Rhino Alarm

Korte samenvatting: Het eerste verslag uit ongelooflijk Nepal. We reisden rond in en om Kathmandu, door de vallei en nu zijn we in de jungle bij Chitwan.
Maar nu eerst de langverwachte vragenronde!

De vragenronde:
1. Kan een apenbeet fataal zijn? (als je dit googled is MA-missie de 5e hit, waarvoor dank Naomi)
De beet zelf niet perse, maar de ziektes die je ervan kunt krijgen wellicht wel, als je niet naar de dokter gaat. We hebben de proef niet op de som genomen, er is namelijk sprake van een apenfobie bij Annemiek (en oh, wat was het leuk in de ‘Monkey Temple’, uhuh..)
2. Geven jullie les in Maleisië?
Nee. Over het algemeen hoeven ze in Maleisië geen buitenlandse leerkrachten meer, of voor andere banen. Maleisië is vrij goed ontwikkeld om zelf mensen op te leiden, maar er zijn natuurlijk uitzonderingen.
3. Hoe ver is Maleisië van Nederland?
Ongeveer 10.000 kilometer. Nepal is iets dichterbij, ongeveer 7000 kilometer (700 keer op en neer Ten Post-Thesinge).
4. Zijn de hornbills op Pangkor uitgestorven?
Nou, nee. Hornbills leven nog op Pangkor. Er zat er ’s nachts één bij ons in de boom te slapen, een baby-bill. Vanonderen zagen we alleen een poepgaatje, haha. Marije heeft ze nog wel over zien vliegen, heule grote, maar was te laat om een foto te maken. In onze achtertuin hadden we wilde zwijnen en ook apen en fruitbomen. De buurman had kippen en een haan met een gebroken pootje. En hail jonge kuuk’ns (1 week oud) zwart met witte. Tot zover het animal-report.

Aan de fijne tijd op het strand kwam abrupt een einde, terug naar KL voor één nacht in een heus designhotel. We hebben er nog geen 12 uur in kunnen designen, want om half 5 ging de wekker weer. Het vliegtuig wacht niet.
Nog geen paar uur later stonden we in Nepal. Althans, dat dachten we. Ware het niet dat we drie uur in niemandsland op ons visum moesten wachten. Twee vliegtuigen vol mensen en 1 balie, dat schiet niet op, dat snapt iedereen. Dat duurde dus bijna langer dan de vlucht zelf, even waren we bang dat ze onze bagage op de eerst vlucht terug hadden gezet (de backpacks zouden dan dus al wel weer in KL zijn). This is Nepal & Nepal takes time, so relax. Wel gemeen dat er anderen waren (ook zonder visum) die zo binnen tien minuten door mochten. Maarja, niks aan te doen.

Kathmandu is tof. Reis- en vliegdagen zijn bij ons, op de reis zelf na, nooit zo productief. Moe van alle indrukken en de cultuurshock zijn we toch de eerste dag de stad in gegaan. Noh, wat zijn hier veel mooie spullen te koop en de Nepalezen hebben echt wel humor. Haha!

Reizen maakt ons rijker, niet letterlijk, maar rijk aan ervaringen. Misschien denkt u, trouwe lezer in het vertrouwde Nederland, waarom telkens verder trekken? Is het leuk om telkens andere plekken, dorpen, bezienswaardigheden op te zoeken? En niet te vergeten een ‘redelijk’ onderdak, ‘betrouwbaar’ eten en ‘degelijk’ vervoer te vinden?
Laten we maar eerlijk zijn; nee, dat is niet altijd leuk. De bedden liggen niet altijd even fijn, het eten is niet altijd wat je noemt lekker, de mensen zijn niet altijd even aardig en soms zit het gewoon niet mee. Maar hee, is dat in het ‘gewone’ leven niet ook zo?

Ons leven is nu net een trein, soms langzaam en chill, soms ongelooflijk snel en overweldigend. De landschappen wisselen zich af. Soms stappen we uit, soms komen we bij een station zelfs meerdere keren terug. Soms is het koud, soms bloedheet, soms stinkt het onderweg. We reizen soms met mensen mee, soms gaan we onze eigen weg. Bij een storing hebben we geduld of kiezen we een andere trein. Het is net het echte leven.
Soms zitten we op een muurtje in het station te kijken naar de mensen. Observeren hoe het leven hier voorbij trekt. Hoe de mensen lopen, kruipen of anders voortbewegen. Hoe ze spullen meenemen en vooral de hoeveelheid spullen. We ruiken de geuren van thee, gedroogde vis, kruiden, knoflook, chilli’s en wierook. We zien de veelkleurigheid aan kleren. We horen geluiden van de straat, het getoeter van riksja’s en taxi’s, muziek uit winkels, de onbegrijpelijke taal.
Je zou bijna vergeten dat we nog maar een week in Nepal zijn.

