And here I stay
Door: MA-missie
Blijf op de hoogte en volg Marije Koster en Annemiek Havinga
15 December 2013 | Cambodja, Phnom-Penh
Lieve allemaal,
Korte samenvatting: Marije is thuis in Nederland en Annemiek schrijft een nieuw verslag vanuit Cambodja. Ondanks een verslag uit hetzelfde land en –stad is er veel gebeurd en veranderd.
Waarschijnlijk tot ieders grote verbazing schrijf ik dit verslag vanuit Cambodja. Ja, daar ben ik nog steeds. En ja, ik schrijf toch nog een nieuwe MA-missie (al heb ik afgelopen week dus wel verzaakt).
Ondanks een verslag uit hetzelfde land en –stad is er veel gebeurd en veranderd.
Cambodja is de laatste jaren veel verwesterd en de gemiddelde Cambodjaan heeft het beter dan twee jaar geleden, dat is wel te zien in de stad. Helaas rijkt deze verbetering niet tot in de dorpen en het platteland. Ook is Cambodja in heel Oost Azië het op één na corruptste land, na Noord Korea. Dat is natuurlijk niet echt iets om trots op te zijn en het laat ook wel zien dat het hier niet eerlijk is verdeeld allemaal.
Toch voel ik me hier thuis. Als westerling kun je hier prima leven, op ontbijtkoek na is hier alles wel te krijgen en te doen. Ja, zelfs Sinterklaas kan aankomen in prinsessenkoets hier (lees later meer).
Al is de Aziatische inslag soms wat wennen, over het algemeen voel ik me veilig en brengt het me positieve dingen. Ik maak me minder gauw druk, aan plannen doe ik nog amper en ik heb een behoorlijke dosis geduld en flexibiliteit aangemaakt, relativeren werkt daar ook bij. Niet dat dat allemaal broodnodig is, maar handig is het wel.
Eigenlijk komt dat voort uit een goed gevoel over jezelf en je eigen kunnen. Er heerst een soort innerlijke rust, zonder meteen zweverig te worden (al kom ik net wel van de yogaklas). Hoe dan ook is het meestal goed hier en zo niet, dan komt het vaak wel goed.
De grootste verandering was toch wel de afwezigheid van Marije. Die knullige dagelijkse dingen die je niet meer deelt met elkaar, die je toch ’s avonds even wilt bespreken en nu ligt er nog maar één tandenborstel op het plankje. Dat was soms wel even moeilijk.
Dan was het ook tijd om van vesting te wisselen. Samen met Gjalt en Britta heb ik wat huizen bekeken, uiteindelijk ben ik toch weer neergestreken in het huis van twee jaar geleden. De schat van een huisbaas herkende me nog en we maakten een mooi prijsje. De volgende dag ben ik verhuisd, een kamer met daglicht en frisse lucht is toch wel aangenaam. En ik kan weer ZELF KOKEN, sjemig, hoe blij je daar mee kan zijn..
Bij COLT ben ik blijven verven (houdt het dan ook nooit op?). Kongkea had het plan om parkeervakken op het schoolplein te maken. Dit is voor alle fietsen en scooters van de universiteitsstudenten. Voordat Marije en ik naar Sihanoukville gingen, kwam hij al met het idee. Ik dacht dat hij die paar lijnen ook zelf wel kon schilderen. Maar nee, toen ik Piset vroeg om een nieuwe klus zei hij: ‘You first do plan of Kongkea at school.’ Oké dan. Dus toen ging ik weer naar de vertrouwde verfkast, kon ik toch de kwasten nergens vinden. Na veel overleg met Kongkea en Sakun waar ze dan toch zouden kunnen zijn, vond Sakun ze dus wel in de doos met verfpotten. Hij kan geen Engels, maar hij keek me aan me een jolige blik in z’n ogen die zei: ‘de volgende keer toch echt iets verder kijken dan je neus lang is, mevrouwtje’. Hij is net m’n echte papa.
