Steve

Lieve Tom/Steve,

Jij wilde graag weten wat ik voor Vang Vieng had gedaan en hoe de trip er nog verder uit gaat zien.
Wel, bij deze.

De laatste dag in Hanoi heb ik heel veel gefietst met een paar Vietnamese studenten. Wat we hebben gezien (vooral veel servies en pottenbakkers..) vond ik allemaal niet zo boeiend. Maar juist om met hen te zijn maakte Hanoi toch heel speciaal.

Daarna ging ik naar Luang Prabang. Wat een rust, vrijheid, stilte, goede sfeer, wat een relaxte mensen. En wat een verschil met Vietnam.
’s Avonds zag ik Gjalt, Britta, Ranco en Grace weer. Heel gek om zomaar weer met hen te zijn en Nederlands te praten, maar ook weer heel gewoon. In Luang Prabang heb ik veel rondgeslenterd, naar de markt geweest, ’s ochtends Engelse gegeven aan een aantal novices en tot ’s avonds laat aan twee armbandjes geprutst in de sieradenwinkel van Nik.
Haley en Meaghan kwam ik daar ook tegen, met hen ben ik naar een heule grote waterval gegaan. Supertropisch paradijselijk en verfrissend koud.

Later wilden zij graag een weefcursus doen. Ik had daar niet zo’n zin in. Dat kan stoerder, dacht ik. Dus besloot ik lekker om een mountainbike te huren en zelf te gaan fietsen. Ik ben niet iemand die van voor gearrangeerde tours houdt: ’10 minutes, then you have to be back in the bus..’, laat mij maar gewoon zelf m’n gang gaan. Best een opgave, want het eerste stuk was onverhard, door de heuvels, zonder schaduw… Maar ik voelde me ongelooflijk vrij.
En toen eindelijk, na nog meer heuvels, dorpjes en tempels, was daar de rivier. Gelukkig was er iemand die wel met mij in het bananenbootje wilde stappen naar de waterval. Het bleek een populaire spot voor picknickende Chinese families. Toch vond ik, uiteraard van het gebaande pad af, een superchill eigenste stek in de waterval. Zoveel water viel er niet meer, zodoende kan je als het ware in de rivier op een hoger stukje zitten/hangen/liggen/lezen. Top!
Via een downhill stuk en een andere waterval fietste ik weer terug naar Luang Prabang. Jee! Niet verdwaald en ruim 35 km op de teller.. Bam.

Toen was het tijd om verder te gaan naar Vang Vieng. De bus reed min of meer op tijd en ging ook niet stuk. Great.
De volgende dag had ik met jou afgesproken, Steve/Tom. Je heet dan wel Steve, maar iedereen noemt je uncle Tom (want je lijkt om Tom Jones).
Maar die afspraak leek nog een eeuwigheid te duren. Want Vang Vieng was alles wat Luang Prabang niet is. Dronken mensen, half bloot, schreeuwend, harde muziek. Eh. Dit is niet mijn ding. Waar is het echte Laos?
Die nacht sliep ik niet goed. En ’s ochtends kreeg ik ook haast geen hap door m’n keel.
Of was het omdat ik iets spannends ging doen…

Ja, een willekeurige Laotiaanse jongen zette mij in de songtaew naar Tha Heua, een dorp verderop. Daar zou ik jou ontmoeten. In de songtaew was het lekker vol, een vrouw met een gebreid vest (fijn met 30 graden) kwam lekker tegen me aan zitten en ik nam haar zak wortels maar op schoot…
Uiteindelijk werd ik na ruim drie kwartier ergens langs de weg uit de songtaew gesommeerd en moest ik bij de heuvel omhoog lopen. Gelukkig wezen wat locals me de weg en daar was het allermooiste stuk Laos dat ik tot dan toe had gezien. Een prachtig groot helderblauw meer in een verder bijna verlaten omgeving.
En hier zou ik dirtbike-lessen krijgen. Oh my goat.

