The next level, a tough travel
Door: MA-missie
Blijf op de hoogte en volg Marije Koster en Annemiek Havinga
16 September 2013 | Myanmar, Nyaungshwe
Lieve allemaal,
Korte samenvatting: Myanmar is geweldig, maar het reizen valt soms ook niet mee. Het blijft een ongelooflijk mooi land, met superfijne mensen. Wat een goede keuze om hier rond te reizen!
Nou, dat was me het ritje wel. We vertrokken naar het busstation van Mandalay, voor onze eerste nachtbus-ervaring in Myanmar.
Als je dit hebt gelezen wil je misschien geen kilometer meer reizen per bus in Myanmar of nimmer nog Burmese thee drinken. Dat laatste wordt hier veel gedaan en het gaat dan om tea met condensed milk, heel zoet dus. Sowieso hielden we al niet van de bittere engelseontbijtmelange die overal verkrijgbaar is, en nu raakten we toch langzaam maar zeker weer verslaafd aan thee met melk en suiker (zoals vroegâh).
Goed, ons laatste kopje thee dronken we als vanouds weer met Maurice. Toen nog een paar zoete broodjes en weer terug naar het hotel. Werd Annemiek me daar toch een potje misselijk, gewoon dat je niet weet of wilt staan of zitten/liggen. Hoe het allemaal gelukt is om de backpacks van het hotel in de pick-up, in het busstation, in de bus, te krijgen, dat is me even ontgaan. Maar toen de bus eenmaal reed (markant detail; hij reed op tijd) zakte de misselijkheid na enige tijd. Het eerste stuk reden we over de highway richting Yangon, de bus was overigens ook superblits met meer beenruimte dan een gemiddelde bus richting de Franse Alpen. Eenmaal van de weg af werd het wel wat serieuzer met haarspeldbochten en Grote Tegenliggers. En ook bij Marije trad de misselijkheid in, mede dankzij de durians die ook aan boord waren. Ja mensen, echte vriendschap is als je elkaars kotszakjes weggooit bij een busstation in het holst van de nacht.
Nyaungshwe, waar we een tijdje waren, is opzich wel een geinig dorp. Soms komt er een brommer voorbij, of een wannabe trekker. ’s Nachts horen we de krekels en het is hier aangenaam koel (rond 25 °C).
Hadden we al gezegd dat er gemiddeld 5 mensen per dag zijn die met ons op de foto willen? En dat ze altijd vragen of we zusjes zijn? We hebben nu maar bedacht om te zeggen dat we inderdaad tweeling zijn en dat we in het nationaal basketbalteam van Nederland hebben gespeeld, maar dat durven we nog niet zo goed (want we weten echt niks van basketbal).
Ook zitten we vlakbij het Inle meer, waar we natuurlijk met een boot overgingen. Zo ansichtkaartmooi en heel relaxt. We deelden de boot met vier andere Aziaten (een Japanner, een Koreaan, een meisje uit Laos en een super schattige Chinese jongen). Je kunt wel raden hoeveel camera’s er mee gingen, naast die ene van ons. (5, + een Ipad en 4 smartphones). We zagen die dag alles wat doorgaans in/om het meer is. Veel vissende mensen, mensen onderweg in een boot met vracht voor een heel dorp, mensen die de was doen, dorpen op palen en drijvende akkers.
Aan het einde van de dag maakt de eigenaar van het guesthouse muziek met zijn vrinden op een bankje bij de voordeur. Als je je ogen dichtdoet is het net of je Mumford & Sons in de verte hoort, maar dan in het Burmees.