Sinds kort ben ik ook gestart met rekenlessen voor de kleinsten. Voor het eerst weer lesgeven sinds een half jaar. Maar ik rockte ‘m, al zeg ik het zelf. Coöperatieve werkvormen, betekenisvol, concreet materiaal, doelgericht. En dat in het Khmer. Want de jongste kinderen kunnen nog niet zo goed Engels, enne ja, dan zit er niks anders op.
Één van de meisjes bij COLT heeft onlangs haar been gebroken. De eerste keer dat ze mij weer zag met haar been tot over de knie in het gips, moest ze huilen. Ik begreep niet zo goed waarom (pijn, vermoeidheid etc.) en ik vond dat ook wel moeilijk. Als ik nu bij COLT ben, ga ik meestal met haar ook even wat leuks doen, even afleiding en ze leert me ondertussen een beetje Khmer. Over een week ga ik ook Engels geven aan de universiteitsstudenten en de COLT-kinderen, want dan gaan er weer andere vrijwilligers weg.
De reden dat ik hier ben gebleven is de oorontsteking, die niet overgaat of steeds terugkomt. Ik ben onlangs toch naar de wanna-be kno-arts geweest. En dat onderzoek van haar, allemachtig, wat gemeen en pijnlijk. Oh, wat voelde ik me alleen toen. En allemachtig, wat kostte het weer veel geld voor (ja, waarvoor eigenlijk?) vrij weinig. Ik heb tot op heden nog geen uitslag. Maar ik ben niet zielig hoor en dat ontwormen doe ik ook zelf wel (ja, getsie, soms is dat nodig). Want ik heb het hier verder heel leuk en goed!
Het is wel raar, een soort tijdelijke vastigheid hier in Phnom Penh. M’n visum is verlengd en ik blijf nog ongeveer vier weken. Een tijdje, zo voelt het. Maar ook weer kort.
“Mummy, we go to Sinterklaas now!” Ondertussen geraakte ik ook in de intocht van de Goedheiligman. Als Zwarte Piet. Ja, in Phnom Penh. Dat was zo gek. Met een koets over de verkeersslagader van de stad, in de brandende zon en alle tuktuks/brommobielen en ander verkeer druk foto’s makend.
Eigenlijk mag er geen water/schmink oid in m’n oor komen, natuurlijk. “Dan gebruiken we toch duc-tape..”. Maarja, een dagje Zwarte Piet zijn (pepernoten en speculaas incluis), daar heb ik graag een infectietje of 4 voor over. En dat was het meer dan waard.
Ongeveer vijftig kinderen stonden met smart te wachten op de Sint en de Pieten. Ja, ook zo raar, ineens allemaal Nederlandse (blonde) kinders en dito ouders om je heen. Vele liedjes, ritjes in de koets, cadeautjes en chocoladeletters verder, was ik echt compleet gesloopt. Dan denkt Zwarte Piet dat ie het warm heeft in Nederland. Nou, try this! Wat een onvergetelijke dag.
Ik heb het hier gewoon prima naar m’n zin. Ik vind het fijn dat de mensen zo vriendelijk en behulpzaam zijn, ondanks de corruptie. Ik kan me gemakkelijk verplaatsen in de stad op m’n nieuwe fietsie (een mooie rooie!). Er is veel te zien en te doen voor in je vrije tijd. Er zijn mandarijnen van soepbalgrootte.
Cambodja zit in mijn hart en ik ben hier thuis.
Wat ik probeer te zeggen is dat we vaak een bevooroordeeld beeld hebben van een land. En dat je het zo goed kan hebben in een land als Cambodja, dat zullen mensen niet gauw geloven. Natuurlijk is het hier anders dan in Nederland, of gaan dingen anders dan in Nederland, of zijn de mensen anders dan in Nederland.
Maar ik kan hier lekker ook naar pilates of pianoles als ik dat wil, of kijken naar Mary Poppins in een openluchtbioscoop. En als er dan ook nog iemand is die, om even met zijn woorden te spreken, mij ‘indrukwekkend’ vindt. Tja, dan ben ik blij dat ik toch nog even blijf. En meer zeg ik er lekker niet over! Ha!
