Life happens while you’re busy making other plans

Lieve allemaal,

Korte samenvatting: Het is eind december. Kerst met de kids, m’n zusje en Suus zijn overgekomen voor Oud & Nieuw en tussen de bedrijven door gebeurt er ook nog van alles.

Ik heb allerlei ideeën en gedachtes, en tussendoor is het leven hier gewoon aan de gang. Dit maakt dat ik soms veel nadenk en vergeet het moment te leven.
Soms gebeuren er dingen die ik moet vertellen, zinnen en alinea’s die ik wil delen.
Gisteren was ik bij COLT. De kinderen hadden de opdracht gekregen van afval kerstversiering te maken in hun vrije tijd. Kosal is erg handig en was meteen enthousiast. Gisterochtend ging ik langs en zag ik hem druk in de weer met spijkers, zaag en hout. Kosal heeft overduidelijk een idee. En dat idee wordt werkelijkheid. Ik ben onder de indruk van de manier waarop zijn handen iets maken wat hij in zijn hoofd heeft. Met name vanwege het feit dat hij niet goed ziet. Zijn vader, waarschijnlijk onder invloed van alcohol, ging ooit Kosal’s moeder te lijf met een bijl. Kosal is er toen tussen gesprongen en is geraakt in zijn oog, waarmee hij nu niets meer ziet. Kosal zit al een tijd bij COLT, gaat naar school en krijgt de kans om iets van zijn leven te maken. In Cambodja wordt de regelgeving voor weeshuizen steeds strenger. Er mogen geen kinderen meer in weeshuizen, waarvan (één van) de ouders nog in leven is/zijn. Dit om het weeshuistoerisme enigszins terug te dringen, want er zijn ook heel veel ‘verkeerde’ weeshuizen. Het aantal weeshuizen stijgt nog steeds, terwijl het aantal ‘echte’ wezen daalt. Ook zouden de kinderen door het opgroeien in een weeshuis ouderliefde missen. Voor beide valt natuurlijk iets te zeggen. Een aantal kinderen bij COLT heeft nog wel één of twee ouders, maar die zijn financieel niet in staat om het kind groot te brengen. In de dorpen, waar ze vandaag komen, is vrij weinig tot niks. Geen school, geen toekomst. Door het uitzichtloze bestaan gaan veel mensen aan de drank en aan de gok, soms is één van de ouders zomaar vertrokken. Je kunt je dus afvragen in hoeverre er sprake is van ouderliefde. Bovendien, bij een soortgelijke situatie in Nederland ook uithuisplaatsing worden overwogen.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben me er dermate van bewust dat je maar twee ouders hebt. En die zijn onvervangbaar. Ik vind het goed dat de regels voor weeshuizen strenger worden, vooral omdat lang niet altijd de hulp/geld op de goede plek komt. Of dat mensen met de verkeerde bedoelingen een weeshuis beginnen, waar de kinderen uiteindelijk op welke manier dan ook nog meer de dupe van worden.
Ik wil verder COLT niet ophemelen, maar echt, daar wordt goed werk gedaan. En ik ben blij dat ik er voor deze korte tijd weer onderdeel van mag zijn. Kijkend naar Kosal of Let of Piseth en zijn zusjes of alle andere kinderen bij COLT met hun eigen heftige verhaal, maakt het me trots dat ze nog altijd grapjes kunnen maken, kunnen spelen met elkaar en die glinstering in hun ogen hebben. Die ogen die al zoveel meer gezien hebben, dan je je kunt voorstellen.
Ik heb al eens eerder over deze kinderen verteld voor een publiek. Toen schoot ik vol, zodat praten me bijna niet meer lukte. Nu typend heb ik het weer. Ik zie op tegen de dag dat ik hier weer wegga. COLT zit in mijn hart.

Sja, ik ben thuis in Phnom Penh, in dit roerige Cambodja. Ik ben blij dat ik gebleven ben. Any other news?
Ja, hot news: Ik heb een zakje gefrituurde krekels gegeten. Met kop en pootjes en al, haphap. Best lekker. En ook nog een ander soort insect, geen idee wat het was, een soort kever ofzo. Die waren niet zo, ehm, smaakvol. Als klap op de pudding ook nog een vegetarische burger met krekels. Maar toen ik al zo’n zakje met beestjes op had, was die burger niet zo’n ding meer. Ik zág de krekels niet eens, de kok had ze vast even in de blender gegooid.

Daarnaast is het superkoud in Phnom Penh. Morgen gaan we schaatsen op de Mekong. Crazy climate! Oké, zo koud is het nu ook weer niet, rond de 25 graden. Maar er zijn dagen dat ik een jas draag. En nachten dat ik met sokken aan & twee dekens in bed lig. Welja, dat zegt waarschijnlijk meer over mij.