Echte Nederlanders als we zijn gingen we ook fietsen om het Inle meer. Nadat de man van de fietsverhuur 16x had uitgelegd hoe Marije’s slot werkte, vertrokken we in oostelijke richting naar de heuvels voor wat mooie uitzichten. We moesten onszelf wel eens in de arm knijpen, want, hemel, we zijn gewoon aan het fietsen door het achterland van Myanmar. Hoe tof is dat! En als je niet beter zou weten, zou je denken dat we in Zwitserland zijn. Maar daar heb je vast niet van die mooie vlinders en lieve mensen (met alle respect voor Zwitsers). Oh, en de uitzichten waren ook fenomenaal.
We fietsten verder naar een kanodorp. Eerst gingen we even lachen met een paar mannen en schuilen voor de regen. Daarna liepen we over de brug naar het dorp. Aan het einde van de brug is echter niks, alleen een afstapje naar het water. Dus dan roep je: ‘ik heb honger’. Vervolgens roept er iemand terug: ‘Aan tafel!’ en die komt dan aangepeddeld met een kano, zeg maar een uitgeholde bananenboom, en die neemt je dan mee om te gaan eten. Lekker hoor.
We gingen naar de overkant van het meer, ook met een boot, de fietsen gingen gewoon mee. Toen weer een stukje verder fietsen naar een hot spring, even bijkomen in een warm bad. Inmiddels hadden we toch ruim 20 km gefietst. Uiteindelijk kwamen we in het donker weer aan in ons dorp, waar we de mensen van onze eerste avond in Mandalay weer tegen kwamen. Even bijkletsen en toen gauw inpakken en onder de wol. Want de volgende dag moesten we vroeg op om de trein te nemen.
Dat was een hele ervaring.
Sowieso zijn er bijna geen toeristen nu het laagseizoen is. Nou op het station waren we écht de enige blanken. En dan val je wel op. Zelfs het nationaal voetbalteam, dat kennelijk ook per trein reist, maakte foto’s van ons. En bij een station onderweg hing de halve coupé van een passerende trein uit het raam om naar ons te zwaaien.
De treinrit zelf ging heul traag en de natuur in. Of beter gezegd; de natuur in de trein. De takken inclusief insecten zwiepten zo de trein in (er zijn geen ramen). Voordeel is wel dat ze aan de andere kant van de trein, waar ook geen ramen zijn, ook weer verder vliegen (de insecten dan, hè). De blaadjes en takken zaten gewoon lekker in de tas of in het haar.
Daarnaast was het landschap onderweg onvergetelijk. We passeerden het plattelandsleven, waar mensen met een os hun akker bewerken. Je ziet oneindig veel plantages, waar zo nu en dan iemand werkt. Deze mensen leven heel simpel, soms geen elektriciteit en in geen velden zijn er wegen te bekennen. Vrij geïsoleerd ook wel, want de boemeltrein die zo eens per dag voorbij rijdt lijkt in hun ogen wel een wereldwonder.
Kalaw is de volgende plaats tijdens de reis. We trokken de volgende dag met twee gezellige jonge gidsen de heuvels in. De wolken en regen gaven een extra dimensie aan de omgeving en ook aan de modder. Ja, het was best afzien af en toe. Maar wát een onvergetelijke ervaring. We stegen tot grote hoogtes met ongelooflijke uitzichten, we liepen door rijstvelden, kleine dorpjes, bergbeekjes en plantages. Het is een rijk gebied met veel verschillende gewassen waar menig groenteman een puntje aan kan zuigen. Aan water geen gebrek; dus het groeit goed. Bovendien was het mooi om ook deze kant van Myanmar te zien. Er waren verder geen wilde dieren, behalve wat bloedzuigers, had de gids ons verzekerd. We waren wel even benieuwd hoe die eruit zagen, weet je ook gelijk waar je voor moet oppassen. Nou, één stukje door de bush en we zaten eronder. Ze zijn slechts van cocktailgarnaal-grootte, maar scary… Ze doen verder niks, behalve bloedzuigen, ze maken je verder ook niet ziek, maar ze zijn, aah, scary… ’s Middags aten we bij een 70+ echtpaar, waarvan de vrouw des huizes ons erg graag in lokale kledij hees. Daarna liepen we verder en verder. Tot dat de ene jongen zei: ‘We are not lucky today’. Als en Aziaat dat zegt, weet je dat het mis is. We hadden al behoorlijk wat gelopen door en langs water, maar voor ons lag nu een echt diep kolkende rivier die de weg versperde. Even dachten we te fierljeppen met onze wandelstokken, toch zijn we er maar door gerend, wat ook heel cool was. Daarna scheurde Annemiek nog pontificaal uit haar broek, toen ze uitgleed in een modderstroom. En toen zei de jongen: ‘We only go downhill from now.’ ‘That sounds like music in my ears,’ aldus Marije. Waar iedereen hard om lachte.
