Not with haste

Samenvatting: Een nieuw verhaal uit een nieuw land. Bam, zomaar in Vietnam! Toch mogen mijn laatste dagen in Phnom Penh in dit verslag ook niet ontbreken. Enjoy!

Allereerst even terug naar Cambodja, alwaar ik Oud&Nieuw vierde met Suus en Mar (en vele anderen) op een boot over de Mekong. En er was ook vuurwerk, heel veel vuurwerk voor Phnom Penhse begrippen (lees: 2 jaar geleden waren het twee knallen en 1 keer glitter). Nu een heuse show. Mooi hoor, zo vanaf het water naar Phnom Penh kijken. Op Nieuwjaarsdag bakte Gjalt met een aantal kids meer dan honderd oliebollen naar Oud-Hollandsch recept. Echt heerlijk en dat vonden de kinderen ook.

In Phnom Penh zelf is het de laatste tijd wel wat onrustig. Een situatie gelijk als Thailand is het nog niet, maar er zijn redelijk veel mensen (onterecht) opgepakt/behandeld/neergeschoten. Op een protestmars achter mijn huis langs na, heb ik dit zelf niet van dichtbij meegemaakt. Het geweld richt zich dan ook niet op buitenlanders. Ik heb me tot de laatste dag veilig gevoeld in de stad en kon me prima verplaatsen op mijn trouwe rode fietsje. Wil je meer weten over de situatie in Phnom Penh, dan is dit erg interessant: www.atehoekstra.com

Ik wist al dat ik deze stad ging missen en de laatste dagen waren niet altijd leuk met die gedachte in m’n achterhoofd. Mar en Suus vertrokken natuurlijk richting Thailand en ik pakte m’n tas weer in om door te reizen (ik heb ook heel veel spullen weggegeven, want een wok of rijstkoker past nog steeds niet in de backpack).
De laatste dagen heb ik nog even flink lesgegeven, toetsen besproken en verslagen getypt voor de nieuwe leraar. Echt jammer om geen les meer te geven, want ik heb er veel plezier in. Ondanks dat ik het afscheid nemen niet leuk vind, kijk ik op mijn/onze tijd bij COLT wederom met een grote glimlach terug. Wat een prachtproject om bij te zijn (en voor het gemak ga ik er maar even vanuit dat Marije er ook zo overdenkt).

Dan was het toch echt de tijd om in de bus te stappen naar Kampot, daar de tuktuk naar de grens te nemen, vervolgens met de brommer naar de Vietnamese kant, door naar de veerboot en na een tocht over zee met de moto naar een strand. Dat klinkt simpel en prima te doen in één dag. We waren dan ook om 6 uur in den ochtend vertrokken. Maar de woorden ‘simpel’ of ‘prima’ hebben in het Aziatische altijd een ietwat andere uitwerking. Allereerst kreeg de tuktuk een lekke band. Toch kom je dan altijd net langs een kraampje met nieuwe banden. Niet dat de tuktukmaker ergens te bekennen is, maar het hele verwisselen zou enkel 15 minuten duren. Dat werden er wel iets meer, de veerboot dachten we zodoende niet meer te kunnen halen.

Uiteindelijk was de band verwisseld en konden we bij de grens het visum laten stempelen. Hoewel we reeds een Vietnamees visum hadden geregeld in Phnom Penh, scheen dit het hele proces bij de grens niet te versnellen. Douaneambtenaren hebben een zwaar leven. Al die lege bladzijdes van paspoorten tellen, stempels en handtekeningen zetten, reuze zwaar werk. Onze brommerchauffeurs wachtten gedwee, en wij ook wel. Vele stempels en handtekeningen verder, reden we dan toch Vietnam in voor de veerboot van Ha Tien naar Phu Quoc. Die we zowaar haalden!
Voorafgaand aan de rit bood de moto-driver me ook een helm aan. In Cambodja hoeft alleen de chauffeur een helm op, de andere reizigers dus niet. Het is heel frappant hoe gauw je aan zo’n wet went. ‘Oh, dit blauwe eierdopje is voor mij?!’ Vietnamese wetten zijn toch anders.
Met het scheepje naar de overkant (duurde toch al gauw een uur of drie) kwamen we aan op het eiland.

Bai Sao, zo heet het strand, was erg mooi en idyllisch. Ibiza, pak maar in. Maar het was er wel wat winderig, koud gewoon. Behalve wat personeel was er eigenlijk niemand anders. De volgende dag vertrokken we dus naar een wat drukker stuk van het eiland. Onderweg zagen we veel van Phu Quoc in ontwikkeling. Snelwegen worden aangelegd of zijn net klaar. Grind, asfalt en zandweg wisselen elkaar in rap tempo af. Voorlopig zijn al die grote wegen nog niet echt nodig, over het algemeen kom je hoogstens drie andere scooters tegen.
De laatste dag op het eiland besloten we zelf het eiland te verkennen per scooter. Helemaal naar de punt gereden, alwaar we thuisland Cambodja zagen liggen. Ook spoelden er veel oesters aan op het strand, nog nooit gezien zo!