Ajuus!
Liefs,
Annemiek
Korte samenvatting: Marije is thuis in Nederland en Annemiek schrijft een nieuw verslag vanuit Cambodja. Ondanks een verslag uit hetzelfde land en –stad is er veel gebeurd en veranderd.
Waarschijnlijk tot ieders grote verbazing schrijf ik dit verslag vanuit Cambodja. Ja, daar ben ik nog steeds. En ja, ik schrijf toch nog een nieuwe MA-missie (al heb ik afgelopen week dus wel verzaakt).
Ondanks een verslag uit hetzelfde land en –stad is er veel gebeurd en veranderd.
Cambodja is de laatste jaren veel verwesterd en de gemiddelde Cambodjaan heeft het beter dan twee jaar geleden, dat is wel te zien in de stad. Helaas rijkt deze verbetering niet tot in de dorpen en het platteland. Ook is Cambodja in heel Oost Azië het op één na corruptste land, na Noord Korea. Dat is natuurlijk niet echt iets om trots op te zijn en het laat ook wel zien dat het hier niet eerlijk is verdeeld allemaal.
Toch voel ik me hier thuis. Als westerling kun je hier prima leven, op ontbijtkoek na is hier alles wel te krijgen en te doen. Ja, zelfs Sinterklaas kan aankomen in prinsessenkoets hier (lees later meer).
Al is de Aziatische inslag soms wat wennen, over het algemeen voel ik me veilig en brengt het me positieve dingen. Ik maak me minder gauw druk, aan plannen doe ik nog amper en ik heb een behoorlijke dosis geduld en flexibiliteit aangemaakt, relativeren werkt daar ook bij. Niet dat dat allemaal broodnodig is, maar handig is het wel.
Eigenlijk komt dat voort uit een goed gevoel over jezelf en je eigen kunnen. Er heerst een soort innerlijke rust, zonder meteen zweverig te worden (al kom ik net wel van de yogaklas). Hoe dan ook is het meestal goed hier en zo niet, dan komt het vaak wel goed.
De grootste verandering was toch wel de afwezigheid van Marije. Die knullige dagelijkse dingen die je niet meer deelt met elkaar, die je toch ’s avonds even wilt bespreken en nu ligt er nog maar één tandenborstel op het plankje. Dat was soms wel even moeilijk.
Dan was het ook tijd om van vesting te wisselen. Samen met Gjalt en Britta heb ik wat huizen bekeken, uiteindelijk ben ik toch weer neergestreken in het huis van twee jaar geleden. De schat van een huisbaas herkende me nog en we maakten een mooi prijsje. De volgende dag ben ik verhuisd, een kamer met daglicht en frisse lucht is toch wel aangenaam. En ik kan weer ZELF KOKEN, sjemig, hoe blij je daar mee kan zijn..
Bij COLT ben ik blijven verven (houdt het dan ook nooit op?). Kongkea had het plan om parkeervakken op het schoolplein te maken. Dit is voor alle fietsen en scooters van de universiteitsstudenten. Voordat Marije en ik naar Sihanoukville gingen, kwam hij al met het idee. Ik dacht dat hij die paar lijnen ook zelf wel kon schilderen. Maar nee, toen ik Piset vroeg om een nieuwe klus zei hij: ‘You first do plan of Kongkea at school.’ Oké dan. Dus toen ging ik weer naar de vertrouwde verfkast, kon ik toch de kwasten nergens vinden. Na veel overleg met Kongkea en Sakun waar ze dan toch zouden kunnen zijn, vond Sakun ze dus wel in de doos met verfpotten. Hij kan geen Engels, maar hij keek me aan me een jolige blik in z’n ogen die zei: ‘de volgende keer toch echt iets verder kijken dan je neus lang is, mevrouwtje’. Hij is net m’n echte papa.