Ook praatten we veel met de twee gidsen. De mensen van Myanmar willen erg graag verandering, een ‘clean government’. Aan de wil van de bevolking ligt het niet, ze zijn erg geïnteresseerd in andere landen en culturen en ze willen dat alle mensen in Myanmar het goed hebben. Wacht maar af, hoe meer open dit land wordt, hoe meer dit land booming business wordt (wat overigens ook negatieve kanten heeft, maar oké.)
Ja, het is hoe dan ook geweldig hier. En fijn dat het (nog) niet overloaded met toeristen is. Ook is het echt wel wat anders dan op één plek in het buitenland zitten. Vooral als het lichaam het wat af laat weten en je de hele tijd het nummer ‘Zo ver weg’ van Guus Meeuwis in je hoofd hebt. We houden onszelf op de been met vitaminepillen, ORS en de nodige stoppillen.
Reizen is intens op allerlei manieren. Je leert jezelf goed kennen, los van je veilige omgeving. We praten over nu en later, over dromen en de toekomst.
Alleen al onze planning voor Myanmar hebben we binnen één week 3x omgegooid. Want ja, when everything is open, anything is possible.
To be continued.
Liefs,
Marije en Annemiek
Ps. De foto’s zijn ook geüpload.
Voor alles van Bangkok, zie:
https://picasaweb.google.com/109531067751632056026/Thailand2013?authkey=Gv1sRgCMin3NmDhaKkFg
Voor Myanmar tot nu toe, zie:
https://picasaweb.google.com/109531067751632056026/Myanmar2013?authkey=Gv1sRgCKe06LOsqPDNQQ
Korte samenvatting: Myanmar is geweldig, maar het reizen valt soms ook niet mee. Het blijft een ongelooflijk mooi land, met superfijne mensen. Wat een goede keuze om hier rond te reizen!
Nou, dat was me het ritje wel. We vertrokken naar het busstation van Mandalay, voor onze eerste nachtbus-ervaring in Myanmar.
Als je dit hebt gelezen wil je misschien geen kilometer meer reizen per bus in Myanmar of nimmer nog Burmese thee drinken. Dat laatste wordt hier veel gedaan en het gaat dan om tea met condensed milk, heel zoet dus. Sowieso hielden we al niet van de bittere engelseontbijtmelange die overal verkrijgbaar is, en nu raakten we toch langzaam maar zeker weer verslaafd aan thee met melk en suiker (zoals vroegâh).
Goed, ons laatste kopje thee dronken we als vanouds weer met Maurice. Toen nog een paar zoete broodjes en weer terug naar het hotel. Werd Annemiek me daar toch een potje misselijk, gewoon dat je niet weet of wilt staan of zitten/liggen. Hoe het allemaal gelukt is om de backpacks van het hotel in de pick-up, in het busstation, in de bus, te krijgen, dat is me even ontgaan. Maar toen de bus eenmaal reed (markant detail; hij reed op tijd) zakte de misselijkheid na enige tijd. Het eerste stuk reden we over de highway richting Yangon, de bus was overigens ook superblits met meer beenruimte dan een gemiddelde bus richting de Franse Alpen. Eenmaal van de weg af werd het wel wat serieuzer met haarspeldbochten en Grote Tegenliggers. En ook bij Marije trad de misselijkheid in, mede dankzij de durians die ook aan boord waren. Ja mensen, echte vriendschap is als je elkaars kotszakjes weggooit bij een busstation in het holst van de nacht.
