Nostalgia
Door: MA-missie
Blijf op de hoogte en volg Marije Koster en Annemiek Havinga
26 Januari 2014 | Vietnam, Hanoi
Lieve pap en mam,
Het is half drie ’s nachts en ik kan niet slapen. Misschien omdat ik vanochtend later ben opgestaan dan voorgaande dagen (dus een keer niet om 5.30 uur), of omdat ik een hoofd vol tumbelende gedachten heb, of omdat ik gewoon zin heb in Oreo’s.
Nu reis ik op mezelf en ik ging van Hoi An naar het historische Hué en vanaf daar naar de drukke hoofdstad Hanoi. De laatste dagen met Ramon waren geweldig. De motortrip was zo ontzettend gaaf en Hoi An was met alle lantaarns ‘s avonds een superromantische laatste stop van onze trip. Uiteraard heb ik bij de receptioniste op schoot gejankt de ochtend dat Ramon wegging.
Met de bus ging ik later naar Hué, waar ik oude tombes bezocht, me thuis voelde bij een familie met huisgemaakte jam en verse frambozenthee, en ik in een heus restaurant Vietnamees heb gekookt. In dit stadje liggen nu hele mooie herinneringen.
Zoals nu hier in Hanoi de scooters langs vliegen, schieten er verschillende gedachtes door mijn hoofd. Over vroeger en over later, over onlangs en straks. Sommigen menen dat het beter is niet aan vroeger te denken, of foto’s te bekijken van toentertijd. Dan zou je weleens heimwee kunnen krijgen. Ik vraag me af hoe erg dat is.
Natuurlijk heb ik soms heimwee. Vooral op de momenten dat ik me niet goed voel, met koorts en buikkrampen ziek in bed lig. Dan wil ik gewoon niks, behalve thuis zijn, bij jullie. Is dat erg?
Ik dacht altijd dat anderen een mooi- en bijzonder verhaal hadden, over zichzelf, over hun speciale leven. Dat degene die ik ben, er eigenlijk niet zo toedeed. Niet om zielig te zijn ofzo, maar het gras is elders toch wel groener..
Nu ik alleen reis ben ik op mezelf teruggeworpen. Ik hoef met niets en niemand rekening te houden en dat houdt ook in dat ik m’n eigen keuzes moet maken. Niet dat dat voorheen niet gebeurde, maar nu ben ik me er zelf meer van bewust.
De Annemiek die ik ben, komt nu tot z’n recht.
En dat is de Annemiek, die gewoon is opgegroeid in een gewoon gezin. In een gewoon dorp, ergens in de Groninger klei. Daar waar je met vriendinnetjes op zwemles zat en er op zaterdagavond voor de tv patat werd gegeten.
Mam en pap, jullie hebben ervoor gezorgd dat ik sta waar ik nu sta. Met mijn bijna 24 jaar aan mooie herinneringen aan vroeger en een backpack met spullen (waarvan ik er steeds meer kwijtraak) sta ik op het moment alleen in Azië. Waar ik andere mensen tegenkom, andere culturen. Een Canadese vrouw, een Chinese lerares, een Amerikaans homostel, drie Vietnamese studenten, twee Engelse verloofden. Algauw praten we over elkaars leven. En ik denk aan thuis.
Als ze me vragen hoe het komt dat ik zo lang ben, denk ik aan thuis.
Als ik door de straten in Vietnam loop en de eindeloze rijen bolchrysanten zie, denk ik ook aan thuis. Wat zouden jullie van deze plekken vinden?
Heimwee, of de momenten dat ik aan thuis denk, vind ik niet erg. Ik merk dat het goed zit. Jullie hebben me het gereedschap gegeven om op eigen benen te staan en zelfstandig te worden. Ik ben een gewoon Gronings meisje, met een stevig fundament. Dat door jullie is gelegd. Twee liefhebbende ouders (en ook twee hele lieve zusjes) hebben er voor gezorgd dat ik nu met een open blik de wereld in kan kijken, kan leren van anderen en nieuwe ervaringen opdoe. Waar ik verder op kan borduren in de rest van mijn leven. En terugkijkend op mijn jeugd in het veilige Groninger landschap ben ik trots op ons. En dankbaar.
Dit klinkt wel alsof ik doodga of ziek ben, of dat er een afscheid aan zit te komen. Maar niets is minder waar. Ik vind juist dat je zulke dingen moet zeggen, juist op de momenten dat we gewoon ons leven leven.
Hier in Hanoi maakt iedereen zich op voor Nieuwjaar, Chinees nieuwjaar. Het hele land is met partytenten, mandarijnbomen en bloemen aan de sleep. Ze maken zich op voor iets nieuws.
Hoewel ik veel aan vroeger denk, maak ik me ook op voor iets nieuws. Het alleenreizen voelt ook echt als iets nieuws.