Sinds kort ben ik ook gestart met rekenlessen voor de kleinsten. Voor het eerst weer lesgeven sinds een half jaar. Maar ik rockte ‘m, al zeg ik het zelf. Coöperatieve werkvormen, betekenisvol, concreet materiaal, doelgericht. En dat in het Khmer. Want de jongste kinderen kunnen nog niet zo goed Engels, enne ja, dan zit er niks anders op.
Één van de meisjes bij COLT heeft onlangs haar been gebroken. De eerste keer dat ze mij weer zag met haar been tot over de knie in het gips, moest ze huilen. Ik begreep niet zo goed waarom (pijn, vermoeidheid etc.) en ik vond dat ook wel moeilijk. Als ik nu bij COLT ben, ga ik meestal met haar ook even wat leuks doen, even afleiding en ze leert me ondertussen een beetje Khmer. Over een week ga ik ook Engels geven aan de universiteitsstudenten en de COLT-kinderen, want dan gaan er weer andere vrijwilligers weg.
De reden dat ik hier ben gebleven is de oorontsteking, die niet overgaat of steeds terugkomt. Ik ben onlangs toch naar de wanna-be kno-arts geweest. En dat onderzoek van haar, allemachtig, wat gemeen en pijnlijk. Oh, wat voelde ik me alleen toen. En allemachtig, wat kostte het weer veel geld voor (ja, waarvoor eigenlijk?) vrij weinig. Ik heb tot op heden nog geen uitslag. Maar ik ben niet zielig hoor en dat ontwormen doe ik ook zelf wel (ja, getsie, soms is dat nodig). Want ik heb het hier verder heel leuk en goed!
Het is wel raar, een soort tijdelijke vastigheid hier in Phnom Penh. M’n visum is verlengd en ik blijf nog ongeveer vier weken. Een tijdje, zo voelt het. Maar ook weer kort.
“Mummy, we go to Sinterklaas now!” Ondertussen geraakte ik ook in de intocht van de Goedheiligman. Als Zwarte Piet. Ja, in Phnom Penh. Dat was zo gek. Met een koets over de verkeersslagader van de stad, in de brandende zon en alle tuktuks/brommobielen en ander verkeer druk foto’s makend.
Eigenlijk mag er geen water/schmink oid in m’n oor komen, natuurlijk. “Dan gebruiken we toch duc-tape..”. Maarja, een dagje Zwarte Piet zijn (pepernoten en speculaas incluis), daar heb ik graag een infectietje of 4 voor over. En dat was het meer dan waard.
Ongeveer vijftig kinderen stonden met smart te wachten op de Sint en de Pieten. Ja, ook zo raar, ineens allemaal Nederlandse (blonde) kinders en dito ouders om je heen. Vele liedjes, ritjes in de koets, cadeautjes en chocoladeletters verder, was ik echt compleet gesloopt. Dan denkt Zwarte Piet dat ie het warm heeft in Nederland. Nou, try this! Wat een onvergetelijke dag.
Ik heb het hier gewoon prima naar m’n zin. Ik vind het fijn dat de mensen zo vriendelijk en behulpzaam zijn, ondanks de corruptie. Ik kan me gemakkelijk verplaatsen in de stad op m’n nieuwe fietsie (een mooie rooie!). Er is veel te zien en te doen voor in je vrije tijd. Er zijn mandarijnen van soepbalgrootte.
Cambodja zit in mijn hart en ik ben hier thuis.
Wat ik probeer te zeggen is dat we vaak een bevooroordeeld beeld hebben van een land. En dat je het zo goed kan hebben in een land als Cambodja, dat zullen mensen niet gauw geloven. Natuurlijk is het hier anders dan in Nederland, of gaan dingen anders dan in Nederland, of zijn de mensen anders dan in Nederland.
Maar ik kan hier lekker ook naar pilates of pianoles als ik dat wil, of kijken naar Mary Poppins in een openluchtbioscoop. En als er dan ook nog iemand is die, om even met zijn woorden te spreken, mij ‘indrukwekkend’ vindt. Tja, dan ben ik blij dat ik toch nog even blijf. En meer zeg ik er lekker niet over! Ha!