Nyaungshwe, waar we een tijdje waren, is opzich wel een geinig dorp. Soms komt er een brommer voorbij, of een wannabe trekker. ’s Nachts horen we de krekels en het is hier aangenaam koel (rond 25 °C).
Hadden we al gezegd dat er gemiddeld 5 mensen per dag zijn die met ons op de foto willen? En dat ze altijd vragen of we zusjes zijn? We hebben nu maar bedacht om te zeggen dat we inderdaad tweeling zijn en dat we in het nationaal basketbalteam van Nederland hebben gespeeld, maar dat durven we nog niet zo goed (want we weten echt niks van basketbal).
Ook zitten we vlakbij het Inle meer, waar we natuurlijk met een boot overgingen. Zo ansichtkaartmooi en heel relaxt. We deelden de boot met vier andere Aziaten (een Japanner, een Koreaan, een meisje uit Laos en een super schattige Chinese jongen). Je kunt wel raden hoeveel camera’s er mee gingen, naast die ene van ons. (5, + een Ipad en 4 smartphones). We zagen die dag alles wat doorgaans in/om het meer is. Veel vissende mensen, mensen onderweg in een boot met vracht voor een heel dorp, mensen die de was doen, dorpen op palen en drijvende akkers.
Aan het einde van de dag maakt de eigenaar van het guesthouse muziek met zijn vrinden op een bankje bij de voordeur. Als je je ogen dichtdoet is het net of je Mumford & Sons in de verte hoort, maar dan in het Burmees.
Echte Nederlanders als we zijn gingen we ook fietsen om het Inle meer. Nadat de man van de fietsverhuur 16x had uitgelegd hoe Marije’s slot werkte, vertrokken we in oostelijke richting naar de heuvels voor wat mooie uitzichten. We moesten onszelf wel eens in de arm knijpen, want, hemel, we zijn gewoon aan het fietsen door het achterland van Myanmar. Hoe tof is dat! En als je niet beter zou weten, zou je denken dat we in Zwitserland zijn. Maar daar heb je vast niet van die mooie vlinders en lieve mensen (met alle respect voor Zwitsers). Oh, en de uitzichten waren ook fenomenaal.
We fietsten verder naar een kanodorp. Eerst gingen we even lachen met een paar mannen en schuilen voor de regen. Daarna liepen we over de brug naar het dorp. Aan het einde van de brug is echter niks, alleen een afstapje naar het water. Dus dan roep je: ‘ik heb honger’. Vervolgens roept er iemand terug: ‘Aan tafel!’ en die komt dan aangepeddeld met een kano, zeg maar een uitgeholde bananenboom, en die neemt je dan mee om te gaan eten. Lekker hoor.
We gingen naar de overkant van het meer, ook met een boot, de fietsen gingen gewoon mee. Toen weer een stukje verder fietsen naar een hot spring, even bijkomen in een warm bad. Inmiddels hadden we toch ruim 20 km gefietst. Uiteindelijk kwamen we in het donker weer aan in ons dorp, waar we de mensen van onze eerste avond in Mandalay weer tegen kwamen. Even bijkletsen en toen gauw inpakken en onder de wol. Want de volgende dag moesten we vroeg op om de trein te nemen.
Dat was een hele ervaring.
Sowieso zijn er bijna geen toeristen nu het laagseizoen is. Nou op het station waren we écht de enige blanken. En dan val je wel op. Zelfs het nationaal voetbalteam, dat kennelijk ook per trein reist, maakte foto’s van ons. En bij een station onderweg hing de halve coupé van een passerende trein uit het raam om naar ons te zwaaien.
