The power of education
Door: MA-missie
Blijf op de hoogte en volg Marije Koster en Annemiek Havinga
24 November 2013 | Cambodja, Phnom-Penh
Lieve allemaal,
Korte samenvatting: We zijn veel bij COLT aan het werk geweest de afgelopen dagen. En Cambodja bevalt heel goed.
We zijn de afgelopen dagen veel bij COLT geweest.
De waterspelletjes waren een groot succes. Na nog geen twintig minuten waren we allebei met emmers tegelijk al nat gegooid en ook de kinderen zelf bleven niet bepaald droog.
Daarnaast schilderden we nog even verder op de muren in het weeshuis, want telkens als er een opdracht af was, bedacht Frida wel weer een nieuwe. Het ziet er erg leuk uit, al zeggen we het zelf, en we vinden het bovendien leuk om te doen. Fijn ook wel dat je iets kunt doen, want lesgeven voor zo’n korte tijd; dat is eigenlijk niet echt praktisch (behalve natuurlijk als er iemand uitvalt).
De kinderen en de staff waren telkens weer verrast van de nieuwe creaties, haha!
Ook gingen we met alle vrijwilligers en een deel van de staff uiteten bij een oud favoriet restaurant. Erg gezellig en bovendien is het leuk om zoveel nationaliteiten, en mensen die je eigenlijk amper kent, op deze manier te leren kennen. Zeer geslaagde avond, dus.
Zo. En dan ons Phnom Penhse leven. Dat gaat heel prima hier. We aten nog een avondje bij Gjalt en Britta, een Nederlands stel dat we al eerder in Groningen hadden ontmoet. Gjalt had een Cambodjaanse kookcursus gedaan en dat wilden wij wel even proeven.
Ook moesten we naar het ziekenhuis, voor Annemiek deze keer. De capriolen in een wilde taxi lieten we deze keer achterwege, we gingen er nu zelf fietsend naar toe. De combinatie van de hoogteverschillen in Nepal, het vele vliegen en Annemiek’s moeizame anatomie in de oren begon zijn tol te eisen. Die overigens resulteerde in een infectie op vier plekken in twee oren. Das ook knap.
Wel geteld drie verschillende medicijnen kregen we van de dokter mee. Je begrijpt, de betaling nadien was pijnlijker dan het onderzoek zelf.
Voor de rest zijn we dus veel bij COLT te vinden. In onze kamer in het guesthouse kunnen we namelijk niet heel lang zijn, saunabloedjeheet, de aircon hebben we er namelijk eigenhandig uitgebudgeteerd. Het voelt nu in de rest van PP aangenaam koel. En als we niet bij COLT zijn, dan fietsen we ergens in Phnom Penh, of we staan stil in de file (met de fiets), of Marije legt haar ketting weer om de assen, want die wil er nog wel eens af geraken. Of we zijn op de markt. Of iets anders leuks. Want wat is het hier goed. En stiekem willen we hier wel wonen.
En omdat het leven hier weer zo gewoon is, zijn er ook niet heel veel bijzondere anekdotes te vertellen. Want het is hier gewoon zo gewoon.
Wat nog wel leuk is om te vermelden is dat we weer op de foto zijn geweest in Cambodjaanse traditionele kleding, met bijpassend haar/make-up en kroonjuwelen. De kleding zat weer superstrak, de muiltjes waren weer te klein, de make-up maakte ons weer überbleek, maar wat was het geweldig om te doen. Soms mag je gewoon even een barbie zijn. Hier een kleine preview van het proces: https://picasaweb.google.com/109531067751632056026/FotoshootCambodja?authkey=Gv1sRgCI2UnY7giIXnPg#
Woensdagavond zijn we met de twaalf oudste kinderen van COLT naar het Meta House geweest. Dat is een soort filmhuis, waar o.a. documentaires over Cambodja worden getoond voornamelijk voor buitenlanders. Eerst zagen we een korte film over het leven op de vuilnisbelt hier in Phnom Penh. Ja, dat is eigenlijk te erg voor woorden; het leven van de mensen daar. Graaiend tussen de bergen afval om te zien of er nog iets van waarde tussen ligt, plastic en blikjes verzamelend die weer verkocht en gerecycled kunnen worden. Hele families die dit werk als manier van bestaan hebben. Een van de kinderen werd aan het eind van de documentaire gevraagd wat ze wilde worden later. ‘A foreigner,’ zei ze vol overtuiging. Ja, die twee woorden zeiden meer dan 1000. Alles willen zijn behalve kind op een vuilnisbelt. Het was een heel rauwe film. Niets werd mooier of erger gemaakt; dit is wat het is. Of eigenlijk; wat het was. De film is gemaakt in 2008 en sindsdien is de situatie rondom de vuilnisbelt verergerd.
