Muay Thai
Door: MA-missie
Blijf op de hoogte en volg Marije Koster en Annemiek Havinga
16 Februari 2014 | Thailand, Chiang Mai
Lieve allemaal,
Met m’n vader had ik een fijne tijd in Bangkok. Oké, de politieke situatie is niet wat je noemt ‘ideaal’ daaro. Maar pappie en ik hebben veel van Bangkok gezien; te fiets, te voet, te brommer, te metro en te veerboot. Afscheid nemen is nooit leuk, maar het gaat om de tijd die je wél samen hebt. En ik heb van elke minuut genoten, thanks pappie!
Ik sliep in Bangkok bij Robert, een alleraardigste Amerikaan met twee ontzettend lelijke, maar hele lieve, hondjes. Lekker home-away-from-home sfeertje. Toch verliet ik de hoofdstad, na een dag of vier, met de trein naar het noorden.
Gisteren was het precies een jaar geleden dat ik ook aankwam in Chiang Mai. En ook bijna een jaar geleden dat ik besloot om langdurig op reis te gaan.
Het is fijn om weer terug te zijn, het is toch een beetje bekend.
Nu ben ik hier niet voor de stad en haar tempels, de markten, of het geweldige nachtleven. Tuurlijk, ik kan weer in de tempel gaan voor meditation retreat, of Thais leren koken, of op een olifant rijden of ziplinen door de jungle.
Maar nee, ik had al besloten dat ik hier op boksen ging, Thais boksen welteverstaan.
En dat is super eng, maar eigenlijk daarom ook geweldig.
Het is een wereld die ik totaal niet ken. Met attributen waarvan ik geen idee heb wat ik ermee moet doen. Bewegingen en houdingen die volledig nieuw zijn, uitspraken die ik niet ken.
Volledig uit m’n comfortzone stapte ik de ring in. En nu?
Kru Ni en Kru Noi leerden me de basics van deze nationale sport. Het gaat heus niet alleen om het stoten zelf, het gaat om voetenwerk, bewegingen van je rug en heupen, de houding van je hoofd en de arm of voet die niet stoot.
Kolere, wat is dit moeilijk. En wat lijken al die anderen dit met gemak te doen. Al die anderen zijn mannen, afgetrainde mannen. Oh, hallo.
Toch ben ik niet one of the guys. Ik heb mijn eigen manier van leren (ik blijf een meisje, hè), vooral één-op-één met Kru Ni.
Natuurlijk word ik door hem genadeloos ‘afgestraft’ met 15 push-ups als ik wederom m’n voeten niet juist plaats of m’n lichaam niet recht houdt, m’n heupen niet genoeg meedraai. Het gaat om centimeters en alles tegelijk perfect doen voor de meeste kracht. En ik mag na de eerste twee trainingen blij zijn als me dat 3 van de 10 keer lukt. ‘Aaaaah!’ roept Ni dan heel hard ( = min of meer ‘oké’ in het Thais). ‘See, it’s easy!?’
Val toch lekker in een knoop, denk ik dan. Gemakkelijk is dit echt niet.
De mannen zijn meer van het showen hoe sterk ze zijn, halen hun kracht uit frustratie, en ik had eigenlijk al besloten dat ik van hen niet ga winnen.
Toch drijven we elkaar tot het uiterste. Iets niet kunnen, dat bestaat niet. We moedigen elkaar aan, ik krijg tips van verschillende kanten en we hebben ook heel veel lol. De sfeer is goed.
‘How long is this girl staying?’
Elke dag fiets ik twee keer naar de school een beetje buiten Chiang Mai voor een ochtend- en middagtraining. Volledig buiten hetgeen wat ik voor mogelijk hield, heb ik een nieuwe sport ontdekt, waar ik ontzettend veel plezier aan beleef.
Het klinkt misschien raar; zo’n meisje als ik te midden van al die mannen. Als ze me iets zouden willen flikken, ja, dan ben ik wel behoorlijk in de minderheid. Maar ik voel me juist heel erg veilig bij hen. Er is respect. Muay Thai wordt haast gezien als een soort kunst, die je tot in perfectie kunt beheersen als je veel, heel veel oefent. Hoe je gedoseerd al je kracht kunt gebruiken door je lichaam op een juiste manier te bewegen. En in Muay Thai zijn er grenzen. Bij de bel gaat iedereen weer terug naar een hoek.