Vanuit Kathmandu vertrokken we naar de bezienswaardigheden bij Durbar Square, Patan, Bodhnath en Swayambunath. Erg bijzonder en ook weer anders dan de landen hiervoor. Zie vooral de foto’s.

Na een paar dagen vertrokken we bergen in. Een busrit in de Kathmandu-vallei is vaak heel gezellig. In tegenstelling tot Maleisië zit je hier in de bus heel dicht op elkaar. We pasten amper samen op het bankje. Soms wou je wel dat je kon veranderen in een Japans vrouwtje die zich zonder enige moeite in een comfy lotushouding vouwt. Maar de gezelligheid zit ‘m echt in de andere mannen die meegaan, voor iedere taak één. Zo is er een jongen die voor levend knipperlicht speelt, met z’n hand uit het linkerraam (rechts doet de chauffeur zelf).
Dan is er nog iemand die over de bagage gaat en ervoor zorgt dat de grote bagage naar het dak gaat (en daar ook blijft). Dit doet hij doorgaans terwijl de bus rijdt. Soms klimt hij ook weer naar binnen (ja, al rijdend, ja).
Daarnaast is er nog iemand die de tickets over moet schrijven op een lijst. Meestal is dit niet de snelste schrijver, maar aardig is ie wel.
Dan is er nog de fluitjesman. Zo nu en dan fluit hij, voor ons om een onverklaarbare reden. Wellicht om de chauffeur te laten weten dat we nog net niet in het ravijn geraken.
Als laatste is er de chauffeur, de hero himself. Want wat deze man kan zonder stuurbekrachtiging, getuigt van grote klasse. Nagarkot en de wegen in de vallei zijn meer bergpaden, waar de chauffeur moeiteloos doorheen manoeuvreerde met tegenliggers en motors als in een wildwest. Als hij iets jonger was geweest, dan hadden we wel even z’n spierballen willen voelen.

Nagarkot zelf is ook niet meer dan een bergpad met één grote plus: het uitzicht. Vanaf onze bibberkoude berghut op 2 kilometer hoogte op de richel van een berg, kijk je zo de vallei in. Een dikke trui voor de kou, verse lemongrass tea en een hoop frisse lucht; dat doet goed. Zo goed, dat we besloten de volgende ochtend om vijf uur uit het bed te veren. Rambam, we go for sunrise.
Wat een stil spektakel, wat een wonder der natuur! Woorden schieten te kort.

’s Middags trokken we de bergen in. Maar oh oh, dat viel niet mee. Hijgen als een malle en jaloers op de berggeiten die op hun dooie gemak omhoog trippelden. Daar stond hij dan; de man de hamer. En voor de zekerheid had ie ook alvast maar z’n hakbijl meegenomen. Heremetiet, wat is dit zwaar. Nu waren we in een uurtje ook ruim 300 meter gestegen en laten we maar zeggen dat we nogal ongetraind zijn. Het voelt een beetje alsof je je hebt verslapen, op de fiets naar je werk. Je hebt tijd tekort, dus ontbijten gebeurt op de fiets. Al fietsend en broodje-jam happend heb je altijd net iets lucht te kort. Afijn, de trekking in de Annapurna, dat wordt nog wat…

Voor één nacht gingen we terug naar Kathmandu en daarna door naar Sauraha, voor de jungle en de dieren. We zaten wederom bij een familie, alleraardigst en heel relaxt. We hebben inmiddels ons ticket Nepal uit geboekt. Hier aangekomen, weten we nu al dat we tijd te kort hebben. Want hier op het platteland is het heel fijn om te zijn. Dezelfde avond liepen we met Sagar naar de rivier. Hij vertelde veel over de omgeving. Vanaf kinds af aan met praktisch de neushoorns in z’n achtertuin kon hij er veel over vertellen, al was hij zelf fervent vogelaar. Iets wat je hier overigens ook heel goed kunt doen, de ijsvogel die we zagen is toch wel de allermooiste.