De treinrit zelf ging heul traag en de natuur in. Of beter gezegd; de natuur in de trein. De takken inclusief insecten zwiepten zo de trein in (er zijn geen ramen). Voordeel is wel dat ze aan de andere kant van de trein, waar ook geen ramen zijn, ook weer verder vliegen (de insecten dan, hè). De blaadjes en takken zaten gewoon lekker in de tas of in het haar.
Daarnaast was het landschap onderweg onvergetelijk. We passeerden het plattelandsleven, waar mensen met een os hun akker bewerken. Je ziet oneindig veel plantages, waar zo nu en dan iemand werkt. Deze mensen leven heel simpel, soms geen elektriciteit en in geen velden zijn er wegen te bekennen. Vrij geïsoleerd ook wel, want de boemeltrein die zo eens per dag voorbij rijdt lijkt in hun ogen wel een wereldwonder.
Kalaw is de volgende plaats tijdens de reis. We trokken de volgende dag met twee gezellige jonge gidsen de heuvels in. De wolken en regen gaven een extra dimensie aan de omgeving en ook aan de modder. Ja, het was best afzien af en toe. Maar wát een onvergetelijke ervaring. We stegen tot grote hoogtes met ongelooflijke uitzichten, we liepen door rijstvelden, kleine dorpjes, bergbeekjes en plantages. Het is een rijk gebied met veel verschillende gewassen waar menig groenteman een puntje aan kan zuigen. Aan water geen gebrek; dus het groeit goed. Bovendien was het mooi om ook deze kant van Myanmar te zien. Er waren verder geen wilde dieren, behalve wat bloedzuigers, had de gids ons verzekerd. We waren wel even benieuwd hoe die eruit zagen, weet je ook gelijk waar je voor moet oppassen. Nou, één stukje door de bush en we zaten eronder. Ze zijn slechts van cocktailgarnaal-grootte, maar scary… Ze doen verder niks, behalve bloedzuigen, ze maken je verder ook niet ziek, maar ze zijn, aah, scary… ’s Middags aten we bij een 70+ echtpaar, waarvan de vrouw des huizes ons erg graag in lokale kledij hees. Daarna liepen we verder en verder. Tot dat de ene jongen zei: ‘We are not lucky today’. Als en Aziaat dat zegt, weet je dat het mis is. We hadden al behoorlijk wat gelopen door en langs water, maar voor ons lag nu een echt diep kolkende rivier die de weg versperde. Even dachten we te fierljeppen met onze wandelstokken, toch zijn we er maar door gerend, wat ook heel cool was. Daarna scheurde Annemiek nog pontificaal uit haar broek, toen ze uitgleed in een modderstroom. En toen zei de jongen: ‘We only go downhill from now.’ ‘That sounds like music in my ears,’ aldus Marije. Waar iedereen hard om lachte.
Ook praatten we veel met de twee gidsen. De mensen van Myanmar willen erg graag verandering, een ‘clean government’. Aan de wil van de bevolking ligt het niet, ze zijn erg geïnteresseerd in andere landen en culturen en ze willen dat alle mensen in Myanmar het goed hebben. Wacht maar af, hoe meer open dit land wordt, hoe meer dit land booming business wordt (wat overigens ook negatieve kanten heeft, maar oké.)
Ja, het is hoe dan ook geweldig hier. En fijn dat het (nog) niet overloaded met toeristen is. Ook is het echt wel wat anders dan op één plek in het buitenland zitten. Vooral als het lichaam het wat af laat weten en je de hele tijd het nummer ‘Zo ver weg’ van Guus Meeuwis in je hoofd hebt. We houden onszelf op de been met vitaminepillen, ORS en de nodige stoppillen.
Reizen is intens op allerlei manieren. Je leert jezelf goed kennen, los van je veilige omgeving. We praten over nu en later, over dromen en de toekomst.