Hierna sprak Sokha, een Cambodjaans meisje, over haar levensverhaal. Zij leefde ook op de vuilnisbelt, verloor haar ouders, kwam via de meest verschrikkelijke plekken in Phnom Penh terecht in een project waar ze toch naar school kon gaan. Ze kreeg de kans om naar Amerika te gaan en mee te doen aan de documentaire Girl Rising, over de kracht van onderwijs voor meisjes. We zagen deze documentaire na haar speech. Hierin werden portretten van 8 meisjes van over de hele wereld laten zien en wat de kans om onderwijs te krijgen voor hen veranderde. Verhalen als die van Sokha zijn er niet alleen in Cambodja, van Sierra Leone tot Afghanistan zijn er kinderen die niet naar school kunnen.
En dit spiegelend naar ons leven nu zijn we blij dat we leerkrachten zijn. We zijn of worden heus geen Nobelprijs-winnaars, maar we weten wel dat onderwijs een verschil kan maken in de wereld.
Nu twee weken bij COLT geven we niet veel les, maar we zijn veel met de kinderen. Met een geinig hinkelpad, een aai over de bol, even kleuren of spelletjes doen kunnen ze wel gewoon kind zijn (en kinderen zijn het, ook heus wel eens flinke belhamels). Zij kunnen hopelijk straks wel een verschil maken in dit rare Cambodja, wel een eigen gezin onderhouden en inzien dat onderwijs kansen creëert om armoede tegen te gaan.
Dus.
Bedankt voor alle reacties en fijne woorden op welke manier dan ook. Een speciale dank voor Atty en Bauke voor de pr-ach-tig-e ecards. We hebben ervan genoten.
Er staan ook nieuwe foto’s in de Cambodja-map, trouwens.
En jullie mogen allemaal je schoen zetten!
Liefs,
Marije & Annemiek
Korte samenvatting: We zijn veel bij COLT aan het werk geweest de afgelopen dagen. En Cambodja bevalt heel goed.
We zijn de afgelopen dagen veel bij COLT geweest.
De waterspelletjes waren een groot succes. Na nog geen twintig minuten waren we allebei met emmers tegelijk al nat gegooid en ook de kinderen zelf bleven niet bepaald droog.
Daarnaast schilderden we nog even verder op de muren in het weeshuis, want telkens als er een opdracht af was, bedacht Frida wel weer een nieuwe. Het ziet er erg leuk uit, al zeggen we het zelf, en we vinden het bovendien leuk om te doen. Fijn ook wel dat je iets kunt doen, want lesgeven voor zo’n korte tijd; dat is eigenlijk niet echt praktisch (behalve natuurlijk als er iemand uitvalt).
De kinderen en de staff waren telkens weer verrast van de nieuwe creaties, haha!
Ook gingen we met alle vrijwilligers en een deel van de staff uiteten bij een oud favoriet restaurant. Erg gezellig en bovendien is het leuk om zoveel nationaliteiten, en mensen die je eigenlijk amper kent, op deze manier te leren kennen. Zeer geslaagde avond, dus.
Zo. En dan ons Phnom Penhse leven. Dat gaat heel prima hier. We aten nog een avondje bij Gjalt en Britta, een Nederlands stel dat we al eerder in Groningen hadden ontmoet. Gjalt had een Cambodjaanse kookcursus gedaan en dat wilden wij wel even proeven.
Ook moesten we naar het ziekenhuis, voor Annemiek deze keer. De capriolen in een wilde taxi lieten we deze keer achterwege, we gingen er nu zelf fietsend naar toe. De combinatie van de hoogteverschillen in Nepal, het vele vliegen en Annemiek’s moeizame anatomie in de oren begon zijn tol te eisen. Die overigens resulteerde in een infectie op vier plekken in twee oren. Das ook knap.
