Divenire

Lieve allemaal,

Lees hieronder over mijn eerste weken terug in Phnom Penh, zoekend naar een baan.

Precies drie weken geleden kwam ik hier aan. Vol met plannen, ideeën hoe ik het graag wil, verwachtingen over hoe het zou gaan worden. Nieuwe energie voor een nieuw hoofdstuk.
Ik wil het allemaal en het liefst allemaal nu.

Maar na een dag of twee kwam ook het besef dat dit het echt is. Een leven in het rumoerige Phnom Penh. Dat dit het echt is, maar dat het ook nog even moet gebeuren (een baan, een huis, etc.). En dat anderen zeggen dat het wel goed komt, maar dat er niks gebeurt de eerste dagen. De omslag van het niet meer reizen, de onrust in mij. Die dagen was ik eigenlijk helemaal niet zo’n leuk mens, ik ben helemaal niet zo happy als ik niets om handen heb, dat blijkt.

Daarna begon ik met het verspreiden van CV’s (wel even in het Engels vertalen, natuurlijk) en contacten leggen. Ik werd zowaar uitgenodigd voor gesprekken. Ik had zo de mogelijkheid om veel verschillende scholen te zien. Leerzaam. En leuk. Een school is toch wel een beetje een snoepwinkel voor een jufje.

Naast staatsscholen zijn in Cambodja private internationale scholen, waar grotendeels onderwijs in het Engels wordt gegeven. Dit houdt dus in dat ouders de educatie betalen. De bedragen zijn op elke school heel verschillend en zodoende ook het publiek wat er naartoe gaat (expats en rijke Aziaten, professionele gokkers, oliebazen, middenklasse Cambodjanen, kinderen van NGO-ouders, noem het maar op) Dat geld is uiteindelijk ook hetgeen waar ik als leerkracht een deel van krijg. Sommige scholen bieden zelfs jaarlijks een ticket naar huis voor de leerkracht of vergoeden de huur.
Afhankelijk van de hoogte van het bedrag dat ouders jaarlijks neerleggen (tussen scholen varieert het wel van 400 tot 20000 dollar op jaarbasis), kunnen scholen dus bepaalde kwaliteit bieden, of niet. Onder kwaliteit versta ik gecertificeerde leerkrachten, voldoende leermiddelen en een doordacht programma.
Je zou denken dat het ministerie wel een vinger aan de pols houdt, wat kwaliteit betreft. Maar nee, je kan het hier als school redelijk zelf bepalen. Zolang het portret van de koning in het klaslokaal hangt en de school dicht is op nationale feestdagen, is het algauw goed.

Na het verspreiden van CV’s werd ik vrij snel uitgenodigd voor gesprekken en ging ik deze setting steeds meer begrijpen. Bovendien ontdekte ik ook waar ik me het prettigst bij voel en werd ik ook steeds beter in sollicitatiegesprekken doen, haha (in het Engels).
Ik vind het traditionele onderwijs (in rijen zitten en passief luisteren naar de leerkracht) niet iets wat bij mij past. En ik vind het ook niet fair voor de leerlingen als de school elke willekeurige backpacker van straat plukt om les te geven. Een school heeft niet altijd keus, dat weet ik. Maar ik heb graag collega’s om me heen waarover ik inhoudelijk over onderwijs kan praten en die dus verstand/ervaring van de zaak hebben (Cambodjaans of westers).

De scholen zijn erg afhankelijk van het aanbod van leraren dat naar Cambodja komt en er valt nog wel wat te leren (ook voor de ‘duurdere’ scholen) op pedagogisch/didactisch gebied, vind ik. Het is wel grappig dat we onderwijs op een bepaalde manier heel vanzelfsprekend vinden in Nederland en dat dat hier dus helemaal niet zo logisch is, zelfs niet als ouders redelijk wat geld betalen om hun kind naar school te laten gaan. En dat verklaart ook wel waarom ik binnen een half uur nadat ik ergens mijn cv heb gedropt, werd gemaild of ik wel deze week nog op gesprek wil komen.
Ik heb gewoon wel ervaring en ik ben goed geschoold, en vrouw en jong. Dat gevoel van dat je gewild bent als werknemer (in tegenstelling tot de huidige situatie in het onderwijs in Nederland, als ik de verhalen mag geloven), dat is ook wel eens lekker. En dat dát dus gewaardeerd wordt, vooral het Jenaplandiploma doet het goed hier, dat werkt wel mee in zelfvertrouwen.
En hier in Cambodja, sprekend in het Engels, zeg je dat gewoon. Ik ben goed, ik weet waar ik het over heb en ik ben gemotiveerd, dus ‘you better hire me this month’. Echt heel anders zakendoen, dan in Nederland, waar gepaste afwachtendheid en bescheidenheid de norm is (en dat is toch wel meer op z’n Annemieks).
Om mijn professionaliteit wat kracht bij te zetten, heb ik ook maar een agenda gekocht, haha.