Ik ontmoette jou en jij was de leraar van vandaag.
Jij bent superchill, geeft goede aanwijzingen. Je leerde me dat het goed was dat ik ‘scared’ was, ‘otherwise you would me mad’.
Na een kwartiertje uitleg en oefenen met de clutch, gears, gas and brakes, slalommen, remmen etc, zei je dat ik een ‘natural driver’ was. ‘Jaja,’ ik proestte het uit. Als ik één ding niet ben, is dat het wel; althans op vier wielen. En toen leerde je me ook dat zelfkritiek prima is, hierdoor verbeter je jezelf. Zolang het maar niet de overhand heeft. Kijk aan.
Maar dit was gaaf! Stukje bij beetje groeide het vertrouwen in het rijden, het vertrouwen in mezelf. Ik kan dit gewoon!

En dat kwam met name, omdat jij als leraar goede aanwijzingen en tips gaf. De tijd om alles te oefenen en fout te doen. Toch zei je na dat kwartiertje wel: ‘we gaan de weg op’. Eh. Wat?
‘En je gaat ook op de grote bike.’ Tot die tijd had ik alleen nog maar op een kleinere geoefend. Jij gaf me dat extra zetje, uiteraard sloeg de motor de eerste keer af, maar hatsee. Daar ging ik op dat grote ding door de heuvels, zand en stof. Samen met Lisa, die de dag ervoor al had geoefend, verslaafd raakte aan het rijden en nog een dagje meeging.

We reden totdat de weg doodliep. Wij moesten van de motors af en onze ogen dichtdoen. Jij begeleidde ons naar een ongelooflijk mooi uitkijkpunt over het meer. Tadaa. Surprise. Stunning. Awesome.
Het rijden, de omgeving, de mensen onderweg. Het was ge-wel-dig, onbeschrijflijk prachtig. En we hadden het ook nog eens heel gezellig met z’n drieën, alsof het al weken zo was.

Na een dagje touren moest ik wel weer terug naar Vang Vieng. En dat wilde ik helemaal niet. Want Vang Vieng wordt verpest door al die toeristen, die zo snel mogelijk in een band van de rivier dronken willen worden.
‘Let’s help this poor kid,’ zei je tegen mij. Zodoende zat ik daarna bij jou achterop het hele stuk naar VV, terwijl de zon onder ging. Toen wat gemorrel en gedoe in het hotel, over de prijs en waar de bus me de dag erna op zou moeten pikken. In eerste instantie was het allemaal onmogelijk. In tweede instantie (toen jij dus hielp) was het allemaal wel mogelijk. En dus checkte ik uit in Vang Vieng, gingen we weer terug op de motor, dronken we Beerlao in het dorp en sliep ik die nacht in een bamboehut bij hetzelfde meer. Niks geen lawaai. Alleen krekels en een enkele vissersboot op de achtergrond. De beste nacht in heel Laos.

De volgende dag heb ik met Lisa praktisch de hele ochtend bij het benzinestation gezeten, de plek waar de bus me om tien uur zou oppikken.
Maar de buschauffeur was me ‘vergeten’. Wat dat precies betekent, of wat er is misgegaan, weet ik niet. In ieder geval zaten we er om half één nog. Toen ik dit later naar jou mailde, zei je ‘bloody assholes’. Achja, Lisa en ik hebben ons prima vermaakt in het dorp en uiteindelijk zat ik de hele weg voorin het busje, dat me om twee uur op kwam pikken. Beter kon eigenlijk niet.

Nu ben ik Vientiane. Wachtend op een visum voor Thailand en een beetje de stad bekijken. ’s Avonds eet ik huisgemaakte pizza bij Roberto en ga ik op stap met een aantal Engelsen uit het hostel. Straks gaat de bus over de grens en daarna de trein naar Bangkok. En dan zie ik eindelijk m’n pappie weer. Daarna ga ik waarschijnlijk naar Chiang Mai, voor nog iets heel stoers en zie ik hopelijk Lisa daar ook. Dan komt Marloddie naar Thailand en gaan we samen heerlijk niksen op het strand. En dan.
Dat weet ik het nog niet.

Soms had ik wel gewild dat jij m’n echte oom was, uncle Tom/Steve. Maar dat is niet mogelijk.
Dan hoop ik maar dat ik ooit net zo’n goede leerkracht word als jij.
En dat ik dan natuurlijk op de motor naar m’n werk rijd.

Liefs,

Annemiek