlingen stonden te kijken naar alle stedelijke sensatie die KL biedt. Vooral toen er een achtbaan voorbijzoefde in een warenhuis, die onze haren nog lang liet na wapperen.

Dan nog het fenomeen lange broek. Om vage redenen is Annemiek al uit twee broeken gescheurd sinds het vertrek uit Nederland. Tijd dus voor een nieuwe, want er staan trekkings op het program. En met de bloedzuigers nog vers op het netvlies, wil Annemiek dan gewoon een lange broek aan. Je zou denken dat die hier wel verkrijgbaar zijn. Maar toen we in de zoveelste winkel vroegen om een lange broek en Annemiek haar maten werden bekeken (zowel in de breedte als in de lengte), sprak de verkoper de magische woorden: ‘Sorry, we don’t have your size in this part of the world.’
Maar zowaar, er is een passende broek gevonden. Hij is wel wat hoogwater, maar in China noemen ze dat half-heaven-high, dat wil toch iedereen. Het is natuurlijk maar hoe je het bekijkt.

KL verlieten we vrij gauw om naar Melaka te reizen. Een kleinere town in het zuiden. Een Maleisiër had gezegd dat we daarheen moesten, ‘because your people have been there!’.
We sliepen in een guesthouse bij een echtpaar thuis. Met de man des huizes hebben we veel gepraat over onze trip door Maleisië en dus ook minstens 3x het plan omgegooid.. In Melaka is veel te zien van de rijke geschiedenis. Dit stadje was ooit namelijk een belangrijke haven waar mensen uit het Westen en Oosten des werelds hun goederen verhandelden na lange reizen over zee. Het is ook een tijdje in Nederlandse handen geweest. Er is zodoende nog een Stadthuys, grafstenen van Nederlanders uit die tijd en het vliegveld heet Berendam. Nu is Melaka lang geen belangrijke stad meer. Het is wel raar dat mensen vroeger de wereldzeeën over voeren om specerijen en goederen uit andere landen te krijgen en er bovendien dik oorlog om handelsmonopolie over te houden. En wij lopen hier gewoon vrij rond, stappen in de bus die nog even langs het tankstation moet en we drinken milkshakes alsof de Nederlandse koeien mee zijn gevlogen vanaf NL.

In Melaka zochten we, naast een milkshake, ook wat verkoeling in het lokale zwembad. Het was wel een beetje spannend, want eigenlijk zijn bikini’s niet welkom. Toch mochten we wel zwemmen van de badmeester. Er waren praktisch alleen maar mannen of jongens in en om het zwembad te vinden, dus we vielen wel op. Dat onze buiken en bovenbenen nog amper zonlicht hadden gezien, werkte natuurlijk ook wel mee.
Na een uurtje zwemmen ging het zwembad dicht (dat gebeurt nog drie keer op een dag), toen begon het middaggebed. Hophop, allemaal naar de moskee. Maleisië is dus islamitisch en dat uit zich vooral in het feit dat er veel vrouwen met hoofddoeken en burka’s zijn, halal food & men who rule the world. Veelal zijn het de mannen die werken en in het openbaar te zien zijn, vrouwen zijn dat toch wel minder.

We spraken ook nog een Maleise vrouw. Geëmancipeerd als ze was, bleek ze nu alleen op vakantie te zijn. Want die man van haar, die wilde alleen maar in dure hotels waar ze nooit van die leuke mensen tegenkwam (zoals wij dus). Ze vertelde over de huidige overheid die de islamieten in het land toch wel wat voortrekt, bijvoorbeeld in banen en overheidssteun. De huidige generatie krijgt nog amper Engelse les en dat is erg jammer, zo zijn ze aangewezen op de boeken in het Maleis. Terwijl er zoveel moois en goeds is geschreven in het Engels, vertelde ze. Zo wordt de bevolking dom en streng islamitisch gehouden. Er zijn ook wel liberale moslims, maar die staan erg onder druk van de overheid. Zelf was ze geboren in de begin jaren ’50 en haar grootouders kwamen oorspronkelijk uit China, ze had nog les gekregen uit Engelse boeken over Paul en Erica in autumn and appletrees (die er helemaal niet zijn in Maleisië). Zelfs nu na drie generaties in Maleisië moeten zij en haar kinderen, bij bijvoorbeeld officiële verklaringen, zich inschrijven als Chinees (qua ras) en Maleis (qua identiteit). Bijzonder, hè. De bevolking zelf leeft vrij harmonieus met elkaar samen, zelf was ze taoist (‘I’m free in mind’) en ze had ook hindu- en moslimvrienden, maar door bemoeienis van de overheid wordt het zo opgedeeld. Ze is jaloers op ons, omdat wij zo vrij over de wereld reizen en overal ervaringen opdoen. We vroegen haar of het niet verkeerd was om in Maleisië in een bikini in het lokale zwembad te gaan en straks naar het strand. ‘Don’t cover your head and mind, open it.’ Ze noemt zichzelf een uil, omdat ze altijd laat gaat slapen. Voor ons is ze een uil, omdat ze zo wijs is.

Nu zijn we in de Cameron Highlands, in het binnenland van Maleisië waar het doorgaans vrij koud is (voor equatoriale begrippen dan). We hebben veel gewandeld, de paden worden uiteraard gewoon aangegeven, dus een gids is niet nodig. Natuurlijk konden we de weg zelf niet vinden, maar we werden de goede kant opgestuurd door wat buurtkinderen. Het uitzicht en de watervallen onderweg vielen wel wat tegen, maar het was leuk. Op de terugweg aten we nog een aardbeienijsje (alsof we het nog niet koud genoeg hadden), want het stikt hier van de aardbeien.

De volgende dag gingen we wel met Raju (een gids) op stap. En hij had een Landrover. We zitten midden in het Tititwangsa gebergte, dus dat was wel nodig (4wd). Raju is een man met een grote voorliefde voor het regenwoud. Hij vertelde veel over de verschillende bomen, planten en bloemen, soms worden ze gebruikt als eten, kruid of als medicijn. Het klinkt misschien wat geitenwollensok, maar het was echt heel interessant. Ik denk oprecht dat we veel basale kennis missen, doordat ons dagelijks leven zover van de natuur is verwijderd. En dat is in zekere zin ook de oorzaak van klimaatverandering, we zijn namelijk niet bepaald zuinig op ‘onze’ aarde. En als we ons een beetje meer zouden realiseren hoeveel we afhankelijk zijn van de natuur en we ons (op welke manier dan ook) iets minder zouden mengen in ecosystemen die zich het beste zelf redden, misschien dat het dan iets beter wordt ofzo. Tot zover het ‘groene’ stuk. Want ja, zonder een vet vervuilend vliegtuig waren wij hier natuurlijk ook niet gekomen. En als je ziet in welk rap tempo het tropisch hardhout hier wordt gekapt, dan zakt de moed toch wel ver in de bergschoenen.

Voor een writer met een block is het al wel een lang verhaal geworden. Er zit totaal geen lijn in of een mooie afsluiting, onze excuses, maar misschien dat de foto’s op chronologisch volgorde meer duidelijkheid bieden. Check ze hier: https://picasaweb.google.com/109531067751632056026/Maleisie?authkey=Gv1sRgCK-Z57us3Iyr7QE#
Lieve mensen, bedankt voor de veelheid aan reacties en de mooie woorden op welke manier dan ook! Voor nu aju vanuit de koude highlands en tot de volgende vanaf het strand!

Liefs,

Marije en Annemiek