Waar ik ook erg aan moest wennen zijn de hoeveelheid Cambodjaanse assistenten in de klas (soms wel meer dan twee op een klas van 15 leerlingen). Wat een luxe, maar ik dacht ook wel: ‘wat moet ik die mensen de hele dag laten doen?’. De lokalen zijn hier over het algemeen niet zo groot (oké, in Ten Post was ik ook wel een beetje verwend met m’n ‘balzaal’) en dan nog twee volwassenen erbij maakt het wel een volle bedoeling.
Daarnaast heeft elke school een groot hek of hoge muur om de school en zit er doorgaans minstens één beveiliger bij de ingang. Naar binnen gaan zonder afspraak kon ik veelal niet, dus de CV belandde dan in de handen van de guard, die hem doorsluisde naar receptionistes en verder.

Ruim 2,5 week heb ik gesprekken gehad, demo-lessen gegeven, in drie verschillende scholen kunnen meelopen. Ik moest ook een test Engels doen, sjeumig, alsof ik een vwo eindexamen opnieuw beleefde. Ik wil niet pronken, hoor, maar ik had wel mooi een 9,6. Dat was toen wel anders, of niet mevrouw Siccama?

Komende maandag begin ik bij CIA First International School, hier in Phnom Penh. Een school voor kleuters t/m 16-plussers, met ruim 1200 leerlingen. ‘Mijn’ grade 2 heeft de afgelopen tijd veel invallers gehad (op deze school zijn geen assistentes), want hun vorige leerkracht moest halsoverkop terug naar België. De twee maanden daarna hebben ze 4 leerkrachten versleten, dus de bezem moet wel even door de klas. Ze lopen bovendien achter op schema en over twee weken staan de quarterly tests gepland..
Maar ik heb ze al eventjes gezien, het is een mooi stel poppige kinders bij elkaar en uiteraard allemaal in uniform. We gaan er vast een mooie tijd van maken.
Ik heb een vrij klein lokaal en naast 25 tafel-stoel-combi’s, een whiteboard en een kast/bureau is er niks. Meer past er ook niet in. Dus dat wordt lekker improviseren. Ik geef Engels, Social Studies, Science en Mathematics elke dag van 8 tot kwart over 2. Art, Music, Gym en zwemles hebben ze daarnaast van andere leerkrachten. Maarre, hallo, ik ga lekker ook met ze zingen en toneelstukjes doen, hoor, en lekker in de kring en in groepjes werken.
Het hoofd van de school wilde me eigenlijk ook al strikken voor volgend schooljaar, eventueel voor een leidinggevende functie, maar dat ging me iets te snel. Hallo, ik werk er nog niet eens! Ik heb uiteraard al wel gezeurd om een piano, haha!
CIA First is een school voor de middenklasse Cambodjaan, 95% is Cambodjaans op deze school. Ik vond het wel ‘moeilijk’ om geld te gaan verdienen in een ontwikkelingsland, het voelt een beetje tegenstrijdig. Maarja, zonder baan kan ik hier mijn rekeningen ook niet betalen. Ik kan het land niet veranderen of verbeteren, maar ik kan door les te geven wel een klein kiezeltje bijdragen aan de ontwikkeling, hoop ik.

Ik had nooit gedacht dat het zo zou lopen, wel gehoopt.
Komende maandag gaat het echt beginnen. Elke dag in de file met de fiets naar de andere kant van de stad, om na een dag lesgeven compleet gesloopt van de hitte weer thuis te komen.
Ik sta er van versteld wat er kan veranderen in drie weken tijd, wat ik kan worden.
Ik ben echt een leerkracht, hier en nu.
En grade 2 is mijn klas geworden.

Dank voor alle lieve reacties en berichtjes!

De komende tijd zal ik mezelf ingraven en me een slag in de rondte werken om alles bij te benen. Daarna volgt heus een nieuw verslag, zeer zekers over de magie van het Phnom Penhse verkeer (daar kan ik een heel boek over schrijven).
Tot gauw.

Liefs,

Annemiek