Alleen al onze planning voor Myanmar hebben we binnen één week 3x omgegooid. Want ja, when everything is open, anything is possible.
To be continued.
Liefs,
Marije en Annemiek
Ps. De foto’s zijn ook geüpload.
Voor alles van Bangkok, zie:
https://picasaweb.google.com/109531067751632056026/Thailand2013?authkey=Gv1sRgCMin3NmDhaKkFg
Voor Myanmar tot nu toe, zie:
https://picasaweb.google.com/109531067751632056026/Myanmar2013?authkey=Gv1sRgCKe06LOsqPDNQQ
-
16 September 2013 - 17:54
Hermien:
Ha die annemiek en marije,
Wat een totaal ander land daar. Heb de foto's even bekeken. Het is maar goed dat er gidsen bestaan, ik zou tenminste direkt verdwalen.
Kunnen de mensen daar allemaal zwemmen ? met zoveel water op verschillende plaatsen. hai hai het griezelt je toe. En wat een mooie dingen maken ze daar, ik zou er heel hebberig van worden.En een huis bouwen daar ?? Wanneer die mensen eens zouden horen hoe dat in Nederland gaat, slaan ze steil achterover. Geniet en pas goed op je zelf.
groeten
Hermien -
16 September 2013 - 19:41
Naomi:
Super mooie foto's!! :D
Leuke ondersteuning van het verhaal :) -
16 September 2013 - 20:27
Anita:
He meiden,
Zo he he ik kon ook eindelijk even jullie verslagen lezen ;) (lukte steeds niet om er te komen :( )
Maar tjonge jonge met wat jullie tot nu toe al gezien & ervaren hebben klinkt dat alsof jullie al maanden weg zijn!!
Alleen al om te lezen zijn de indrukken enorm (zegt ook wat over jullie geweldige verslaglegging, toppie!)
Ik ga zo ook nog even de tijd nemen om de foto's erbij te bekijken, maar dacht zal eerst even reageren.
Meiden toi toi toi op de vitamine pillen, de ors en de stoppers ;)
En tot het volgende verslag!!
Ps hier alles top; Tim weer gipsvrij (joehoe) Lieke op naar Kern 2 van lezen en wij hier net een geslaagd OC feestje achter de rug :)
(klinkt wat degelijk zo naast jullie verslag maar ach we genieten er wel van ;) )
XXXX de vd veentjes -
16 September 2013 - 21:41
Paps:
Yoh Dames,
Wat weer een fantastisch verslag en foto`s (enkelen zouden in een wedstrijd zeker niet misstaan!)
Ben wel benieuwd hoe jullie al de guitige gidsjes weten op te duikelen ? Of worden die bij de reis aangeboden? Gezien jullie lengtes ben ik niet verbaasd dat iedereen jullie vriend wil zijn!
Veel plezier en hou het veilig & gezond !
Groet Paps -
17 September 2013 - 15:36
Esther:
Wat weer een heerlijk verhaal! Was ook fijn om jullie zondag een uurtje te spreken en samen de foto's te bekijken. Het voelde helemaal niet of jullie zo belachelijk ver weg zitten! Have fun love you XX -
17 September 2013 - 15:52
Martine:
Dames,
Wat een fantastische verhalen! :) Klinkt alsof de avonturen nog maar net begonnen zijn en jullie iedere dag er 100 meemaken. In ieder geval super om te lezen wat jullie doen en hoe het land is, en hoe meer ik lees hoe meer ik die kant ook op wil...
Geniet er in ieder geval nog ontzettend van en ben heel benieuwd naar jullie volgende verhalen! xx Martine -
17 September 2013 - 16:41
Harm-Jan:
Wat weer een uiteenzetting van een stuk proza.
