Oh my goat

Lieve allemaal,

Korte samenvatting: We zijn vol van alle mooie ontmoetingen en avonturen in Bagan.

We kunnen het niet vaak genoeg herhalen, Myanmar is een geweldig land. We reisden, per dagbus deze keer, naar het westen toe. We stopten in Nyaung U, vlak tussen de tempels van Bagan. Voor de beeldvorming; er staan hier ongeveer 3000 tempels van meer dan 1000 jaar oud, verspreid over een groot gebied tussen drie dorpen. Ergens langs de weg tussen die drie dorpen is een fijn guesthouse van een alleraardigste familie. Om al die tempels te bekijken namen we de fiets. Het is een prachtig sprookjeslandschap. Het meest speciaal zijn toch wel de zonsop- en ondergang over dit adembenemend stuk Myanmar.

Toen we aankwamen was er een soort festival gaande. Kinderen dansten op straat en natuurlijk mochten wij meedoen. Je begrijpt dat we meteen een onuitwisbare indruk hadden gemaakt op de huisvader van het guesthouse. ‘You go festival again?’, zei hij nog vaak. Want het was bijna volle maan en eens in het jaar is het hier dan een hele happening van ongeveer 10 dagen lang. Hoewel het de eerste avond een beetje bewolkt was, het blijft tenslotte regenseizoen, hadden we toch een mooie zonsondergang gezien vanaf één van tempels (ja, sommigen kun je met gevaar voor eigen leven beklimmen).

De tweede dag vertrokken we per minibus naar een nabijgelegen berg, waarop een tempel staat. Ook hier was het feest. Maar zover zijn we nog niet, want vaak gaat het in eerste instantie om de reis, daarna pas om de bestemming. Dat bleek.
Langs de weg staan doorgaans veel mensen te zwaaien, maar naarmate we dichterbij kwamen veranderden de zwaaiende handen in bedelende handen. Het is een bekende weg voor de mensen van Myanmar, want de berg is een soort bedevaartsoord. Vaak gooien mensen (niet alleen toeristen, overigens) geld uit het raam. Bedelen is hier vrij succesvol, dat was wel te zien aan het aantal mensen/kinderen dat langs de weg stond. Schrijnend ook wel, dat dit hun dag invulling is.
Maar we moesten ook nog bij de berg omhoog. Je gelooft het niet, maar in één van de haarspeldbochten ging het stuur van de minibus stuk. Nou, daar sta je dan op een berghelling met een chauffeur die je gebaart stenen achter de wielen van de minibus te leggen, terwijl je niet van de achterbank kan, omdat de stoel voor je vast blijft steken en de minibus ondertussen in het ravijn geraakt. Je begrijpt, dit schept een band met de andere reizigers in het busje.
Uiteindelijk na veel kunst en vliegwerk gingen we toch met ons zevenen in een ander busje verder de berg op. Hier zat al een Nederlandse man in, samen met de rest was het net een familie-uitje. De chauffeur en zijn ouwe roestbus lieten we logischerwijs achter.
Op de berg (Mount Popa) was het een drukte van belang, eigenlijk kon je helemaal niet zo goed bij de tempel komen zo druk was het. Lopend tussen alle moto’s en pickups door bereikten we de trap voor de laaange weg naar boven. Hier waren ook weer veel bedelende mensen. Het blijft naar om langs een bedelend kind te lopen, terwijl je weet dat geld geven waarschijnlijk de vicieuze cirkel in stand houdt.

Daarnaast wilde praktisch de helft van alle mensen met ons op de foto, we zijn tenslotte beroemde basketballers uit Nederland.
Hoe dan ook hebben we een heel gezellige dag gehad met de anderen (twee meisjes uit Hamburg, een jongen uit Istanbul, een Chinese en een vrouw uit Madrid). Vooral de laatste was zo gek als een deur, maar ook heel zorgzaam. Ze riep de hele tijd ‘Oh my god’. Omdat ze Spaans is, klinkt het als ‘Oh my goat’. Dit werd dus onze slogan voor de komende dagen (aan geiten is hier overigens ook geen gebrek). ’s Avonds zagen we een superzonsondergang met z’n allen over de tempels en een maanopkomst (vol!). Ook belandden we in een soort van wegrestaurant voor Myanmar eten, waarvan de eigenaar zijn trompet tevoorschijn toverde voor een keigoeie solo. Zelf deden we allemaal iets van entertainment en reden we uiteindelijk met een Myanmar familie achterin een pick-up terug naar het guesthouse.

Als echte die-hards gingen we door voor de zonsopgang vanaf een andere tempel, dat betekent toch wel rond 5 uur te fiets gaan. Helaas konden we de goeie tempel niet snel genoeg vinden, dus stonden we maar op een heuvel. Ook ronduit prima.

Wat ook zeer goed beviel die dag was de e-bike. Een elektrische fiets om heel Bagan mee rond te crossen, twee maanden geleden vers geïmporteerd uit China. Het regent hier nog amper en de paden zijn vaak onverhard, dus het is één grote zandbak. Alsof je met de fiets door sneeuw fietst/slipt, maar dan bij 35 graden. Dan is de e-bike wel een uitkomst, al voelt het alsof je een omaatje bent met zo’n netnietscooter.
Echter is het gasgeefding zo gevoelig dat Marije de laatste dag tegen een muur omhoog ging en Annemiek zowaar de receptie van het guesthouse in reed. Oh my goat.