Ajuus!
Liefs,
Annemiek
-
15 December 2013 - 11:24
Buurtjes (Bedum):
Liefie,
Helemaal blij een verslag te lezen van jou.
En dat in je uppie, gelukkig voelt het goed in Cambodja voor jou.
Liefs Bauke en Atty
-
15 December 2013 - 13:01
Foka:
Zooo, mooi verhaal zeg! En je bent helemaal op je plek. We hopen dat je oorpijn gauw weggaat en de laatste zin is een echte cliffhanger haha. We zijn benieuwd ;). En mocht de film Soof ook te zien zijn bij jou in de buurt, zeker gaan. Gisteravond gezien, echt heel grappig, het is een romantische komedie. Voor rond de kerstdagen een aanrader. Groetjes van Henk en Foka -
15 December 2013 - 16:20
Marije:
Lieve Annie!
Gelukkig was ik al een beetje op de hoogte van het wel en wee, maar leuk om te lezen. Ga vooral door met schrijven en succes met je leventje daar ;) Haha!
Dikke knuffel van mij! -
16 December 2013 - 08:47
Fenny:
Lieve Annemiek,
Weer een mooi verslag! Dank daar voor , ook voor jou mooie Kerstkaart! Eduard en Marian zitten nog volop in de wittebroodsweken , mooi laten geworden. Het is hier druk met alle Kerstconcerten en Kerstvieringen .Ik hoop dat jij ook fijne Kerst dagen hebt met al jou lieve mensen om je heen.
Hartelijke groeten van oom klaas en tante Fenny. -
16 December 2013 - 17:47
Hermien Schoon:
Ha die Annemiek,
Goed even weer wat van je te lezen. Zijn we weer even "bij" Ons huis zit onder dak, rietdekken is bijna klaar en de stucadoors hebben alle muren vlak gestreken. Het lijkt al wat. Defruitbomen zijn ook gepoot, en nu maar hopen dat er wat aan komt, al kan dat wel een paar jaar duren zeggen ze !!En mocht je het nog niete weten onze boerderij is verkocht inclusief land. Aan 3 boeren uit de buurt. 1 juni moeten we eruit zijn en dat lukt ook.
Hebben ze daar ook zoveel kerstconcerten en kerstmarkten en bijeenkomsten ? Hier dus wel. Ik doe vanavond aan aan een mee.
Zeg Annemiek, hou je taai, hopelijk gaat je pijn aan het oor ooit eens over. En geniet van de mooie dingen daar.En heel veel plezier.
Oh ja die mooie kerstkaart, bedankt, leuk. Dacht eerst: waar komt die brief nu vandaan ? mooie postzegels ook nl. Mijn buurvrouw zal weer blij zijn, die is postzegelverzamelaar- mooier woord schiet me zo niet te binnen. oh ja filatelist. Ik wist het !! hartelijke groeten en het allerbeste toegewenst. Hermien -
16 December 2013 - 20:42
Margriet Faber:
Hoi Annemiek,
Wat leuk om te lezen dat je zo'n mooie reis aan het maken bent. Geweldig.
Wel jammer voor mij, want ik wou je naam en mailadres doorgeven op mijn werk voor een invalbaan in Farmsum vanaf na de kerstvakantie. Je zou dan mijn duo collega worden in groep 2 op de dinsdag, woensdag en donderdag en vrijdagochtend. Leek me erg gezellig!
Je wilt nu vast nog niet aan invalwerk denken en ik weet ook niet of je dan weer in Nederland bent maar mocht je belangstelling hebben dan hoor ik het wel.
Geniet er lekker van.
Groetjes van Margriet Faber (moeder van Tiemen groep 2 de Schalm) -
24 December 2013 - 19:02
Hermien:
Hallo Annemiek,
Kerstavond hier in Nederland, met wel erg veel wind en regen.
Dacht aan jou, en wens je ook hele mooie dagen toe in het verre maar vast warmere Cambodja. En een liefdevol 2014.
Liefs uit Zeijerveld.
Bram en Hermien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