Wat minder was die dag dat er iemand midden op de weg ging stilstaan met z’n scooter. Zodanig dat we er tegenop knalden. Ik lette natuurlijk iets te veel op de omgeving (‘hé, een schooltje!’), dus ik had het niet zo in de gaten. Maar Ramon lag ineens in de rode klei op de grond met de scooter half over hem heen, terwijl ik rechtop stond half naast de scooter. Zoiets gebeurt natuurlijk in een poep en een scheet, uiteraard vlak voor dat schooltje (dat net uitging). We trokken veel bekijks. En, door! Bij een volgend verlaten strand spoelden we de wonden schoon en gingen we vrolijk verder.

Een dag later vertrokken we met de boot weer van het eiland. Eigenlijk was het plan te gaan vliegen naar Saigon, maar de vluchten waren uitverkocht. Dus toen weer met de veerboot, eerst wel even die twee kilometer lange pier af lopen. Vanaf Ha Tien gingen we verder met de bus. Een vreemde bus. Namelijk met ligbedden annex maxicosi’s in rijen van één achter elkaar (drie rijen stoelen, twee gangpaden), twee verdiepingen hoog. Meneer vond dat toch niet zo gezellig en wilde twee ligstoelen naast elkaar. Dat kon eigenlijk niet, behalve op de achterbank. Zo lagen wij dus samen met een Russisch stel op de achterste rij maxicosi’s. Het kan raar lopen. Halverwege de rit kwam en Vietnamese jongen tussen ons en de Russen in liggen. Hij rook een beetje naar stilstaand vissenkomwater. Het was heel vreemd.

Eenmaal in Saigon namen we de taxi naar het treinstation, we wilden dezelfde nacht nog door naar Nha Trang. Maar helaas, de treinkaartjes waren uitverkocht. Balen, maar niets aan te doen, echt haast hebben we niet. We konden wel kaartjes kopen voor de volgende ochtend. Die nacht sliepen we dus (in plaats van in de trein) in een heel fijn hotel vlakbij het station. Aldaar kwam Annemiek erachter dat ze zowel haar trui als flightbag kwijt was geraakt. De flightbag was er waarschijnlijk afgehaald, de trui bleek mogelijk haar eigen schuld.. Toen pinnen tot aan de vijfde keer aan toe niet lukte, ja, toen was de maat wel vol. Een gepeperde mail naar de Rabobank klaarde de lucht.

Nu boemelen we rustig in de slaaptrein naar Nha Trang. Niet dat we hoeven slapen overdag, maar het bedje ligt prima. Onderweg passeren we akkers, dorpjes, mensen op scooters en kuddes koeien. Het is gezellig in de coupé, met nog vier Vietnamezen in de bedden onder ons. In de naburige coupé is een delegatie kleuters neergezet. Dat vind ik wel leuk natuurlijk, Ramon kan het minder waarderen. Met name omdat de één na de ander begint met het terugkerende krijskwartiertje. Op de gang liggen/hangen/staan ook andere passagiers. Dan rolt er wel eens een karretje rijst en maïs voorbij, die dienstdoen als lunch. Nog acht uur te gaan.

Dan is het nu tijd voor de maandelijks terugkerende vragenronde!
1. Wat heeft Kosal nu gemaakt van dat hout met die spijkers? Zag ik op die foto nu een kerstboom van frisdrankblikjes?
Ja, enig toch. Creatief met afval.

2. Is het bij jou nu eerder 2014?
Ja, 6 uur eerder dan bij jullie. Gaan we hier aan de champagne, dan gaan jullie waarschijnlijk nog even een bodempje leggen met stamppot boerenkool.

3. Hebben ze in Cambodja ook een top2000, oliebollen, appelflappen en vuurwerk?
Vuurwerk, check. Oliebollen, check. Top 2000 en appelflappen kunnen geregeld worden, maar werden niet als zodanig gemist.

4. Schaatsen op de Mekong bij 25 graden, is dat boven nul of onder nul?
Dat kon natuurlijk ook niet echt, hè tante Fennie. Dat was de spreekwoordelijke kou.

5. En vlinders in de buik? Wat voor nationaliteit heeft hij?
Ik neem aan dat het hier Ramon betreft. Ramon is Nederlands. En als je meer over hem wilt weten; m’n moeder heeft inmiddels z’n boek gekocht. Haha.

6. &..nog samen verder reizen ook.. Mooier kan toch niet?
Inderdaad.

7. Niet al te lang meer weg blijven he?
Dat weet ik allemaal nog niet precies. Ik heb de tijd. Er zijn weddenschappen gaande over waar ik wanneer (weer thuis) zal arriveren. Lekker mee doorgaan, maar ondertussen leef ik wel fijn mijn eigen plan nu het kan.

Dank voor de veelheid en liefigheid aan reacties, dat vind ik echt heel tof om hier te lezen.

Liefs,


Annemiek