Soms melden zich er nog twee andere meiden. De één is vooral veel met haar pas gestylde haar bezig, en haar make-up. Eh, ja. Dat is natuurlijk ook heel erg belangrijk om de tegenstander te imponeren.
De ander is hier om af te vallen. Erg knap. Maar voor afvallen moet je doorgaans wel wat doen. En ze zit wel vaak aan de kant te zitten. Dat dát mag, oei!
Ik leer snel. En hoewel m’n armen (nog) zo slap zijn als noedelsoep, zit de kracht in m’n benen. ‘I like your legs, stlongest of evelyone, kick again!’ Ik ben weliswaar na de warming-up van zes keer de oprit op en neer rennen en een kwartiertje touwtje springen in dit klimaat al kapot, maar ik vind dit echt top.
Na de training ben ik versierd met blauwe schenen, dito ellebogen, vieze voeten en heel veel zweet op de raarste plekken. Ik kan nog amper m’n sportbh uitkrijgen, of nee, eigenlijk is soep lepelen al een opgave, zo verzuurt voelen m’n armen.
Die mango sticky rice heb ik nu wel verdiend, en een massage.
Saved by the bell.
Liefs,
Annemiek
Met m’n vader had ik een fijne tijd in Bangkok. Oké, de politieke situatie is niet wat je noemt ‘ideaal’ daaro. Maar pappie en ik hebben veel van Bangkok gezien; te fiets, te voet, te brommer, te metro en te veerboot. Afscheid nemen is nooit leuk, maar het gaat om de tijd die je wél samen hebt. En ik heb van elke minuut genoten, thanks pappie!
Ik sliep in Bangkok bij Robert, een alleraardigste Amerikaan met twee ontzettend lelijke, maar hele lieve, hondjes. Lekker home-away-from-home sfeertje. Toch verliet ik de hoofdstad, na een dag of vier, met de trein naar het noorden.
Gisteren was het precies een jaar geleden dat ik ook aankwam in Chiang Mai. En ook bijna een jaar geleden dat ik besloot om langdurig op reis te gaan.
Het is fijn om weer terug te zijn, het is toch een beetje bekend.
Nu ben ik hier niet voor de stad en haar tempels, de markten, of het geweldige nachtleven. Tuurlijk, ik kan weer in de tempel gaan voor meditation retreat, of Thais leren koken, of op een olifant rijden of ziplinen door de jungle.
Maar nee, ik had al besloten dat ik hier op boksen ging, Thais boksen welteverstaan.
En dat is super eng, maar eigenlijk daarom ook geweldig.
Het is een wereld die ik totaal niet ken. Met attributen waarvan ik geen idee heb wat ik ermee moet doen. Bewegingen en houdingen die volledig nieuw zijn, uitspraken die ik niet ken.
Volledig uit m’n comfortzone stapte ik de ring in. En nu?
Kru Ni en Kru Noi leerden me de basics van deze nationale sport. Het gaat heus niet alleen om het stoten zelf, het gaat om voetenwerk, bewegingen van je rug en heupen, de houding van je hoofd en de arm of voet die niet stoot.
Kolere, wat is dit moeilijk. En wat lijken al die anderen dit met gemak te doen. Al die anderen zijn mannen, afgetrainde mannen. Oh, hallo.
Toch ben ik niet one of the guys. Ik heb mijn eigen manier van leren (ik blijf een meisje, hè), vooral één-op-één met Kru Ni.
Natuurlijk word ik door hem genadeloos ‘afgestraft’ met 15 push-ups als ik wederom m’n voeten niet juist plaats of m’n lichaam niet recht houdt, m’n heupen niet genoeg meedraai. Het gaat om centimeters en alles tegelijk perfect doen voor de meeste kracht. En ik mag na de eerste twee trainingen blij zijn als me dat 3 van de 10 keer lukt. ‘Aaaaah!’ roept Ni dan heel hard ( = min of meer ‘oké’ in het Thais). ‘See, it’s easy!?’
Val toch lekker in een knoop, denk ik dan. Gemakkelijk is dit echt niet.