De kno-arts heb ik ook weer bezocht. De infectie is bijna over, dat mocht wel na een maandje feestende bacteriën in m’n oor. “Nee, wacht… Het zijn geen bacteriën… Oh sorry, we hebben je de verkeerde medicijnen gegeven… Oh, en… Hè? Je hebt ook een ingeklapt trommelvlies… Als je binnenkort in Nederland bent, kun je misschien daar een goede behandeling krijgen… Of je moet naar Singapore gaan…” Nee joh, geen probleem. Ik gooi m’n plan toch elke week om, dus hè, een enkeltje Singapore zit er ook nog wel in..

Kerst was hier onvergetelijk. Kerstavond heb ik gevierd met Wilco, Frida, vrijwilligers en vrienden van hen. Want Frida was jarig. Lekker aan de Cambodjaanse bbq met z’n allen.
Eerste Kerstdag stond in het teken van de kids. Al dagen waren ze kerstliedjes aan het instuderen en COLT kwam steeds meer in kerstsfeerversiering/-verlichting. Niet dat Kerst iets Boeddhistisch is, maar we hebben lol met elkaar en daar gaat het om. Jawel, daar kwam ook de kerstman aan in den tuktuk, met voor iedereen een cadeautje. Vooraf aten we spaghetti en ijs toe (’n keer wat anders dan rijst) aan lange tafels buiten op het plein. De kinderen maakten muziek en we hadden zo’n mooie avond. Wat een sfeer, hoe je van weinig zoveel kunt maken. Wat een rijkdom, wat een geluk met elkaar.

En toen was het ineens Tweede Kerstdag en stonden Suus en Mar op het vliegveld in PP. Ja, heel raar, maar ook weer heel gewoon. Twee gezellige ladies om keihard mee te lachen (en als je hen kent, dan snap je wat ik bedoel) en leuke dingen mee te doen, die eigenlijk overal wel voor in zijn. Ze hebben een dagje de jongste kinderen van COLT vermaakt, die natuurlijk erg blij waren met al die aandacht. Ik heb ze meegesleept naar een behoorlijk Cambodjaans restaurant (harde muziek en bediening die geen Engels spreekt) voor hun eerste Khmer bbq. Ze zijn al naar de markt geweest en naar allerlei adresjes in Phnom Penh, die het voor mij ‘thuis’ maken. Zin in een salade, of cocktails, voetmassage of een ijsje. U vraagt, wij draaien. Fijn om dit met hen te doen. Ik zette ze ook gewoon op de fiets hier, later dacht ik pas: ‘Oh crap, het is best een opgave om hier te fietsen, misschien kunnen ze dat niet.’ Maar toen waren ze al weg. En ze redden zich ook prima zelf. Ook moesten ze natuurlijk een beetje lesgeven en de studenten helpen in mijn eigenste class A.

Want ik ben begonnen met Engels te geven aan universiteitsstudenten en de COLT-kids. Geen rekenen meer, helaas, dat past niet in het program.
De COLT-kids kennen mij natuurlijk al, dus hoeven ze me niet meer uit te proberen. Dit zijn de regels en bij mij in de klas kun je maar beter doen alsof je je best doet. En dat werkt als een tierelier, leuk hoor! Ik vind het echt fijn om les te geven en we hebben het leuk in de klas.
De universiteitsstudenten zijn schatjes tot en met. Ze zeggen het als ze iets niet snappen, ze helpen elkaar, ze luisteren heel gedwee, ze lachen om een grap van mij (ook als ze het niet begrijpen) en ze komen meestal op tijd. Aan het begin van de les vroeg ik ze dingen over mij te bedenken, we maakten op het bord een hele lijst (lieve Pabo’ers, dat was ooit de Bieny-opdracht, ja). En serieus alles bleek na afloop waar te zijn: You like drawing and singing, you like students to listen, you are graduated, you don’t like to speak loud, you like to swim, you’re from Holland, you are friendly (duh), you’re tall, it’s not your first time in Cambodia, you don’t like cold weather, you have boyfriend.

Gutogut, ja dus. Dit gebeurt wanneer je eigenlijk druk bent met andere dingen. Maarja, bloed kruipt waar het niet gaan kan en voor de rest zijn ook alle clichés waar.
Ik zit hier helemaal niet op te wachten, ik heb er dus ook heel hard voor weggerend. Ik wil dit niet nu, het gaat veel te snel, het komt niet uit, hij doet heel andere dingen dan ik nu, hij is sowieso heel anders dan ik. Maar het is toch ook wel ‘leuk’, hè. En voor zolang als het leuk is, is het zo en ga ik me er lekker niet meer over verontschuldigen. En hij is lief en grappig en creatief en zorgzaam en stoer en interessant en oja, indrukwekkend (sjemig Ramon, your ego should be growing six feet up by now..).
En omdat het zo snel gaat, ben ik ook al heel boos op hem en z’n expat-bubble geweest (terecht, by the way), heb ik hem voor gek gezet toen hij zomaar in mijn lokaal stond en straks gaan we als de rambam samen naar Vietnam. Wat!? Ja!

Eerst nog lekker met m’n zussie en Suus in Phnom Penh fietsen, Oud&Nieuw vieren op een boot, leuke dingen doen, lesgeven, leven.

Tot in 2014!
Liefs,

Annemiek