Daarnaast ben ik in m’n achterhoofd veel bezig met het bezoek aan Azië van de stiekem meest belangrijke man in m’n leven. Ja, dat ben jij toch nog steeds, pappie.
Én daarbij zorgt het reizen en het denken aan vroeger ook voor nieuwe inspiratie voor straks en later.
Lieve pap en mam, ik weet niet hoe het allemaal verder gaat lopen. Maar wat ik wil, weet ik al bijna..
Nu eerst naar Laos!
Liefs van jullie dochter (en pap, tot gauw!),
Annemiek
Het is half drie ’s nachts en ik kan niet slapen. Misschien omdat ik vanochtend later ben opgestaan dan voorgaande dagen (dus een keer niet om 5.30 uur), of omdat ik een hoofd vol tumbelende gedachten heb, of omdat ik gewoon zin heb in Oreo’s.
Nu reis ik op mezelf en ik ging van Hoi An naar het historische Hué en vanaf daar naar de drukke hoofdstad Hanoi. De laatste dagen met Ramon waren geweldig. De motortrip was zo ontzettend gaaf en Hoi An was met alle lantaarns ‘s avonds een superromantische laatste stop van onze trip. Uiteraard heb ik bij de receptioniste op schoot gejankt de ochtend dat Ramon wegging.
Met de bus ging ik later naar Hué, waar ik oude tombes bezocht, me thuis voelde bij een familie met huisgemaakte jam en verse frambozenthee, en ik in een heus restaurant Vietnamees heb gekookt. In dit stadje liggen nu hele mooie herinneringen.
Zoals nu hier in Hanoi de scooters langs vliegen, schieten er verschillende gedachtes door mijn hoofd. Over vroeger en over later, over onlangs en straks. Sommigen menen dat het beter is niet aan vroeger te denken, of foto’s te bekijken van toentertijd. Dan zou je weleens heimwee kunnen krijgen. Ik vraag me af hoe erg dat is.
Natuurlijk heb ik soms heimwee. Vooral op de momenten dat ik me niet goed voel, met koorts en buikkrampen ziek in bed lig. Dan wil ik gewoon niks, behalve thuis zijn, bij jullie. Is dat erg?
Ik dacht altijd dat anderen een mooi- en bijzonder verhaal hadden, over zichzelf, over hun speciale leven. Dat degene die ik ben, er eigenlijk niet zo toedeed. Niet om zielig te zijn ofzo, maar het gras is elders toch wel groener..
Nu ik alleen reis ben ik op mezelf teruggeworpen. Ik hoef met niets en niemand rekening te houden en dat houdt ook in dat ik m’n eigen keuzes moet maken. Niet dat dat voorheen niet gebeurde, maar nu ben ik me er zelf meer van bewust.
De Annemiek die ik ben, komt nu tot z’n recht.
En dat is de Annemiek, die gewoon is opgegroeid in een gewoon gezin. In een gewoon dorp, ergens in de Groninger klei. Daar waar je met vriendinnetjes op zwemles zat en er op zaterdagavond voor de tv patat werd gegeten.
Mam en pap, jullie hebben ervoor gezorgd dat ik sta waar ik nu sta. Met mijn bijna 24 jaar aan mooie herinneringen aan vroeger en een backpack met spullen (waarvan ik er steeds meer kwijtraak) sta ik op het moment alleen in Azië. Waar ik andere mensen tegenkom, andere culturen. Een Canadese vrouw, een Chinese lerares, een Amerikaans homostel, drie Vietnamese studenten, twee Engelse verloofden. Algauw praten we over elkaars leven. En ik denk aan thuis.
Als ze me vragen hoe het komt dat ik zo lang ben, denk ik aan thuis.
Als ik door de straten in Vietnam loop en de eindeloze rijen bolchrysanten zie, denk ik ook aan thuis. Wat zouden jullie van deze plekken vinden?
Heimwee, of de momenten dat ik aan thuis denk, vind ik niet erg. Ik merk dat het goed zit. Jullie hebben me het gereedschap gegeven om op eigen benen te staan en zelfstandig te worden. Ik ben een gewoon Gronings meisje, met een stevig fundament. Dat door jullie is gelegd. Twee liefhebbende ouders (en ook twee hele lieve zusjes) hebben er voor gezorgd dat ik nu met een open blik de wereld in kan kijken, kan leren van anderen en nieuwe ervaringen opdoe. Waar ik verder op kan borduren in de rest van mijn leven. En terugkijkend op mijn jeugd in het veilige Groninger landschap ben ik trots op ons. En dankbaar.
Dit klinkt wel alsof ik doodga of ziek ben, of dat er een afscheid aan zit te komen. Maar niets is minder waar. Ik vind juist dat je zulke dingen moet zeggen, juist op de momenten dat we gewoon ons leven leven.