De volgende ochtend vertrokken we vroeg met hem, Kumar en een chauffeur diep de jungle in (met een Jeep). Eerst denk je dat het gewoon een bos is, je ziet een hert en wat paddestoelen. Dan vliegt er een papegaai over of 6 en een paar groene (!) duiven. Vervolgens slingeren er een paar apen voorbij en zie je spinnen & vlinders van bierviltje-formaat. Wow.
Daarna steken er een paar neushoorns over. Wat?
‘Rhino, rhino,’ riep de chauffeur. Heus, eerlijk waar, wat een enorme beesten.
Later kwamen we er nog één tegen, die helemaal om de Jeep heen ging, verdween in het riet (12 feet high), zich omkeerde en terugliep richting ons. De ogen van Kumar gingen steeds meer schitteren; ‘It’s no fun, when there’s nog risk’.
Dit was een mannetje op zoek naar het vrouwtje, dat we eerder zagen. Maar lopend in onze richting op nog geen 4 meter afstand, dachten we dat hij liever iets zou doen met ons, jaja, klamme handjes hoor.. Toch leek hij zich niet te storen aan ons en zocht hij verder.
Dit is toch wel zoals het hoort; de zeldzame mooiste vogels vrij in de lucht en wilde dieren in het bos.
Chitwan is dan ook zeer goed beschermd door het leger. We zagen veel barakken en checkpoints onderweg waar we ons moesten legitimeren en er mogen maximaal drie Jeeps per dag zo ver als wij gingen. Van 2001-2005 was dat wel anders. Toen was het leger nodig bij de problemen met de Maoisten. In die tijd kelderde het aantal neushoorns van ruim 500 naar 150, omdat het park niet meer werd beschermd. En nu, bijna tien jaar later, is het aantal neushoorns bijna weer gelijk. Het zijn ook wel de wilde dieren die zorgen voor een inkomen hier, vandaar dat ze er op zijn gebrand dat je het park voor zonsondergang weer verlaat en de rivier oversteekt per kano met naast je een paar krokodillen. Andere dieren die dag: aalscholvers, roofvogels, parkieten, 3 soorten herten, 2 soorten apen, een uit de kluiten gegroeide hagedis. Awesome.

Dezelfde avond praatte ik ook veel met Kumar. Over Nepal, zijn leven, het leven in Nederland, de jungle. Het is bijzonder hoe gauw je eigenlijk met compleet vreemden tot de kern van hele serieuze onderwerpen komt. Hij vertelde veel over de samenleving en mentaliteit van Nepalese mensen vanuit zijn optiek (ook over olifanten hoor, hij blijft een jungle-gids). Het lijkt soms een gek land, maar vaak heeft de bevolking ook niet veel keus. Het is een arm land, corrupt en ingewikkeld. Het is moeilijk om iets op grote schaal te veranderen, zonder een clean government. Bovendien speelt religie en traditie een grote rol. Half november zijn er nieuwe verkiezingen (zoals iedere vijf jaar). De partijen beloven van alles, al komt er in praktijk weinig van terecht. Het gaat om macht.
Er is wel sprake van belasting, maar de manier waarop is wat raar en bovendien wordt de belasting niet besteed aan iets constructiefs voor de bevolking (gezondheidszorg of sociaal iets). Niet zo gek ook dat Nepalezen met de dag leven, misschien is er morgen wel geen eten?! De mensen, die wij doorgaans ontmoetten, leven van toerisme, een vrij stabiele vorm van inkomen. Ze zijn niet rijk of upperclass oid, maar het is een redelijke boterham. Het is voor ons lastig om met andere mensen in aanraking te komen, aangezien ze meestal analfabeet zijn (laat staan Engels kunnen). Maar mensen als Kumar geven al een behoorlijke kijk in het dagelijkse leven in Nepal.

Nepal voelt nu als ‘no worries’. Nepalezen maken zich niet zo gauw ergens druk om, of eigenlijk niet. Het komt zoals het komt. Dat uit zich ook in hun vrolijkheid, de manier waarop ze je aanspreken en hun kijk op het leven. Dat ze wel zien dat we Nederlanders zijn en ons regelmatig (tot vermoeiends toe) marihuana aanbieden, laten we even buiten beschouwing.
De smalle wegen in Kathmandu zijn echt wel sh*t om over te rijden, het verkeer is ook niet echt veilig, maar ach. Je verandert het toch niet en zolang niemand dat doet, is het zo. Simple as that.
Heb het leuk, heb geduld en lach.

Het is echter niet alleen maar fun hier. Een keiharde wereld met snuivende kinderen en bedelaars op straat. Moeilijk om te zien, maar ik kan het ook niet negeren. Ik moet erover schrijven, want dit is ook Nepal. Zelfs na zestig jaar toerisme zijn het geld en de kansen niet eerlijk verdeeld, misschien daarom wel niet.
Tegelijkertijd is het ook een goede leerschool. Met je neus op de feiten, bedenkend wat echt belangrijk is en inzien hoe goed we het hebben. Zijn de pietluttige dingen waar je mee zit echt zo belangrijk om er piekertijd in te stoppen? Of is het kostbare tijd die je beter kunt besteden? Misschien is piekeren wel iets westers, zijn we onze prioriteiten uit het oog verloren?
Geloof me, er is geen enkele Nepalees die zich bijvoorbeeld druk maakt of Sinterklaas zwarte/witte/geen pieten heeft. Een taaitaaipop, dat zou leuk zijn als je de hele dag niks te eten hebt.

Nou goed, dan nu tijd voor wat illustraties: https://picasaweb.google.com/109531067751632056026/Nepal?authkey=Gv1sRgCL6FtPPir46t2gE#

Dank voor alle reacties en de tijd die jullie steken in het lezen van de verslagen!

Liefs,

Marije & Annemiek