We hadden zulke toffe dagen met de rest, een paar van hen zullen we (hopelijk) nog zien in Yangon.
De zonsondergang die dag was één om nooit te vergeten. Wederom raakten we wat verdwaald tussen alle tempels (geen wonder ook, want onze kaart ligt ook al in drie stukken). Maar dan kom je weer net de juiste mensen tegen. Koko een 28-jarige kunstschilder uit Myanmar, kon de sleutel regelen van één van de tempels aan de rand van Bagan. Het was best eng om daar omhoog te gaan en we waren natuurlijk de enigen. Maar wát een goede plek en wat een mooi gekleurde lucht. De foto’s zeggen meer (maar lang niet alles). Ook praatten we met Koko en een andere jongen de laatste dagen over de overheid en de toekomst van Myanmar. Wisselende gedachten, maar wat gun je deze jonge mensen graag een eerlijke kans.

Wat een lekker gevoel, gezandstraald door Bagan, een glinsterende zon, stof in je haar en een hoofd vol van mooie ontmoetingen. We hebben het reizen goed te pakken. Wat een goed leven. Wat een ongelooflijk land. Oh my goat.

Liefs,

Marije en Annemiek


**Een kleine update uit Yangon**
Een paar dagen geleden zijn we aangekomen in de grote stad van Myanmar (niet de hoofdstad, dat dan weer niet): Yangon (Rangoon). Na al het mooie natuur van de afgelopen tijd en het easy easy Mandalay was dit wel even wennen. Onze kamer in het eerste guesthouse was een soort marmeren grot voor kabouters, dus daar zijn we na 1 nacht weer vertrokken.
Yangon is opzich een oke stad, maar daarmee is het ook wel weer gezegd. Er rijden hier geen brommers (verboden!) en er is doorgaans geen stoep. Er zijn wel wat tegels over het riool gelegd om over te lopen, maar er mist ook wel vaak één. Dus dan dender je bijna, jawel, het riool in.
Maar in Yangon is ook veel moois. Mensen van allerlei afkomsten, een gemixte bevolking; net zoals in Mandalay. Het is hier helemaal niet toeristisch, wel zijn er veel voorzieningen voor de rijken van Myanmar en de expats. Ook de tempel der tempels staat hier (heel mooi en groot en goud). We hadden daar met iemand afgesproken, denk maar niet dat we die vonden...
Het was wel even wennen om na drie weken platteland weer een stoplicht, vliegtuig of supermarkt te zien. Maar goed.
Er is hier ook een betrouwbare kliniek voor allerhande aandoeningen. Ook die hebben we gezien. Ik probeer het verhaal enigszins met wat gezellige luchtigheid op te schrijven. Maar eerlijk is eerlijk, op het moment zelf was het wel kut, of meer dan kut (sorry).
Goed, het zit zo.
We hadden ’s ochtends een rondje om Yangon gedaan met de trein (we love Myanmar trains), toen gingen we voor de fun naar een supermarkt (ja, dat is echt leuk soms) en daarna gingen we even fancy op de 20e verdieping van een gebouw lunchen, gewoon om dat dat hier dus kan. Nog voordat het eten kwam, werd Marije heel erg misselijk. Ze is de laatste dagen nogal wat misselijk geweest, maar ook wel oké. Dus tja. Maar nu was het echt mis, heel erg mis. Na veel gedoe hebben we uiteindelijk een taxi kunnen regelen naar de internationale kliniek hier. Maar het verkeer is hier een redelijk drama. ‘Hurry, fast fast’, dat begreep de chauffeur wel. Helemaal toen Marije nog even wat meer ging overgeven. Hij reed ons echt supergoed door de straten van Yangon en deed ook de airco even wat harder. Eenmaal aangekomen in de kliniek werd ze meteen op een soort brancard gelegd en aan de apparatuur aangesloten. Annemiek handelde de papierwinkel af en belde de verzekering in Nederland met een Birmese telefoon (dat moet je niet te vaak doen, dat kost een vermogen). Marije kreeg een injectie en nog meer onderzoeken. De dokter was heel aardig, hoor, maar hij werd waarschijnlijk ook wel een beetje gek van Annemiek die alles drie keer wilde checken. Nu hebben we allerlei pillen meegekregen en vandaag moeten we weer terugkomen in de kliniek.
Marije heeft geen tropische ziekte (malaria, dengue oid), want ze heeft geen koorts (gehad). Wat het wel is, dat weten we niet, maar het gaat nu redelijk.
We blijven sowieso t/m zondagochtend in Yangon, take it slow and easy. Beetje handwassen, kleren naaien, foto’s uitzoeken, spelletjes doen, films kijken en Marije moet vooral beter worden! Wat een slecht leven hebben we ook.  Daarna gaan we naar Kinpun voor ong. drie dagen, dan weer terug naar Yangon voor 1 nacht. Morgen komen er twee mensen hier naar Yangon, die we al eerder hebben ontmoet. Dus het wordt vast gezellig.
Volgende week donderdag vliegen we naar Kuala Lumpur (Maleisië), als alles goed gaat en daar gaan we voor het gemak maar even vanuit.
Lief thuisfront, geen zorgen maken, dat doen we zelf wel. En alles wat we nu nodig hebben is hier!

Liefs,

Marije en Annemiek


Er staan ook nieuwe foto's in het album van Myanmar, zie de link in een vorig verslag. Er zijn veel foto's van tempels tijdens zonsop- en ondergang. Wij vinden dat mooi, voor jullie is het wellicht wat minder interessant. Welja.