Wel geteld drie verschillende medicijnen kregen we van de dokter mee. Je begrijpt, de betaling nadien was pijnlijker dan het onderzoek zelf.
Voor de rest zijn we dus veel bij COLT te vinden. In onze kamer in het guesthouse kunnen we namelijk niet heel lang zijn, saunabloedjeheet, de aircon hebben we er namelijk eigenhandig uitgebudgeteerd. Het voelt nu in de rest van PP aangenaam koel. En als we niet bij COLT zijn, dan fietsen we ergens in Phnom Penh, of we staan stil in de file (met de fiets), of Marije legt haar ketting weer om de assen, want die wil er nog wel eens af geraken. Of we zijn op de markt. Of iets anders leuks. Want wat is het hier goed. En stiekem willen we hier wel wonen.
En omdat het leven hier weer zo gewoon is, zijn er ook niet heel veel bijzondere anekdotes te vertellen. Want het is hier gewoon zo gewoon.
Wat nog wel leuk is om te vermelden is dat we weer op de foto zijn geweest in Cambodjaanse traditionele kleding, met bijpassend haar/make-up en kroonjuwelen. De kleding zat weer superstrak, de muiltjes waren weer te klein, de make-up maakte ons weer überbleek, maar wat was het geweldig om te doen. Soms mag je gewoon even een barbie zijn. Hier een kleine preview van het proces: https://picasaweb.google.com/109531067751632056026/FotoshootCambodja?authkey=Gv1sRgCI2UnY7giIXnPg#
Woensdagavond zijn we met de twaalf oudste kinderen van COLT naar het Meta House geweest. Dat is een soort filmhuis, waar o.a. documentaires over Cambodja worden getoond voornamelijk voor buitenlanders. Eerst zagen we een korte film over het leven op de vuilnisbelt hier in Phnom Penh. Ja, dat is eigenlijk te erg voor woorden; het leven van de mensen daar. Graaiend tussen de bergen afval om te zien of er nog iets van waarde tussen ligt, plastic en blikjes verzamelend die weer verkocht en gerecycled kunnen worden. Hele families die dit werk als manier van bestaan hebben. Een van de kinderen werd aan het eind van de documentaire gevraagd wat ze wilde worden later. ‘A foreigner,’ zei ze vol overtuiging. Ja, die twee woorden zeiden meer dan 1000. Alles willen zijn behalve kind op een vuilnisbelt. Het was een heel rauwe film. Niets werd mooier of erger gemaakt; dit is wat het is. Of eigenlijk; wat het was. De film is gemaakt in 2008 en sindsdien is de situatie rondom de vuilnisbelt verergerd.
Hierna sprak Sokha, een Cambodjaans meisje, over haar levensverhaal. Zij leefde ook op de vuilnisbelt, verloor haar ouders, kwam via de meest verschrikkelijke plekken in Phnom Penh terecht in een project waar ze toch naar school kon gaan. Ze kreeg de kans om naar Amerika te gaan en mee te doen aan de documentaire Girl Rising, over de kracht van onderwijs voor meisjes. We zagen deze documentaire na haar speech. Hierin werden portretten van 8 meisjes van over de hele wereld laten zien en wat de kans om onderwijs te krijgen voor hen veranderde. Verhalen als die van Sokha zijn er niet alleen in Cambodja, van Sierra Leone tot Afghanistan zijn er kinderen die niet naar school kunnen.
En dit spiegelend naar ons leven nu zijn we blij dat we leerkrachten zijn. We zijn of worden heus geen Nobelprijs-winnaars, maar we weten wel dat onderwijs een verschil kan maken in de wereld.
Nu twee weken bij COLT geven we niet veel les, maar we zijn veel met de kinderen. Met een geinig hinkelpad, een aai over de bol, even kleuren of spelletjes doen kunnen ze wel gewoon kind zijn (en kinderen zijn het, ook heus wel eens flinke belhamels). Zij kunnen hopelijk straks wel een verschil maken in dit rare Cambodja, wel een eigen gezin onderhouden en inzien dat onderwijs kansen creëert om armoede tegen te gaan.
Dus.