De mannen zijn meer van het showen hoe sterk ze zijn, halen hun kracht uit frustratie, en ik had eigenlijk al besloten dat ik van hen niet ga winnen.
Toch drijven we elkaar tot het uiterste. Iets niet kunnen, dat bestaat niet. We moedigen elkaar aan, ik krijg tips van verschillende kanten en we hebben ook heel veel lol. De sfeer is goed.
‘How long is this girl staying?’
Elke dag fiets ik twee keer naar de school een beetje buiten Chiang Mai voor een ochtend- en middagtraining. Volledig buiten hetgeen wat ik voor mogelijk hield, heb ik een nieuwe sport ontdekt, waar ik ontzettend veel plezier aan beleef.
Het klinkt misschien raar; zo’n meisje als ik te midden van al die mannen. Als ze me iets zouden willen flikken, ja, dan ben ik wel behoorlijk in de minderheid. Maar ik voel me juist heel erg veilig bij hen. Er is respect. Muay Thai wordt haast gezien als een soort kunst, die je tot in perfectie kunt beheersen als je veel, heel veel oefent. Hoe je gedoseerd al je kracht kunt gebruiken door je lichaam op een juiste manier te bewegen. En in Muay Thai zijn er grenzen. Bij de bel gaat iedereen weer terug naar een hoek.
Soms melden zich er nog twee andere meiden. De één is vooral veel met haar pas gestylde haar bezig, en haar make-up. Eh, ja. Dat is natuurlijk ook heel erg belangrijk om de tegenstander te imponeren.
De ander is hier om af te vallen. Erg knap. Maar voor afvallen moet je doorgaans wel wat doen. En ze zit wel vaak aan de kant te zitten. Dat dát mag, oei!
Ik leer snel. En hoewel m’n armen (nog) zo slap zijn als noedelsoep, zit de kracht in m’n benen. ‘I like your legs, stlongest of evelyone, kick again!’ Ik ben weliswaar na de warming-up van zes keer de oprit op en neer rennen en een kwartiertje touwtje springen in dit klimaat al kapot, maar ik vind dit echt top.
Na de training ben ik versierd met blauwe schenen, dito ellebogen, vieze voeten en heel veel zweet op de raarste plekken. Ik kan nog amper m’n sportbh uitkrijgen, of nee, eigenlijk is soep lepelen al een opgave, zo verzuurt voelen m’n armen.
Die mango sticky rice heb ik nu wel verdiend, en een massage.
Saved by the bell.
Liefs,
Annemiek
-
16 Februari 2014 - 17:09
Esther:
Hey stoere chick! Goed bezig daar! Fijn om te lezen dat het goed met je gaat. Marije is voor ons gevoel al zo lang weer thuis en jij reist nog steeds door die verre landen! Geniet ervan! Liefs Esther -
16 Februari 2014 - 19:56
Foka:
Inderdaad erg stoer Annemiek! Vandaag ook de snowboard cross gezien op de OS op tv, dat vind ik ook erg stoer. Als je dat Thaise boksen onder de knie hebt, is die snowboard cross een eitje voor jou :). En natuurlijk de stlongest legs, kick some ass bébé! -
17 Februari 2014 - 09:36
Johan:
Hoi Annemiek,
Goed bezig en ik ben best jaloers op jou dagelijkse trainingen,
Eindelijk iemand op nivo op mee te trainen.
Hoewel jij vast en zeker je "mannetje"wel staat, is een advies natuurlijk op zijn plaats:
Vecht net zo als alle Nederlanders vechten in de K1 en daarbuiten.
Altijd combineren; na elke stotenserie volgt altijd een lowkick op het bovenbeen.
En gebruik je lange benen voor de voorwaartse schop, hebben ze zeker een half uur nodig, om weer terug naar jou te lopen.
Grote Johan
( denk vooral aan -Lieve David- als je in de ring staat) -
17 Februari 2014 - 18:38
Willie:
Ha, ha wat een sport. Ik zou wel graag een filmpje willen zien.
En wat foto's van jou in actie. -
17 Februari 2014 - 19:32
Annette Bakker:
HAHA lachen zeg! Ik wacht op een filmpje !
Je bent goed bezig!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
