Memories

Lieve allemaal,

Korte samenvatting: We zijn weer thuis in Phnom Penh, na de staking in Nepal en één nacht in Maleisië.

Met een glimlach van oor tot oor, niet kunnen wachten om het vliegtuig uit te rennen; zo kwamen we aan in Phnom Penh. We hadden de landelijke staking in Nepal overleefd (zo ziet het er dus uit, een land compleet stil gelegd) en ook een nacht in Kuala Lumpur. En nu, terug in Cambodja is het een onbeschrijflijk gevoel om ‘thuis’ te zijn, emotioneel bijna..

Veel lijkt hetzelfde, veel is anders. De mensen hebben hier natuurlijk niet stil gezeten. De stad is meer westers geworden; meer banken meer autowinkels, meer glim&rijkdom. Alsof het ineens een rijk land zou zijn geworden.
De Cambodjanen blijven Cambodjannen. Relaxed, goedlachs en niet altijd even snugger. We roken weer de geuren van Cambodja zoals in onze herinneringen (geroosterd vlees, afval, uitlaatgassen en wierook door elkaar). In het verkeer zijn er iets meer auto’s. Meer mensen dragen een helm. Maar nog steeds kunnen er heus 4 mensen, 3 levende kippen en 2 baby’s samen op een scooter. En nog steeds kan men heus met de brommert over de stoep tijdens een file.

De volgende dag gingen we naar COLT. De tuktuk bracht ons langs vertrouwde plekken, ‘onze’ straat waar we hadden gewoond, de markt, we herkenden geluiden van de stad, de kopieerwinkel, de straat waar we altijd doorheen fietsten, de oude favoriete boor-, zaag- en schuurmachinestraat en onze nieuwe favoriet: de walkietalkiestraat . Een straat met alleen maar winkels waar alleen maar walkietalkies te koop zijn.
Omdat er natuurlijk een begrafenisfeesttent midden op de weg stond, liepen we het laatste stuk naar COLT. En ja hoor, daar was het bekende blauwe hek!

Het voelt zo goed om hier weer te zijn. Die glimlach gaat voorlopig niet meer van ons gezicht! We praatten veel met Frida: 2 jaar COLT in een bondige samenvatting, al voelt het alsof we hier gisteren nog waren. Wilco en Frida zijn hier nog steeds en doen nog steeds ongelooflijk werk. Al mogen ze misschien jaloers zijn op ons reizigersleven, wij zijn jaloers op jullie en jullie topjob!

Een aantal van de oudere kinderen is niet meer in het weeshuis en probeert (al dan niet met hulp van COLT) op eigen benen te staan. Op die manier is er ruimte voor nieuwe jonge kinderen. Ze keken ons nieuwsgierig aan. De oudste kinderen kwamen ook terug van school en druppelden binnen. De blik in hun ogen toen ze ons herkenden, te mooi. ‘You dance and sing, maths and artclass.’ Ze zien zoveel vrijwilligers, echt bijzonder dat ze ons na twee jaar nog herkennen. De kinderen zijn veel groter geworden, de meisjes worden al echte dames en de jongens hebben ineens spierballen, haha!

Piseth (de nieuwe shelter manager) had ook wel een taak voor ons; de muren schilderen. Frida vond ook dat er nog wel een muur van de school van een COLT-logo kon worden voorzien. Kortom, we kunnen ons wel nuttig maken de komende tijd. Naast Piseth is er ook een nieuwe educational officer Kongkea. In het huis zijn er nu ook een huismoeder (Orn) en –vader (Sakun), zulke goede mensen voor de kinderen, zij zijn in het echt ook een echtpaar. Ze wonen samen in COLT met hun zoon Sokhena, die hier de beveiliger is. Navin, de kokkin, gaat bijna trouwen en kon niet van ons afblijven, al stond ze eerst wel even wat verlegen te kijken. De eerste COLT-baby is ook op komst, want de naaileraar en zijn vrouw verwachten in januari hun kindje. Lysette, maak je niet druk; ze is al minstens net zo goed gegroeid als jij, haha! De COLT-shop is ook supermooi nu, net zoals de drempel bij het hek.

Naast het schilderen de afgelopen dagen, gaven we de jongste kids ’s ochtends Engelse les. Wel een uitdaging, want ze kunnen nog niet zoveel Engels en wij kunnen natuurlijk helemaal geen Khmer. Maar het is wel heel tof om ook de kleintjes zo te leren kennen, een stel prachtige karakters bij elkaar.
De huisvader vond onze schilderingen zo mooi, hij bedacht gelijk een nieuwe. Ook maakten we een hinkelpad op het plein.

Ja, het is goed om hier weer te zijn. Goed, en gelijk ook wel weer gewoon. Cambodja lijkt veel veranderd, maar nog steeds kunnen we hier onze mooie herinneringen ophalen en voelt het als thuiskomen.
Maar Cambodja is ook nog steeds arm en corrupt. De herinneringen aan bedelaars, ouwe kerels met veel te jonge meisjes, alcoholisme en mensenhandel; dat is er helaas nog steeds (al zou je daar in eerste instantie als toerist niet heel veel van merken).

Morgen houden we de Cambodian Wild Water Competition in het weeshuis, dat klinkt wel stoer, hè. Eigenlijk zijn het gewoon waterspelletjes. Het is nu tenslotte Water Festival in Phnom Penh. Maar omdat de festiviteiten al voor het 3e jaar zijn afgelast, bouwen we maar ons eigen feesie.
Voor de rest hebben we alweer genoeg plannen voor in Phnom Penh en daarbuiten.
Ja, want dit is Marije’s laatste land (we gaan nog niet sentimenteel doen, hoor!). Het is heel verleidelijk om hier te blijven, voor ons allebei, in het roerige Cambodja dat bij ons in het bloed zit.
Maarja, Marije gaat naar huis straks en Annemiek zou eigenlijk verder reizen.
Wat we wel hebben geleerd de afgelopen maanden, is dat er overal mooie plekken en lieve mensen en mogelijkheden zijn. Als je ze maar wilt zien en je er voor open stelt. Hier, in Nederland of elders in de wereld. Dat maakt het leven, en dat maakt het leven meestal goed/leuk.
Wij gaan gauw meer herinneringen maken! Toedeloe!

Liefs,

Marije & Annemiek

De foto’s van Cambodja zijn hier:
https://picasaweb.google.com/109531067751632056026/Cambodja2013?authkey=Gv1sRgCJ34sNGmqPP14AE#
De laatste foto’s (sniksnik) van Nepal zijn hier:
https://picasaweb.google.com/109531067751632056026/Nepal?authkey=Gv1sRgCL6FtPPir46t2gE#

Ps. Voor wie nog Nepalese roepies wil, laat het even weten! Wij hebben geprobeerd te wisselen (goudshops, money exchange, banken en reisbureaus), maar tevergeefs. En nee, wisselen in de Benelux kan ook niet.
Als niemand ze wil, dan zit er maar één ding op: terug naar Nepal (prima!).