David

Lieve David,

Deze brief schrijf ik aan jou, want jij hebt me de afgelopen dagen een paar dingen in laten zien.
Ik ontmoette je slechts een week geleden.
Je leek met je Australische blauwe ogen een betrouwbare man, met een dito website.
Je verkoopt motortours in Nha Trang, waarbij toeristen enkele dagen rondreizen met een motor en een gids.
De ochtend van vertrek stond je bij ons in het hotel gezellig te kletsen over het weer, Vietnamese thee en stelde je ons de gids voor. Je zei dat hij bij jou in de buurt altijd wat verlegen was. In feite kende je hem amper, je hebt niet eens zijn telefoonnummer.
Je zei ook, en ik citeer, ‘be sure you get your priorities straight’. Waarmee jij bedoelde dat we moesten zorgen dat we genoeg geld pinden overal elke dag om zo gauw mogelijk de totale reissom te kunnen betalen. We kunnen slechts één keer per dag een klein bedrag uit de automaat krijgen en het was al een aantal keren niet gelukt, vertelden we je. Wel hadden we een borg betaald, zodat jij ‘het hotel voor de eerste nacht kon reserveren’. Hiermee had je ineens via PayPal 200 dollar op je rekening staan.
Voordat we weggingen gaf Ramon je zijn visitekaartje van de Lonely Planet. Je leek van je stuk te zijn gebracht, want voor die toch wel populaire reisgids schrijft Ramon inderdaad. Overigens niet over deze trip, maar dat vonden we niet nodig om erbij te vermelden.

Onderweg bleek de gids niet zo capabel als gehoopt. Hij kon amper Engels en hield er een vreemde manier van toeren op na. Ook leek hij zich niet echt te bekommeren om ons welzijn. Daarnaast had jij, David, voor Ramon een scooter gehuurd. Een automaat scooter voor in de heuvels, oftewel de Central Highlands van Vietnam. Ietwat onverantwoord om daar gemiddeld vijf uur per dag op te rijden, niet waar? Dat zou jij toch moeten weten. Want die grote motor waar de gids op reed, die bleek achteraf van jou of je zakenpartner Eddie te zijn.

Ik zeg dan wel David en Eddie, maar ik ga er niet van uit dat dit ook echt jullie namen zijn. Net zo nep als dat je website is. En je yahoo-emailadres. Jouw website is al een paar keer uit de lucht gehaald, maar nu heb je het slim aangepakt via een Russische server. Zodat ze je niets meer kunnen doen. Zonder werkelijk bestaand kantoor of woonadres kun je in Nha Trang een lekker leventje leiden. Je vangt via een gelikte website gemiddeld 600 dollar in de week, je huurt een simpel Vietnameesje in die de tour met die toeristen wel voor je uitvoert, jij hangt achterover in je bruinleren fauteuil en ziet het geld binnenkomen. Een lucratieve manier om je pensioen bij elkaar te harken. Of je Vietnamese minnares te kunnen betalen en natuurlijk de viagra die je daar waarschijnlijk bij nodig hebt.

Je begrijpt dat ik dat laatste erbij verzin, want in het echt heb ik je er niet naar kunnen vragen. Toen we eenmaal onderweg waren en de manier van toeren niet bepaald beviel, besloten we de trip te cancelen en rechtsomkeert te maken naar Nha Trang. Ramon kreeg je, na veel gekonkel en gedoe, eindelijk aan de telefoon om hierover te praten in een restaurant. Eenmaal aangekomen in het restaurant gaf je toch niet thuis. Jij had niks met Ramon te bespreken, zei je, en je zou het geld terugstorten.
Dat heb je ook gedaan, chapeau, hoogstwaarschijnlijk enkel om het feit dat je het visitekaartje van Ramon had gekregen en bang was voor een slechte review op welk invloedrijk forum of -tijdschrift dan ook.

In feite kan ik je niks maken, ik kan je van niets beschuldigen. Je hebt het geld keurig teruggegeven en ik hoef je nooit meer te zien. Dat vind ik enerzijds ook wel weer jammer. Ik had je graag de waarheid verteld. Bijvoorbeeld wat je allemaal met tweehonderd dollar kan doen, hoeveel kinderen daar twee maanden van kunnen eten in een Cambodjaans weeshuis.
En dat je zo niet met mensen omgaat, je hoort ze niet op te lichten. Niet rijk te worden over andermans rug.
En dat deze dag me wel bijna m’n liefje kostte. Zowel zijn- als mijn humeur waren ver beneden vriespunt gedaald en dat hadden we toch wel grotendeels aan jou en je onverantwoorde manier van zaken doen te danken.
En dat we nu weer terug bij af waren in het niet zo boeiende Nha Trang, volgestouwd met chagrijnige Russen uit Vladivostok.
Even dacht ik dat dit hele klere Vietnam me gestolen kon worden, de mensen, het eten, de harde mentaliteit, en Ramon erbij. Ik was er compleet klaar mee. Dankzij jou.

Dankzij jouw manier van zakendoen kwamen we ook terecht bij een echt motortour bedrijf. Met een allervriendelijkste gids Bang (‘say my name as a bullet out of a gun’). Die in alle eerlijkheid vertelt over zijn land Vietnam, politiek, cultuur, taal en gebruiken. In goed Engels. Die overlegt over wat we graag willen zien of wat we nodig hebben. Problemen oplost als het nodig is. We eten ‘nai’ met hem; Vietnamees hert van de barbecue. En bovendien beschikt hij over een gezonde dosis humor. We zien de rijstvelden in de vallei, de plantages op de heuvels. De plaatsen, minorities en het regenwoud zijn een levensecht decor. De schoolkinderen zwaaien enthousiast onderweg. We rijden in felle zon en koude regen. We drinken verse groene thee en koffie op de Vietnamese manier. De wind waait de nare gedachten aan jou uit ons hoofd, zodat er plaats is voor mooie herinneringen. Wat een zegening. Indirect ook dankzij jou.

Je hebt me in laten zien dat niet alle mensen te vertrouwen zijn. Een heleboel wel, maar een aantal ook echt niet. Je hebt mij in al m’n naïviteit weer met beide benen op de grond gezet.
Je hebt Ramon en mij een test geboden. Je hebt ons doen ervaren wat wij aan elkaar hebben als het even tegenzit in een voor ons vreemd land. En geloof me, er zat wel meer tegen de afgelopen dagen. Maar jouw actie was wat de emmer deed overlopen.
Door Bang zien we nu het echte Vietnam op een echte motor. Leren we over rijst, cassave, koffie, de Ho Chi Minh-trail, de geschiedenis van dit gebied. We zien dorpen, steden, rijstvelden, rotspartijen, prachtige uitzichten in de hooglanden. We ruiken het verkeer, de noedelsoep, de koriander en limoen. En bovendien sta ik nu met Ramon sterker dan tevoren. Waarvoor dank.

Liefs,

Annemiek