Hier in Hanoi maakt iedereen zich op voor Nieuwjaar, Chinees nieuwjaar. Het hele land is met partytenten, mandarijnbomen en bloemen aan de sleep. Ze maken zich op voor iets nieuws.
Hoewel ik veel aan vroeger denk, maak ik me ook op voor iets nieuws. Het alleenreizen voelt ook echt als iets nieuws.
Daarnaast ben ik in m’n achterhoofd veel bezig met het bezoek aan Azië van de stiekem meest belangrijke man in m’n leven. Ja, dat ben jij toch nog steeds, pappie.
Én daarbij zorgt het reizen en het denken aan vroeger ook voor nieuwe inspiratie voor straks en later.
Lieve pap en mam, ik weet niet hoe het allemaal verder gaat lopen. Maar wat ik wil, weet ik al bijna..
Nu eerst naar Laos!
Liefs van jullie dochter (en pap, tot gauw!),
Annemiek
-
26 Januari 2014 - 19:18
Willie, Mama:
Ik heb een brok in de keel en tranen in mijn ogen.
Lieverd pas goed op jezelf.
En je komt toch wel weer terug?? -
26 Januari 2014 - 19:23
Anita:
Wat ben je toch ook een schat! Paps en mams kunnen trots zijn op dat wat ze hebben opgevoed!! En ik kan me helemaal voorstellen dat dit alleen reizen je doet beseffen wat je basis is en hoe belangrijk die is de rest van je leven.
Schat blijf overdenken, genieten en beleven!! En have fun met paps volgende week!!
Hele dikke knuffel van 4 hele gewone mensen uit dat gewone Groninger dorpje. Xx -
26 Januari 2014 - 19:33
Karin:
Hey Annemiek!!
Hoe moeten wij het droog houden met zo'n verhaal en helemaal je paps en mams en zusjes?? PRACHTIG geschreven meissie, en ik vind het allemaal super knap van je!! Hoop dat je het nog steeds enorm naar je zin hebt en ben stiekum wel een beetje benieuwd wanneer je weer even op het Groningse klei loopt,fietst, rijdt...... Even op je pappie wachten totdat hij weer enorm ver heeft hardgelopen lekker bij zn oudste dochter in de buurt en dan misschien... Heel misschien... Toch eventjes weer bij ons kijken??? Grapje hoor, lekker je eigen plan volgen en vooral genieten, maar pas goed op je zelf meissie!! Dikke kus Karin -
26 Januari 2014 - 21:32
Leanne:
Hee Ann
Heel mooi geschreven
Nu ik geen zussen meer heb om tegen te kletsen, mee te lachen of ruzie mee te maken, merk ik dat ik jullie heel er mis.
Ik hoop dat je goed op jezelf past en mooie verhalen hebt als je weer thuis komt.
Ik kan niet wachten
knuffel en een kusje
Je kleine zusje -
26 Januari 2014 - 21:41
Annette Bakker:
Hoi Annemiek,
Wat weer een mooi geschreven verhaal.
Je ouders zijn vast heel trots op je en jij kunt trots zijn op jezelf!
Veel plezier als je pap er straks is ( ik zal om je mam denken ;) )
-
26 Januari 2014 - 21:46
Stoffer :
Lieve Annemiek,
Wat schrijf je mooie woorden, ik word er een beetje verlegen van. En met al die mooie woorden voel ik me wel verplicht een extra koffer bij KLM te reserveren om jouw complete verlanglijstje
(zeg maar gerust een backpack vol) mee te nemen.
En het Gronings gevoel komt in Thailand wel terug tijdens een coffee break met echte Groninger koek. Die gaat zeker in de koffer. Maar waar we dat doen is nog een verrassing want BKK blijft helaas onrustig.
Groet van een trotse vader.
BKK = Bangkok -
30 Januari 2014 - 14:04
Gerlinda:
Scheet wat heb je dat mooi gezegd;) (lief dat je ons ook nog even benoemd hihi!)
Hoop je binnenkort weer te zien! En alles te horen, en kan ik alles vertellen!(misschien wel volgend jaar feest en dan MOET je terug zijn!)
Wacht met smart op de rest van de kaartjes
-
31 Januari 2014 - 11:39
Renée:
Annemiek wat heb je dit weer prachtig geschreven en mooi verwoord . En wat kunnen je paps en mams trots op je zijn ! Ik heb écht respect voor je ,Voor alles wat je daar aan het doen bent, meemaakt, aan verschillende culturen ontmoet . Wat zal je je rijk voelen met ál die belevenissen en indrukken die je daar hebt opgedaan, dat pakt niemand je meer af! Ik krijg een beetje het gevoel dat het nog wel even gaat duren voordat jij je voetjes weer op de Groningse Klei zet. Maar goed de tijd zal het leren. Heb net Stoffer een goede reis gewenst. Hij had er heeeeel veel zin !! Dus Annemiek alvast heel veel plezier met je paps . Geniet ervan ! Liefs Renée
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