En als je al heimwee krijgt, but I doubt it, tis ouderwets huilen met de pet weer, oftewel it's raining cats and dogs! -
17 September 2013 - 17:05
Willie:
Wat een mooi verslag en wat een mooie foto's. Bijna een avond vullend programma is het om het allemaal te bekijken. En ik lees het wel twee keer. En dan nog een keer. Uit welke broek was je gescheurd Annemiek? Hier alles oke, papa, Saskia en ik hebben de loop-fiets-proef marathon gedaan. Errug leuk en lekker. Maar wel erg zwaar door de modderige bospaden van de Drentse Hooglanden. Ik was wel echt af 's avonds. Ook na het tweedaagse OC feest natuurlijk, dat zat ook nog in de benen. Hou je haaks daar. En pas goed op elkaar.
Kus mama. -
17 September 2013 - 17:23
Willie:
En nu heb ik het net voorgelezen aan Marjolein, want zij vindt het zo lang om te lezen :).
We hebben erg gelachen om de thee zoals vroegah. En de takken en insecten door de open ramen van de trein. En om that soynds like music in my ears. Haha.
Vanmorgen hoorde ik een stuk op de radio waarbij het ging over het voorlezen aan je kind. Dat moet je zo lang en veel mogelijk doen, vandaar.
Misschien ga ik de verhalen ook nog wel voorlezen aan Leanne.
Kus mama -
17 September 2013 - 20:09
Aafke:
Wooooooh! Wat een avontuur. Pekingexpress 2.0!
Echt mooi om te zien hoe jullie opgaan in de cultuur.
Hopen dat alle ziekte nu voorbij is en dat er nog veel mooie in-je-arm-knijp-momenten bij mogen komen. Oja, Marije ga zo door met de spreekwoorden! Tears from the laughing ;)
Enjoy! Liefs en knuffel! -
17 September 2013 - 22:19
Klara & Jesse:
Hallo meiden,
wat hebben jullie weer een prachtig verslag gemaakt van jullie avonturen. Het heeft mij in elk geval geboeid, en doet me beseffen hoe saai het hier kan zijn. Maar ja, hier wel Glisskuhr voor handen en ramen in de trein. Is het nog uit te houden zonder shampoo, haha!
Jesse probeert zelf te lezen (ja, groep 3 nu hé), maar toen hij zag hoe lang het was, heeft ie het eerst voor gezien gehouden. Het Engels vind hij wel weer leuk, maar maakt het voor het beginnende lezertje wel verwarrend. Ik probeerde nog voor te lezen, (las hierboven dat het heel goed is) maar moest toen echt te veel gaan uitleggen.
Maar de stemming zit er nog goed in begrijp ik, houden zo!
Ik ga nu nog even foto's kijken.
Groeten,
Klara -
18 September 2013 - 09:49
Tante Fenny:
Dag Meiden,
Fantastisch verslag !! Dat jullie elkaars KOTSZAK opruimen, is echte vriendschap!!
Hopelijk is het niet meer nodig en gaan jullie gezond verder.
Veel genoegen!
tante Fenny. -
18 September 2013 - 12:24
Foka:
Hallo dames, jullie lijken wel filmsterren !
Ik was twee verhalen achterop geraakt, gisteravond als bedlectuur (literatuur) meegenomen. Ik kon er heel goed van slapen :). In Beilen alles oké verder. Hartelijke groeten van Foka en in het bijzonder van Henk. -
21 September 2013 - 19:57
Alied:
Joehoe dames,
Wat weer een verhalen en belevenissen. Leuk om te lezen te zien dat jullie het naar de zin hebben.
Wat een ge-wel-di-ge foto's! Prachtig!
Hier gaat ook alles goed. Juliët begint met tijgeren en heeft een halve tand.
Nou tot horens en lekker blijven genieten he!
Liefs, Alied, Jos en een dikke kus van Juliët -
02 Oktober 2013 - 22:41
Nynke:
Reizen is afzien soms he!? Even braken en weer doorgaan! Veel plezier nog!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