Bedankt voor alle reacties en fijne woorden op welke manier dan ook. Een speciale dank voor Atty en Bauke voor de pr-ach-tig-e ecards. We hebben ervan genoten.
Er staan ook nieuwe foto’s in de Cambodja-map, trouwens.
En jullie mogen allemaal je schoen zetten!
Liefs,
Marije & Annemiek
-
24 November 2013 - 18:22
Hermien:
Hallo dames,
Zo even jullie verslag weer gelezen. Wat fijn dat jullie de kinderen daar wat vertier kunnen geven. Kan er niet een groep vervelende jongelui uit Nederland daar naar toe om eens die film te bekijken. En de omgeving daar een te bekijken.En dan hard aan het werk om ook verbeteringen aan te brengen ? Want de tegenstellingen zijn wel groot.
In de atlas ligt Cambodje naast de Filipijnen,( maar wel een zee er tussen.) Hebben ze in Cambodje nog iets gemerkt van die hele harde orkaan ? Wat het is daar op die eilanden een toffe ellende hoor.
Nu even wat anders:
We hebben een leuk feest van Eduard en Marian gehad. Je moeder moet de filmpjes van Jan Arnaud maar even doorsturen.Dan kunnen jullie op afstand even meegenieten. Ons huis staat er....maar het duurt nog wel 3-4 maand voor alles klaar is. De rietdekker is bezig en de glazenman, dus het lijkt al wat. Donderdag gaan Foka, Marieke en ik naar Stockholm, stedentripje !! Meiden hou je taai, veel plezier en geniet, maar bovenal: blijf gezond.
hartelijke groeten Hermien -
25 November 2013 - 12:06
Marian:
Weer een mooi en vooral indrukwekkend verhaal! Bijzonder dat jullie je daar zo thuis voelen en op jullie manier iets kunnen bijdragen daar.
Toppers, veel plezier nog!
Liefs Marian -
25 November 2013 - 14:37
Tanta Fenny:
Dag dames,
Weer zo`n boeiend reisverslag !
Hoe is het nu met de infectie in je oren Annemiek? Hopelijk is het weer over!
We hebben een fantastische dag gehad met het huwelijk van Eduard en Marian.
Op internet kun je de kerk dienst nog meemaken. www.kerkdienstgemist.nl
Drenthe Diever 22-11-2013 1900 uur klikken.
Lieve meiden , geniet in het verre Cambodja . Pas goed op elkaar!
Groeten van ons, Fenny. -
26 November 2013 - 11:26
Naomi:
Wat een mooi reisverslag! Gaaf om te lezen dat jullie je plekje vinden in Cambodja. :)
Heel veel beterschap Annemiek, hopelijk slaan de medicijnen aan.
-x- Naomi -
26 November 2013 - 18:19
De 4 Vd Veentjes:
Hè kanjers,
Weer ff leuk om te lezen zo tijdens de zwemles van dochterlief!
Zo te horen jullie plekje weer even helemaal gevonden in het 'o zo gewone' Cambodja ;)
Geniet er vooral nog even heerlijk van zo met elkaar!!
Ann al concrete plannen voor straks?
Hier alles goed. Kids heerlijk in de ban van Sint en piet, zo leuk!!
En oh oh oh wat is het spannend met al die spullen die verdwijnen bij de Sint!! Zal het allemaal wel goed komen met de pakjes 5-12?!?
Lieke als het meezit de 14e afzwemmen voor C!! Topper!
En Tim telt al zonder fout tot 21!! Nog zo'n topper!
Een hele dikke smok van ons xxx
J, A,L & T -
27 November 2013 - 11:36
Frouwkje:
Hoi Annemiek en Marije,
Even onder koffiedrinken jullie reisverslag aan het lezen, mooi dat het jullie zo goed naar de zin gaat daar bij Colt, weer heel wat beleefd en meegemaakt. We zijn alweer en poosje terug uit Bali ook een hele belevenis, ook een heel ander cultuur, moesten wij even aan wennen. Nu we weer thuis zijn, voelt het net of we in een roes geleeft hebben. Bijkomen van al de indrukken die we meemaakten. Als we de foto's weer bekijken is het wel heel mooi geweest en bijzonder geweest. Geniet er nog maar van, pas goed op jullie zelf en op elkaar. Een lieve groet oet Thaisen, Doei.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
